Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στα επτά σχεδόν χρόνια της ζωής της, έχει δείξει ότι μπορεί να διαχειρίζεται κρίσεις. Είτε απ’ έξω προέρχονται, είτε σκάνε στο εσωτερικό της κι ύστερα γενικεύονται. Σε γενικές γραμμές έχει δείξει καλά αντανακλαστικά, μαζεύει γρήγορα τις υποθέσεις, περιορίζει την ζημιά και στο τέλος κάνει και μια αντεπίθεση (συνήθως δια του ίδιου ου Μητσοτάκη) οπότε επαναπατρίζει τους δυσαρεστημένους κάθε υπόθεσης. Σε όλα τα θέματα που της σκάσανε, κατάφερνε σχετικά γρήγορα να βρίσκει περπατησιά. Εκτός από ένα. Τα Τέμπη. Μόλις εμφανιστούν τα Τέμπη με οποιαδήποτε μορφή και τρόπο, η κυβέρνηση παθαίνει κοκομπλόκο.
Μπερδεύεται, αποσυντονίζεται, παραλύει, χαζεύει. Μόλις ακούσει την λέξη «Τέμπη», κατ’ ευθείαν μετατρέπεται σε σκορποχώρι. Μπορεί να είναι η συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η υπόθεση, μπορεί να φταίνε διάφορα ενοχικά σύνδρομα που κουβαλά η παράταξη συνολικά, μπορεί να αναδύεται η προσωπική άρνηση κάθε στελέχους που δεν θέλει να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά για ένα τόσο βαρύ ζήτημα, το αποτέλεσμα είναι ότι συνολικά η κυβέρνηση κάθεται σαν χάνος και βλέπει τους άλλους να κάνουν παιχνίδι, δίχως να αντιδρά.
Στο θέμα των Τεμπών, η κυβέρνηση μονίμως αιφνιδιάζεται. Και μετά τον αιφνιδιασμό, μονίμως υποτιμά τα τεκταινόμενα. Αιφνιδιάστηκε από το δυστύχημα (λογικό), αιφνιδιάστηκε από τις συγκεντρώσεις δυο χρόνια αργότερα, αιφνιδιάστηκε από την πλήρη επικράτηση των θεωριών συνωμοσίας, τώρα αιφνιδιάστηκε από την απεργία πείνας του πατέρα στο Σύνταγμα. Όλα αυτά τα υποτίμησε παράλληλα, για να ξυπνήσει κατάπληκτη ύστερα από ένα κρίσιμο διάστημα, μέσα στο οποίο η πολιτική ζημιά είχε συντελεστεί.
Εδώ έχουμε έναν εκπληκτικό συνδυασμό. Ακριβώς στο θέμα που τα αντιπολιτευόμενα κόμματα και πρόσωπα δίνουν ρέστα σχεδιασμών και αριστοτεχνικών κινήσεων, η κυβέρνηση δίνει ρέστα ατζαμοσύνης και πολιτικής χαζομάρας. Δείχνει παροιμιώδη αδυναμία να βάλει κάτω τα πράγματα, να συγκροτήσει ένα πακέτο πειστικών επιχειρημάτων και να τα διοχετεύσει στην κοινωνία (μωρέ επικοινωνιακή υπεροπλία…). Σε κάθε φάση του σήριαλ «Τέμπη», πρέπει πρώτα να γίνει χαμός, να χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, για να αρχίσει στην συνέχεια να αντιδρά και να λέει την γνώμη της.
Αντί να κάτσουν κάτω και να εκτιμήσουν προς τα πού πάει το πράγμα, αντί δώσουν απαντήσεις, να ξεσκεπάσουν ύπουλα σχέδια και να προλάβουν με κινήσεις όσα εύκολα μπορούν να προβλεφτούν, αφήνονται να αιφνιδιαστούν σε βαθμό που αναρωτιέται κανείς μήπως το κάνουν επίτηδες. Αφήνουν τους λογικά σκεφτόμενους ανθρώπους να ανακαλύψουν μόνοι τους τα επιχειρήματα που αντιστέκονται στις μεθοδεύσεις των αντιπολιτευόμενων ομάδων ή αποφασίζει να βγει μπροστά ο Φλωρίδης μόνος του, μπας και περιμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τρομερό επιτελικό κράτος, να το χαίρονται.
