Ο κτηνοτρόφος που φιλοξένησα στην τηλεοπτική μου εκπομπή, ήταν ένας νέος άνθρωπος. Τον κάλεσα για να μιλήσουμε για την φοβερή μάστιγα της ευλογιάς των προβάτων. Δεν ξέρω καν αν ήταν συνδικαλιστής ή κομματικοποιημένος, -ακούγοντας τον πιθανολογώ πως ναι- αλλά δεν έχω περαιτέρω πληροφορίες. Εξάλλου, τον αναφέρω όχι για να επισημάνω την ολοκληρωτική επικράτηση της τοξικότητας και της άρρωστης καχυποψίας μέσα στην ελληνική κοινωνία, σε βαθμό που κάνει πρακτικά αδύνατη την εξεύρεση λύσης σε οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει.
Ως γνωστόν, κυβέρνηση, κτηνοτρόφοι, κτηνιατρικές υπηρεσίες του κράτους και παραγωγοί γαλακτοκομικών προϊόντων, έχουν γίνει κουλουβάχατα πάνω στο θέμα της ευλογιάς. Διαφωνίες, διαπληκτισμοί, συγκεχυμένες πληροφορίες, επιλεκτικές ανασύρσεις εγχώριων και διεθνών κανονισμών, επίκληση αμφίβολων επιστημονικών εκτιμήσεων, fake news, συγκρούσεις συμφερόντων ανά ομάδες, πολιτικά παιχνίδια και άλλα παρόμοια, δημιουργούν μια κατάσταση στην οποία κανένας δεν μπορεί να βγάλει άκρη, ακόμα κι αν είναι σχετικός με το θέμα. Πόσο μάλλον αν είναι άσχετος ακροατής.
Ξεκίνησα λοιπόν την τηλεοπτική συζήτηση με τον κτηνοτρόφο, ψάχνοντας μια κοινή βάση συνεννόησης πάνω στα αυτονόητα, μπας και μετά βγάλουμε άκρη για εκείνα στα οποία υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Του λέω: «Να συμφωνήσουμε κάτι. Κανένας από τους εμπλεκόμενους δεν θέλει να σφαχτούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόβατα. Ούτε εσείς οι κτηνοτρόφοι, ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι επιστήμονες.» Και αντί να κατανεύσει όπως πίστευα και να πάμε παρακάτω, τι είπε; «Λάθος. Η κυβέρνηση θέλει να τα σφάξουμε.»
Τον κοίταξα, ομολογουμένως εμβρόντητος. «Γιατί η κυβέρνηση να θέλει να σφαχτούν τα πρόβατα σας;» τον ρώτησα. «Διότι θέλουν να μειωθεί το κρέας και το γάλα που βγαίνει στην αγορά, να αυξηθούν οι εισαγωγές και να ανέβουν οι τιμές σε κρεατικά και γαλακτοκομικά, να είναι μεγαλύτερος ο ΦΠΑ που πληρώνουν οι καταναλωτές, να εισπράττει τον αυξημένο ΦΠΑ το κράτος και να παρουσιάζει υπερπελεονάσματα ο Μητσοτάκης.»
Εδώ ο ποιητής σηκώνει τα χέρια. Κι αν μεν θεωρήσουμε ότι επρόκειτο για μια εκκεντρική και τοξική θεωρία ενός ατόμου, εντάξει, να χαμογελάσουμε πικρά. Πλην μου φάνηκε πολύ επεξεργασμένη άποψη για να την εκλάβω ως προϊόν ενός ατομικού παραληρήματος. Προφανώς, από κάποια πολιτικά κέντρα εκπορεύεται αυτή η «ανάλυση» και προφανώς βρίσκει αρκετούς ακροατές ανάμεσα στον κόσμο των κτηνοτρόφων.
Ναι, αλλά όταν σοβεί γύρω μας μια πανδημία που εκμηδενίζει το ζωικό κεφάλαιο της χώρας και καταστρέφει τους παραγωγούς και την βιομηχανία μας, χρειάζεται ένα μίνιμουμ καλής διάθεσης απ’ όλους για να συμφωνηθεί μια κοινά αποδεκτή λύση. Όταν όμως οι κτηνοτρόφοι έχουν γίνει έρμαια θεωριών συνωμοσίας και αντιπολιτευτικών στρατηγικών ευκαιρίας, με αποτέλεσμα να θεωρούν τον πρωθυπουργό και τους αρμόδιους υπουργούς συνειδητούς δολοφόνους των προβάτων τους, τότε η πλάκα έχει τελειώσει. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά απολύτως συνεννόηση, ούτε κοινή δράση, ούτε ανοχή.
Στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει διάλογος κύριοι. Ακόμα κι όταν καιγόμαστε, αντί να πάμε όλοι μαζί να σβήσουμε τη φωτιά επιλέγουμε να αλληλοκατηγορούμαστε ως εμπρηστές και αντί να πιάνουμε τις μάνικες προτιμούμε να σπάμε τα κεφάλια μας. Θα την πληρώσουμε αυτή την τοξικότητα και θα την πληρώσουμε γρηγορότερα απ’ όσο υποψιαζόμαστε.
Επί του συγκεκριμένου δε, όσο ο μέσος κτηνοτρόφος πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης κυκλοφορεί με ένα μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια και μπαίνει νύχτα στον στάβλο του για να του κατασφάξει το κοπάδι, τόσο η ευλογιά θα επεκτείνεται και θα αποδεκατίζει έναν προαιώνιο παραγωγικό μας τομέα. Διότι μέσα σε περιβάλλον λογικής, αργά ή γρήγορα όλα τα προβλήματα αντιμετωπίζονται.
Μέσα σε περιβάλλον παραλογισμού, πάμε όλοι κατά διαόλου.
Εν τέλει, δίκιο έχουν όσοι λένε ότι το θέμα είναι πολιτικό, αλλά από την ανάποδη...
