Όταν η δημόσια συζήτηση και η πολιτική αντιπαράθεση φεύγουν απ’ τα ξυλόλια ή τα λαθρεμπόρια και πάνε στα ελληνοτουρκικά, τα casus belli, τα ελληνοϊσραηλινά, τη Γάζα ή την Ουκρανία, θεωρητικώς είναι καλή εξέλιξη. Τουλάχιστον συζητάμε επί υπαρκτών, σοβαρών και εθνικά υπαρξιακών ζητημάτων, αντί να μαλλιοτραβιόμαστε για θέματα φαντασιακά, ανύπαρκτα και κατασκευασμένα. Από την άλλη, η εθνική μας προϊστορία - για όσους την ξέρουν και την αξιολογούν - μας προειδοποιεί.
Κάθε φορά που το ελληνικό έθνος βρισκόταν μπροστά σε εθνικά κρίσιμα διλήμματα, πριν καταλήξει σε οριστικές αποφάσεις για την γεωπολιτική του τοποθέτηση, περνούσε μέσα από εθνικές τραγωδίες. Οι συγκρούσεις υπερπατριωτών και ρεαλιστών, δυτικόστροφων και ανατολικόστροφων, πολεμοχαρών και ειρηνιστών (ανάλογα με την εποχή και τις συνθήκες) έπαιρναν τόσο βίαιο και απροκάλυπτο χαρακτήρα, που η χώρα έφτανε (εν μέσω διεθνούς αναταραχής) στον εθνικό τυχοδιωκτισμό ή στην αλληλοεξόντωση.
Παραδείγματα; Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η μικρή Ελλάδα έπρεπε να διαχειριστεί το μέγα Κρητικό ζήτημα, το μόνο που κατάφερε ήταν να μπει στον καταστροφικό «ατυχή πόλεμο» του 1897 στον οποίο η Τουρκία μας πήρε φαλάγγι και κόντεψε να φτάσει στην Αθήνα. Άλλο; Όταν κατά τη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η Ελλάδα έπρεπε ν’ αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει, καταλήξαμε στον εθνικό διχασμό και στα δύο ελληνικά κράτη.
Τρίτο; Όταν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η χώρα έπρεπε ν’ αποφασίσει αν θα πάει δυτικά ή ανατολικά (κι ας είχε λυθεί αυτό από τους μεγάλους στη Γιάλτα) χρειάστηκε έναν αιματηρό εμφύλιο που διέλυσε ό,τι είχε απομείνει από την Κατοχή. Δίπλα σ’ αυτά, για θυμηθείτε ποιες συνθήκες εσωτερικών αντιπαραθέσεων προηγήθηκαν της Μικρασιατικής καταστροφής ή ποιες εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις έφεραν την απώλεια της μισής Κύπρου.
Κοντολογίς, μπορεί να μας εκνευρίζει που παίζουμε μπουνιές για εσωτερικά θέματα ήσσονος σημασίας, αλλά όταν τα ζητήματα σοβαρεύουν δεν γινόμαστε αυτομάτως σοβαρότεροι. Χειρότεροι γινόμαστε και αναβαθμίζουμε τα μαλλιοτραβήγματα σε κανονικούς αλληλοσκοτωμούς, ακριβώς τότε που δεν πρέπει διότι παίζεται ο κεφάλι μας. Τα γράφω διότι είναι ολοφάνερο ότι ο πλανήτης και η περιοχή μας βρίσκεται ήδη σε τέτοια επικίνδυνη φάση. Κι αυτά που βλέπω και ακούω γύρω μου, κάθε άλλο παρά αισιόδοξο με κάνουν.
Πολλοί μάγκες, πολλοί Ελληναράδες, πολλοί τουρκοφάγοι, πολλοί υπερπατριώτες και αρχιστράτηγοι του καναπέ μας περικυκλώνουν, ενώ ο κόσμος μας βράζει, έτοιμος να βγάλει τέρατα που θα μας κάνουν μια χαψιά. Καλύτερα να τσακωνόμασταν για τα ξυλόλια, μου φαίνεται.
