Αν ο Μητσοτάκης δεν θέλει να πάει αμυντικά στις επόμενες εκλογές, όποτε τις κάνει, πρέπει από τώρα ν’ αρχίσει να πλασάρει ένα νέο αφήγημα του για το μέλλον του τόπου. Για την Ελλάδα του 2030-40. Πρέπει να πει πράγματα οραματικά αλλά και συγκεκριμένα μαζί. Δεν χρειάζεται να υποσχεθεί στους Έλληνες τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά έναν κάποιο ουρανό για να προσανατολιστούν πρέπει να τους δείξει. Το ερώτημα βέβαια είναι, «μπορεί να το κάνει όντας ήδη επτά ή οκτώ χρόνια πρωθυπουργός;». Απαντώ, «πολύ δυσκολότερα για τον ίδιον από το 2019 ή το 2023, αλλά πάντως ευκολότερα από οποιονδήποτε άλλον αντίπαλο του».
Διότι θα πάει και σ’ αυτές τις εκλογές μ’ ένα τρομερό πλεονέκτημα. Παρά τα βαρίδια που κουβαλά στην πλάτη του, είναι ο μόνος πρωθυπουργήσιμος πολιτικός που υπάρχει σήμερα. Πλην αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται να δώσει στον εκτός σκληρού πυρήνα ΝΔ ψηφοφόρο κι έναν λόγο (ή έστω μια δικαιολογία) να τον ψηφίσει. Να τον ψηφίσει διότι περιμένει κάτι απ’ αυτόν τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Το οποίο πρέπει να είναι ορατό, συγκεκριμένο, χειροπιαστό και στοιχειωδώς εφικτό. (Και ο Βελόπουλος πρόσφερε το 2023 σύνταξη 3.500 ευρώ από την εξόρυξη πετρελαίου, αλλά δεν τον πίστεψε κανείς).
Αυτό το νέο αφήγημα τι μπορεί να είναι; Ας μην κοροϊδευόμαστε, ούτε στην υγεία μπορεί να επικεντρωθεί, ούτε στην παιδεία, ούτε στην πρόνοια, ούτε καν στα εθνικά θέματα. Ο Έλληνας δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος από τη δημόσια υγεία του κι απ’ τα νοσοκομεία του, δεν θα πιστέψει ποτέ στην αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας και στην κατάργηση των φροντιστηρίων, δεν θα ψηφίσει ποτέ με μοναδικό κριτήριο την πρόνοια εκτός κι αν είναι ανάπηρος, δεν θα βάλει ποτέ σε πρώτη προτεραιότητα τα εθνικά ζητήματα εκτός κι αν βρεθούμε σε πόλεμο. Ούτε στη λύση του στεγαστικού θα πιστέψει κανείς, αν και θα την υποσχεθούν όλοι. Δεν είναι χαζός ο κόσμος, ξέρει ότι μέσα σε λίγους μήνες δεν θα χτιστούν δεκάδες χιλιάδες καινούριες κατοικίες.
Άρα που καταλήγουμε; Μόνο στα λεφτά που μπαίνουν ή μένουν στην τσέπη. Με την ακρίβεια να τον κυνηγά, ο Έλληνας ένα μόνο πράγμα θέλει σήμερα. Αύξηση του εισοδήματος του ή μείωση των φόρων του ή και τα δυο. Και δεν το θέλει γενικώς και αορίστως, στα κουτουρού. Έχει παράδειγμα. Θέλει το εισόδημα του να ξεφύγει από τα γνωστά ελληνικά πλαίσια και να γίνει κατά κάποιο τρόπο ευρωπαϊκό. Θέλει να εργάζεται και να παίρνει το εισόδημα του μέσου Ευρωπαίου, τον οποίον βλέπει εδώ να παραθερίζει και αντιλαμβάνεται το οικονομικό του επίπεδο. Δεν μιλάμε για τον Λουξεμβούργιο ή τον Νορβηγό, αλλά για τον Αυστριακό, τον Ιταλό ή τον Πολωνό.
Αυτό πρέπει να δώσει ως στόχο ο Μητσοτάκης για την επόμενη τετραετία του. Να γίνουμε Ευρώπη στα εισοδήματα. Δεν αναφέρομαι σε προεκλογικό λεφτόδεντρο, αλλά σ’ έναν στόχο που κάποια στιγμή θα πρέπει να εκπληρωθεί. Αν ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να υποσχεθεί κάτι τέτοιο διότι η ελληνική οικονομία είναι πολύ ρηχή για να υποστηρίξει τέτοια έκρηξη εισοδημάτων, τότε θα πάει στις εκλογές δίχως αφήγημα και στόχο. Διότι όλα τα υπόλοιπα που θα εγγυηθεί θα τα έχουν υποσχεθεί και όλοι οι υπόλοιποι, με τον κόσμο να μην πιστεύει κανέναν.
Πάντως, αν πάει στις κάλπες με νούμερα για αναπτύξεις και υπερπλεονάσματα όπως βλέπω σε κάτι ενημερωτικά του Μαξίμου, θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Αυτά είναι καλά γα τους οικονομολόγους και για τις Βρυξέλλες, αλλά στην κάλπη δεν φτουράνε. Ο κόσμος θέλει να πιστέψει σε κάτι, να ελπίσει σε κάτι. Πρέπει να βρεθεί τρόπος για αναδιανομή του πλούτου και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Κι αν δεν το κάνει ο Κυριάκος, δεν υπάρχει κανένας άλλος να το κάνει. Η επικράτηση κάθε άλλου σεναρίου πλην της νίκης της ΝΔ, όπως έχουν τα πράγματα θα επιδεινώσει και τα μακροοικονομικά μεγέθη του τόπου και την τσέπη του πολίτη.
