Εγώ ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη κρατούν αυτή τη στάση στο θέμα Ρούτσι. Γιατί δεν βρίσκουν, είτε μαζί είτε ανεξάρτητα ο ένας απ’ τον άλλον, έναν νόμιμο ή νομότυπο τρόπο να ικανοποιήσουν το αίτημα του ανθρώπου; Να γίνουν και τοξικολογικές εξετάσεις στα απομεινάρια του νεκρού παιδιού του, να τελειώσουμε και μ’ αυτό, να πάμε παρακάτω.
Λένε ότι έτσι θα καθυστερήσει κι άλλο η δίκη. Ας καθυστερήσει. Όταν δεν βιάζονται οι ίδιοι οι συγγενείς των θυμάτων, γιατί πρέπει να βιαζόμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι; Δεν το καταλαβαίνω.
Λένε ότι ο Ρούτσι, εκτός από χαροκαμένος πατέρας είναι και πολιτικό υποχείριο της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Δεν το ξέρω, αλλά και να ισχύει δεν με νοιάζει. Η ιδιότητά του ως πατέρας θα υπερισχύει πάντα έναντι κάθε άλλης ιδιότητας ή υποτιθέμενης ιδιοτέλειάς του. Άρα όποιος τα βάζει μαζί του είναι χαμένος από χέρι.
Λένε ότι ο ελληνικός λαός ζητά δικαιοσύνη και ότι η πραγματική δικαιοσύνη αποδίδεται μόνο στην αίθουσα του δικαστηρίου, όχι στους δρόμους και τις πλατείες. Συμφωνώ απολύτως.
Αλλά αν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι βλέπουν την «πραγματική δικαιοσύνη» στην επιβράδυνση κι όχι στην επιτάχυνση της δικαστικής διαδικασίας, προς τι η πρεμούρα των θεσμικά αρμοδίων να γίνουν βασιλικότεροι του βασιλέως;
Μήπως διότι, όπως λένε, όσο θα υπάρχει δικαστική εκκρεμότητα, τόσο η υπόθεση των Τεμπών θα γίνεται χαλί για πολιτικά παιχνίδια. Και πως μόνο όταν ολοκληρωθεί η δίκη, τα παιχνίδια αυτά θα τελειώσουν.
Μπα; Και ποιος μας το βεβαιώνει αυτό; Αν ξεκινήσει στην αίθουσα μια διαδικασία φορτωμένη ήδη με καταγγελίες, απεργίες πείνας, διαδηλώσεις, συναυλίες και παραφιλολογία που θα καταγγέλλουν δίκη με λειψά στοιχεία, είναι κανένας σίγουρος για την εξέλιξη των πραγμάτων;
Θυμάται κανείς (από τους παλιούς) την δίκη για την υπόθεση Κοσκωτά, που έγινε σε ζωντανή σύνδεση από τη δημόσια τηλεόραση; Την «αντιδίκη» που έκανε τότε κάθε μεσημέρι ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος στο «Κανάλι-29), την θυμόμαστε;
Η «δίκη» που υποτίθεται ότι θα ισοπέδωνε πολιτικά τον Ανδρέα, έγινε κόσκινο από την «αντιδίκη», ακριβώς επειδή στην αίθουσα του δικαστηρίου ακολουθούνταν σχολαστικά οι κανόνες, ενώ έξω και στην αντιδίκη ο καθένας έλεγε ό,τι του κατέβαινε.
Στο τέλος, το «έξω» κλίμα κυριάρχησε στη «μέσα» διαδικασία. Άρα, μην ορκίζεστε ότι μόλις ξεκινήσει η δίκη για τα Τέμπη, όλα θα περιοριστούν υποχρεωτικά ενός της αιθούσης.
Λένε ότι όλη αυτή η μεθόδευση με κέντρο την πλατεία Συντάγματος θα επαναφέρει από την πίσω πόρτα την ιστορία του ξυλολίου. Αμ δεν «θα την επαναφέρει», την επανέφερε ήδη.
Τώρα πια το ζητούμενο για την κυβέρνηση θα ‘πρεπε να είναι η (εκ νέου) κατάρρευση της αναγεννημένης συνωμοσιολογίας με στοιχεία, όχι η προσπάθεια να μην ξαναμπεί αυτή από την πίσω πόρτα. Για όσους δεν το κατάλαβαν, μπήκε πλέον και στρογγυλοκάθεται στο σαλόνι.
Λένε ότι ο νόμος και τα άρθρα και οι διατάξεις δεν προβλέπουν τέτοια διαδικασία στην παρούσα φάση. Επίσης, ότι μια αποδοχή τοξικολογικών εξετάσεων ακυρώνει την τεράστια δουλειά που έκανε ο ανακριτής και αμφισβητεί τη δικαιοσύνη εν συνόλω.
Ελάτε τώρα. Οι νόμοι, τα άρθρα και οι διατάξεις υπάρχουν για να εξυπηρετούν την πραγματικότητα, όχι το ανάποδο. Πάντα βρίσκεται τρόπος, αν οι αρμόδιοι αποφασίσουν ότι πρέπει να βρεθεί.
Τι θα κοιτάξουμε τώρα; Μήπως ενοχληθούν πέντε δικαστικοί ή την πιθανότητα να ξανακυλήσει η κοινωνία σε μια κατάσταση μνημονίου-αντιμνημονίου με άλλο προσωπείο;
Καλή είναι η ανεξαρτησία των θεσμών και η διάκριση των εξουσιών, αλλά όπως ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να τον εμπιστευτεί κανείς στους στρατηγούς, έτσι και η δικαιοσύνη είναι εξίσου σοβαρή ιστορία για να αφεθεί μόνο στα χέρια των δικαστών και των ανακριτών.
Με τους σχολαστικούς δεν βγαίνει άκρη. Και τον σχολαστικισμό ορισμένων δεν θα τον πληρώσει το δικαστικό σώμα, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός θα τον πληρώσουν.
Για να κλείσω, ας καταλάβει κάτι η κυβέρνηση. Τα Τέμπη θα είναι παρόντα στις επόμενες εκλογές, είτε έχει γίνει η δίκη, είτε θα βρίσκεται σε εξέλιξη, είτε θα συνεχίζουμε να την περιμένουμε. Κι αφού το δυστύχημα θα είναι εκεί, θα γίνεται και χοντρό πολιτικό παιχνίδι, με τα Τέμπη ως υπομόχλιο.
Το θέμα της κυβέρνησης δεν είναι να πείσει για τις καλές της προθέσεις κάποιους από τους συγγενείς ή την αντιπολίτευση ή ένα ακραίο μέρος του εκλογικού κοινού. Αυτοί πάντα θα θεωρούν ότι έγινε δολοφονία, μετά συγκάλυψη και ότι στο τέλος δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη.
Το κρίσιμο για την κυβέρνηση είναι να πείσει κάποιους μετριοπαθείς και λογικούς, σχετικά με τις καλές και ειλικρινείς προσπάθειές της περί των Τεμπών. Εκεί παίζεται μακροπρόθεσμα το παιχνίδι. Πάλι στον περιβόητο μεσαίο κεντρώο χώρο, όπου και η λογική υφίσταται αλλά και οι κοινωνικές ευαισθησίες διακονούνται.
Πείθει τους ανθρώπους αυτού του κρίσιμου χώρου η κυβέρνηση, έχοντας τη σημερινή της στάση απέναντι στο πρόβλημα όπως εξελίσσεται; Είναι σίγουρη ότι με το πείσμα του «όχι», δεν τους ενσταλάζει την υποψία ότι κάτι κρύβει; Ασφαλώς, κάνει φανατικότερους τους ήδη φανατικούς οπαδούς της. Τους αμφιταλαντευόμενους τι τους κάνει;
