Όταν ο Πάνος Ρούτσι θα φύγει από την Πλατεία Συντάγματος πάνω σε φορείο, με είκοσι κανάλια να μεταδίδουν ζωντανά, στα τηλεοπτικά στούντιο δεν θα κάθονται κάθιδροι ανακριτές και ανήσυχοι δικαστές για να απαντήσουν στον καταιγισμό ερωτήσεων και καταγγελιών. Υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ θα κάθονται. Κι όταν τα social media θα ουρλιάζουν για «δολοφόνους πατεράδων», δεν θα εμφανιστούν εισαγγελείς και εφέτες να βάλουν επωνύμως τα στήθη τους μπροστά. Οι δε συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα κι έξω απ’ το νοσοκομείο όπου θα νοσηλεύεται ο Ρούτσι, δεν θα κρατούν πανό κατά του Άρειου Πάγου. Εναντίον του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης θα ουρλιάζουν. Αυτά, για να έχουμε επίγνωση της πραγματικής κατάστασης.
Μεσοβδόμαδα είχα γράψει ότι, όπως ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να τον εμπιστευτούμε στα χέρια των στρατηγών, έτσι και η Δικαιοσύνη είναι πολύ καθοριστική υπόθεση για να την εμπιστευτούμε μόνο στα χέρια δικαστών και ανακριτών. Οι οποίοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης μπορούν κατά βούληση να μεταπηδούν από την κοινωνική ευαισθησία στον νομικό σχολαστικισμό και πάλι πίσω, δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, δίχως να μετράνε κόστη, δίχως οι ίδιοι να έχουν την παραμικρή επίπτωση.
Όταν μια ολόκληρη κοινωνία (ή απλώς ένα δυναμικό κομμάτι της) φωνάζει και φτιάχνει κλίμα, ανεξαρτήτως αν έχει δίκιο ή πρόκειται για παρασυρμένους σε αριστοτεχνικό και δόλιο παιχνίδι, ο πολιτικός είναι υποχρεωμένος να την κοιτάξει, να τη μετρήσει, να την υπολογίσει. Ο δικαστικός πάλι, έχει δυο επιλογές.
Η μια είναι να προβληματιστεί για την επίδραση των αποφάσεών του και να πράξει ανάλογα, πράγμα που επί το παρόντος δεν κάνει. Η άλλη είναι να στυλώσει τα πόδια, έχοντας ως αντιστήριγμα ντάνες από βαριά σταχωμένα πάνσοφα νομικά βιβλία, πράγμα προσώρας κάνει. Σκασίλα του. Αυτός ακολουθεί πιστά τον νόμο τάδε, άρθρο τάδε, παράγραφο δείνα, και κανένας δεν δικαιούται να του πει τίποτα διότι (όποιος πει) παραβιάζει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη διάκριση των εξουσιών.
Οπότε πάμε καλά. Ο δρόμος (προς την πολιτική κόλαση) είναι ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα. Η Κωνσταντοπούλου παίζει εν ου παικτοίς, και η κυβέρνηση επαφίεται στην έκκληση του Άδωνη «μην πιέζετε τους δικαστές, καταλαβαίνουν, απλώς ψάχνουν τον τρόπο και να γίνουν οι τοξικολογικές και η δίκη να μην καθυστερήσει». Και οι μέρες περνούν αργά-αργά και ανέμελα, με τη Δικαιοσύνη εφαρμόζει απαρέγκλιτα τους νόμους και την κυβέρνηση τηρεί κατά γράμμα τη συνταγματική επιταγή «δεν επεμβαίνω». No problem, όλα καλά, ο κήπος είναι ανθηρός που έλεγε και η Καλουτά στην ταινία «καλώς ήρθε το δολάριο».
