Παραμέρισαν προσωρινά τα Τέμπη, έτσι κι αλλιώς το πολιτικό ενδιαφέρον του δυστυχήματος έχει απομειωθεί κι έπιασαν τα παιδιά της Λωρίδας της Γάζας. Έβλεπα χθες στις τηλεοράσεις όλους τους αντιπολιτευόμενους να ζορίζουν τους Νεοδημοκράτες για την στάση που κρατά η ελληνική κυβέρνηση απέναντι σε όσα τραγικά γίνονται στα παλαιστινιακά εδάφη. Κι εκείνοι προσπαθούσαν με χίλια λεκτικά τσαλίμια να εξηγήσουν ότι κανένας δεν έχει το μονοπώλιο της ευαισθησίας και ότι η διπλωματική σκακιέρα στην περιοχή μας είναι εξαιρετικά πολύπλοκη για να επιδέχεται απλοϊκές ερμηνείες.
Προσοχή όμως. Η εικόνα των τραυματισμένων και υποσιτισμένων παιδιών είναι συντριπτική. Δεν ξέρω αν τα πλάνα και οι φωτογραφίες είναι προσεκτικά και προπαγανδιστικά ξεδιαλεγμένα (άρα δεν αποδίδουν ακριβοδίκαια το σύνολο της εικόνας στην τραγική αυτή περιοχή), το σίγουρο είναι ότι αυτά που προβάλλονται δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά από την κοινή γνώμη. Ούτε από την ελληνική, ούτε από τη διεθνή. Αν λοιπόν η κυβέρνηση θέλει να έχει μαζί της τον ελληνικό λαό, πρέπει με κάποιο τρόπο, να λάβει υπόψη της τον γενικό αποτροπιασμό για όσα συμβαίνουν στη Γάζα.
Θα πείτε ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης και τηλεθεατής, δεν έχει διδακτορικό στη διπλωματία. Αυτός τα θέλει όλα. Και να μην βλέπει απλωμένα κατσαρολικά για λίγη σούπα ή καταματωμένα παιδάκια να μεταφέρονται ανάμεσα σε ερείπια, αλλά και το Ισραήλ να είναι σύμμαχος μας απέναντι στην Τουρκία. Ωραία θα ήταν, πλην η παγκόσμια σκακιέρα δυστυχώς δεν είναι τόσο απλοϊκή. Από την άλλη, οι πολίτες δεν μπορούν να κρίνουν κυνικά, οι κυβερνήσεις μπορούν, αλλά και ο κρατικός κυνισμός πρέπει να έχει ένα όριο. Διαφορετικά φέρνει τις κυβερνήσεις απέναντι στους λαούς τους.
Δύσκολο πρόβλημα. Θέλουμε τον ισραηλινό θόλο πάνω από τα νησιά μας, θέλουμε οι Ισραηλινοί να μπλοκάρουν στις ΗΠΑ την πώληση των F-35 στους Τούρκους, αλλά δεν ανεχόμαστε να τους βλέπουμε να κάνουν και γενοκτονία. Ούτε ακούμε τα επιχειρήματα τους ότι η Χαμάς λεηλάτησε τις αποθήκες τροφίμων στην Λωρίδα (άρα και να ξανανοίξει ανθρωπιστικό διάδρομο, πάλι στους τρομοκράτες θα πάνε τα τρόφιμα) και ότι η Χαμάς βάζει τα παιδάκια ασπίδα στις στρατιωτικές της εγκαταστάσεις. Φυσικά και δεν τα ακούμε, διότι οι εικόνες είναι τόσο τραγικές και τρομακτικές που δεν αφήνουν περιθώρια πέραν του «να σταματήσουν αυτά αμέσως».
Θα μου πείτε «και τι πρακτικό να κάνει δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση, πέραν όσων κάνει μαζί τους άλλους Ευρωπαίους και στο Συμβούλιο Ασφαλείας όπου προεδρεύει»; Να κόψει διπλωματικές σχέσεις με τον Νετανιάχου, διαλύοντας μια χρησιμότατη στρατηγική συμμαχία της χώρας δίχως μάλιστα να βοηθήσει ουσιαστικά τους άμαχους που σκοτώνονται; Τι κέρδος θα χουμε από κάτι τέτοιο, πέραν της (αμφίβολης) σωτηρίας της ψυχής μας;
Σωστό κι αυτό, αλλά πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, μια κάποια ισορροπία, το πράγμα έχει αγριέψει υπερβολικά για να παριστάνουμε ως χώρα ότι δεν βλέπουμε. Καμιά κυβέρνηση δεν θέλει να θεωρηθεί από τον λαό της ως έμμεσος υποστηρικτής σφαγής και εκτοπισμού αμάχων.
Ας βρουν μια φόρμουλα εκεί στου Μαξίμου, μια άλλη ισορροπία από την σημερινή. Θα υπάρχει. Εντάξει, είχε δίκιο ο Γκάτσος όταν έγραφε στον «Κεμάλ» του ότι «με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα ο κόσμος προχωρεί», δεν χρειάζεται όμως να το κάνουμε και σημαία.
