Η γυναίκα είναι προϊσταμένη σε υπηρεσία του δημοσίου. Αλλά κανονική προϊσταμένη, καθότι μεγάλωσε και σπούδασε σε ευρωπαϊκή χώρα, πριν μετοικήσει στην Ελλάδα. Είναι δηλαδή απ’ αυτές/ούς, που δουλεύουν πολύ, που ακολουθούν το πνεύμα του νόμου για να αποδίδει καλύτερα η υπηρεσία κι όχι απ’ τους άλλους που τηρούν ευλαβικά το γράμμα του νόμου για να μην κουνιέται τίποτα. Καταλαβαίνετε τώρα πως την βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι εκεί μέσα. Στραβόξυλο την λένε, μαλ@@ισμένη την φωνάζουν, ηλίθια την ανεβοκατεβάζουν, σαν την μύγα μεσ’ το γάλα είναι μέσα στην υπηρεσία της.
Κι ήρθε, που λέτε, ο καιρός να κάνει την αξιολόγηση των υφισταμένων της, κατά τον νόμο. Με ανώτατο το 100, υπάρχει μια κλίμακα που προσδιορίζεται σαφώς. Από 90-100 παίρνει ο άριστος υπάλληλος, το αστέρι. Από 80-90 ο πολύ καλός, από 70-80 ο καλός, κι από κει και κάτω αυτοί που χρήζουν βελτίωσης. Στη βαθμολόγηση μετράνε τα πάντα. Απόδοση, προθυμία, γνώσεις, δυνατότητα ομαδικής δουλειάς, πρωτοβουλία, χαρακτήρας, κλπ. Η βαθμολογία στέλνεται ηλεκτρονικά στην υπηρεσία, αλλά κοινοποιείται και στους βαθμολογούμενους για να γνωρίζουν τι βαθμό πήραν.
Ακριβοδίκαιη (αλλά και ολίγον επιεικής) ούσα, βάζει σε όλους βαθμολογία από 75 μέχρι 90. Δηλαδή, τους τοποθέτησε στην κλίμακα «καλός» και «πολύ καλός». Σε έναν μόνο έβαλε παραπάνω, διότι τον θεωρεί εξαιρετικό. Δεν προλαβαίνει να πατήσει το enter για να φύγει η βαθμολογία και χτυπάει το τηλέφωνο της. Ήταν η διευθύντρια. «Τι έκανες εκεί; Τι βαθμολογία είναι αυτή; Θέλεις να μου διαλύσεις την υπηρεσία; Να γίνει επανάσταση; Άλλαξε την σε παρακαλώ.»
«Μα όλοι είναι στο καλός και πολύ καλός» απάντησε η αφελής, «τι βαθμολογία να βάλω δηλαδή; Άριστο και άμεμπτο έχω μόνο έναν». Οπότε η διευθύντρια την πήγε κλιμακωτά. Κατ’ αρχήν, της έδωσε υπηρεσιακή κάλυψη. «Βρε συ, τυπικό είναι. Βάλε εκεί έναν καλό βαθμό σε όλους να ξεμπλέξουμε. Τι θες τώρα και δημιουργείς προβλήματα στα καλά του καθουμένου;» Στη συνέχεια, προσπάθησε -τάχα μου δήθεν- να την προφυλάξει. «Εμένα δεν με πολυνοιάζει, εσύ θα ‘χεις πρόβλημα. Εναντίον σου θα ξεσηκωθούν, δεν θα συνεργάζονται, το δικό σου τμήμα θα έχει πρόβλημα στη δουλειά του, εναντίον σου θα καταλήξει όλο αυτό αφού είσαι τμηματάρχης».
Μετά την έριξε στο φιλότιμο. «Τους χαντακώνεις τους δικούς σου. Όταν όλοι ο υπάλληλοι, όλου του υπουργείου, έχουν βαθμολογία 100, τότε οι δικοί σου που έχουν 80 και 85 μένουν πίσω υπηρεσιακά σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Δεν το καταλαβαίνεις; Είναι δηλαδή οι 30 δικοί σου, τόσο χειρότεροι από όλους τους υπόλοιπους 1000 υπαλλήλους του υπουργείου;» Και στο τέλος, χρησιμοποίησε το υπερόπλο της, αυτό των προσωπικών τύψεων. «Μα κι εγώ που βαθμολόγησα εσένα, 100 σου ‘βαλα. Είναι δυνατόν, να βαθμολογείσαι εσύ με επιεικέστερα κριτήρια κι έπειτα να βαθμολογείς τους υφισταμένους σου με τόση αυστηρότητα; Άδικο.»
Σταματώ εδώ. Καταλάβατε υποθέτω…
