Θυμάστε την περίοδο που το «τσουνάμι Κασσελάκη» ήταν στο φόρτε του; Όταν τα κανάλια έπαιζαν Στέφανο από το πρωί ως το βράδυ, όταν τα πρωινάδικα αποθέωναν τις εξόδους του ζεύγους με τον σκύλο τους, όταν οι παρέες στα μαγαζιά είχαν μόνιμο θέμα συζήτησης τους καναπέδες του καινούριου του σπιτιού στο Κολωνάκι; Δεν ήταν λίγοι τότε που πρόβλεπαν ότι ο απαστράπτων Κασσελάκης θα άλωνε το πολιτικό σύστημα της χώρας με την ίδια ευκολία που είχε βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κωλότσεπη του.
Ακόμα και εκείνοι που διέθεταν καθαρό μυαλό και μπορούσαν να διακρίνουν τη γελοιότητα μέσα στην υπερέκθεση, διατύπωναν τον φόβο ότι ο ελληνικός λαός πολλές φορές έχει αποδειχθεί χαζός ή ελαφρόμυαλος, με αυτοκαταστροφικές επιλογές. Και ναι μεν θεωρούσαν αδιανόητο να κάνει πολιτική καριέρα ένας τύπος σαν τον Στέφανο, μα από την άλλη πρόσθεταν μ’ ένα ανασήκωμα του φρυδιού τους ένα «λες ρε συ;». Διότι η υπερδιαφήμιση δημιουργούσε την ψευδαίσθηση της καθολικής αποδοχής.
Αντιστοίχως αυτή την περίοδο, η μονοπώληση της πολιτικής συζήτησης από το βιβλίο του Τσίπρα, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο πρώην πρωθυπουργός επανήλθε ως τσουνάμι που έχει σαρώσει τα πάντα. Μήτε Ουκρανίες φτουράνε μπροστά στις 762 σελίδες του, μήτε Tραμπ, μήτε ΟΠΕΚΕΠΕδες, μήτε αγροτικά μπλόκα. Ξαναγυρίσαμε Στον Καμμένο, στον Ολάν, στον Στρατούλη, στον Κατρούγκαλο, στον Παππά, στην Μπαζιάνα, στον Λαφαζάνη και τον Πολάκη. Ολική επαναφορά στο 2015.
Εντάξει, τα ρετρό και οι αναδρομές έχουν το χάζι τους σαν όλες τις αρχαιολογικές ανασκαφές, όμως δεν είναι για χόρταση. Μετά από ενασχόληση μιας βδομάδας, συνειδητοποιείς ότι καταγίνεσαι με γεγονότα που έχουν φάει τα ψωμιά τους και έχουν αφήσει στη ζωή σου ένα οριστικό αποτύπωμα που δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει με την εκ των υστέρων επαναδιαπραγμάτευση του. Και λες ένα «basta, έχω και άλλα πράγματα να κάνω».
Ο Αλέξης βεβαίως, μετά τον πρώτο ντόρο, θα προσπαθήσει να πάει το κάρο παρακάτω. Με την κεντρική παρουσίαση στην Αθήνα, με παρουσιάσεις σε πόλεις της επαρχίας που θα συνοδεύονται από άτυπες συγκεντρώσεις και με την ανακοίνωση (κατά την άνοιξη σύμφωνα με πληροφορίες) του καινούριου σχήματος. Που είτε, λέει, θα είναι κανονικό κόμμα, είτε εκλογικός συνδυασμός –ανάθεμα και αν καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει πρακτικά αυτό. Προφανώς, σ’ αυτές τις εκδηλώσεις θα αρχίσει να ξεδιπλώνει και κάποιου είδους πρόγραμμα, κάποιου είδους όραμα.
Εκεί να τον δούμε λοιπόν. Θα ασχοληθεί κανείς με τα ιδεολογικά και τα προγραμματικά του; Θα συντρέξει η επικαιρότητα πίσω από την οικονομική του συνταγή και την γεωπολιτική του ανάλυση (που θα ισχυριστεί ότι έχει) ή τα μέσα ενημέρωσης θα παραμείνουν πεισματικά στο τι είπε με τον Λαφαζάνη και τον Βαρουφάκη το 2015 ή με τον Κασσελάκη το 2023; Θα αναπαραχθούν οι θέσεις του για τα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα ή θα συνεχίσουν να τον ρωτάνε τι έγινε με τον Καμμένο και πως πλακώθηκε με την Ζωή και τον Παυλή;
Εκεί θα μετρηθεί. Και αν μεν δούμε ένα κάποιο ενδιαφέρον για πολιτικές θέσεις, τότε σε κάτι μπορεί να ελπίζει ο Αλέξης. Αν όμως τα προγράμματα του πάνε άπατα, αν οι πολιτικές του απόψεις αντιμετωπιστούν με αδιαφορία και αν οι νέες ιδεολογικές του συντεταγμένες απομείνουν στην αφάνεια, τότε θα καταλάβει ότι το βιβλίο του έκανε ντόρο και πούλησε όχι ως προάγγελος της πολιτικής του επιστροφής, αλλά ως κουτσομπολίστικος επίλογος μιας περιπέτειας που έληξε οριστικά.
