Το ξεφυλλίσαμε, το περιδιαβήκαμε χιαστί, το διαβάσαμε σε αποσπάσματα και εν συνόλω, το εξετάσαμε από μέσα και απ’ έξω, το ξεψαχνίσαμε, το ερευνήσαμε. Και μετά το συγκρίναμε, το παραβάλαμε, το διυλίσαμε, το ερμηνεύσαμε, το κρίναμε, το θαυμάσαμε, το επικρίναμε, το σχολιάσαμε, το χλευάσαμε, το ειρωνευτήκαμε, το αποδομήσαμε, το χαρακτηρίσαμε, το αναθεματίσαμε, το λοιδορήσαμε, το αποκωδικοποιήσαμε, το εμπεδώσαμε τέλος πάντων… Ε, basta. Αποκάμαμε δέκα μέρες τώρα. Και για την πραγματική νήσο Ιθάκη να είχαμε ξεκινήσει με τα πόδια, θα ’χαμε φτάσει και θα ’χαμε γυρίσει πίσω.
Νισάφι πλέον. Αυτό το βιβλίο μας έβγαλε την ψυχή. Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες κατάντησε. Τόσες σελίδες, τόσες προπαραγγελίες, τόσες πωλήσεις, τόσες αναγνώσεις, τόσες μελλοντικές μεταφράσεις, τόσες χιλιάδες σχόλια, τόσα στελέχη το υποδέχτηκαν θετικά, τόσοι πρώην σύντροφοι το κατακεραύνωσαν, τόσος κόσμος θα μαζευτεί στην παρουσίασή του, τόσοι ξένοι ηγέτες θα το τιμήσουν στις πρώτες θέσεις των καθισμάτων. Για πολιτική παρέμβαση ξεκίνησε, μια κόλαση αριθμών κατέληξε.
Μας έπρηξε με την «Ιθάκη» του, αναστενάξαμε. Ανοίγω το ψυγείο και νομίζω ότι αντί για αυγά και γάλα, θα βρω μέσα ντάνες του βιβλίου. Στρίβω τη γωνία και θαρρώ πως θα πέσω πάνω στον Αλέξη να μου διαβάζει αποσπάσματα. Βγαίνω στη βεράντα μου και φοβάμαι ότι θα βρω το πληγωμένο περιστέρι του με το μεταφυσικό του μήνυμα δεμένο στο ποδαράκι του. Ανεβαίνω τον Κηφισό, και μέσα στα κορναρίσματα είμαι βέβαιος ότι ακούω τον Αιμίλιο Χειλάκη, να μου περιγράφει πως πρωτομπήκε ο Αλέξης στην ΚΝΕ.
Εντάξει παιδιά, φτάνει. Ακόμα και ο Τσίπρας που δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις με την θρησκεία - κι ας τους έδιωξε όλους για να μείνει μονάχος του μπροστά στην εικόνα του Άξιον Εστί, τότε στο Όρος - θα έπρεπε να ξέρει ότι το πολύ το «Κύριε Ελέησον το βαριέται κι ο Θεός». Ότι ακόμα και χαβιάρι να τρως, άμα παραγεμίσεις το στομάχι σου στο τέλος σου ‘ρχεται εμετός. Πόσο μάλλον όταν παρατρώς κακομαγειρεμένη φασολάδα.
Το παρουσιάζει αύριο το βιβλίο, θα μου πείτε. Δόξα σοι ο Θεός, απαντώ εγώ. Να φύγουμε επιτέλους από το βιβλιομπούκωμα, να πάμε παρακάτω. Να πούμε κάτι άλλο. Για τα σχέδια του, για το επιτελείο του, για το πρόγραμμα του, για το κόμμα του, για την εκλογική του λίστα, για ό,τι άλλο θέλει και γουστάρει και σχεδιάζει και επιθυμεί…
Αλλά όχι πια για τα βιβλίο. Όχι άλλη Ιθάκη παρακαλώ.
