Υπολογίζεται ότι στην Κρήτη υπάρχουν περί τις 600.000 όπλα. Έτσι διαβάζω, δίχως να ξέρω ποιος κάνει αυτούς τους υπολογισμούς. Θεωρώ τα νούμερο υπερβολικό. Δεν έχει κάθε σπίτι στο νησί και από ένα πιστόλι. Πολύ περισσότερο από ένα Καλάσνικοφ. Στα ορεινά και ημιορεινά χωριά μπορεί το κάθε νοικοκυριό να έχει δυο και τρία, αλλά στα μεγάλα αστικά συγκροτήματα (Ηράκλειο, Χανιά, Ρέθυμνο, Ιεράπετρα, Σητεία, Άγιο Νικόλαο, Κίσσαμο, κ.λπ.) τα κρυμμένα κουμπούρια δεν είναι τόσα πολλά. Δεν είναι όλοι οι Κρητικοί κουμπουροφόροι, ούτε τραβάνε περίστροφο με το παραμικρό όπως βλέπουμε στις ταινίες γουέστερν.
Προσωπικά, δεν νομίζω ότι ο συνολικός αριθμός των όπλων ξεπερνά τις 200.000, δίχως να υποστηρίζω ότι αυτό το νούμερο είναι αμελητέο. Πάλι είναι μεγαλύτερο από τον αριθμό των όπλων που έχουν οι 55.000 αστυνομικοί όλης της χώρας. Αυτές που κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια, είναι οι σφαίρες. Πουλιούνται σαν τα φιστίκια. Γενικά, είναι τεράστιο ζήτημα το εκτεταμένο εμπόριο πυρομαχικών και όπλων. Μπορεί να μην έχουν όλοι πιστόλι, αλλά αν θελήσει κάποιος να το αποκτήσει, είναι ευκολότερο από το να βρει υδραυλικό να του ξεβουλώσει τα λούκια. Με 500 ευρώ, έχεις ολόκληρο δειγματολόγιο μπροστά σου να διαλέξεις. Και όλοι ξέρουν ποιοι τα πουλάνε.
Άρα, η καταπολέμηση της οπλοκατοχής έρχεται δεύτερη. Το πρώτο είναι η καταπολέμηση του εμπορίου όπλων και πυρομαχικών. Τι νόημα έχει να ψάξουν όλα τα σπίτια και να βρουν τα κρυμμένα πιστόλια και πολυβόλα, αν την άλλη μέρα αυτά μπορούν να αντικατασταθούν; Η δε εμπορία δεν γίνεται από βοσκούς ή ελαιοκαλλιεργητές, γίνεται από οργανωμένα κυκλώματα, από εγκληματικές οργανώσεις με διασυνδέσεις, με λεφτά, με δυνατότητες μεταφοράς, με κανονικά logistics. Η εξολόθρευση αυτών των οργανώσεων είναι πράγματι δουλειά της αστυνομίας και της ΕΥΠ. Εκεί μπορεί να γίνει δουλειά. Δεν νοείται να μπορώ στα Χανιά να αγοράσω σφαίρες ευκολότερα από γραβιέρα.
Όσον αφορά την ίδια την οπλοκατοχή, συμπαθάτε με αλλά η Αστυνομία δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Θα σταματά αυτοκίνητα, θα κάνει εφόδους σε σπίτια υπόπτων, θα ψάχνει σε αποθήκες, σε στάβλους, σπηλιάρια και ορεινά τυροκομεία, θα βρίσκει 500 ή 1.000 τον χρόνο. Και λοιπόν; Είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις 200.000 ή στα διπλάσια - τριπλάσια που υπάρχουν. Η μείωση (και όχι πλήρης καταπολέμηση) της οπλοκατοχής μπορεί να γίνει μόνο εθελοντικά και συναινετικά. Να πάνε μόνοι τους οι άνθρωποι να παραδώσουν τα πιστόλια που έχουν κρυμμένα κάτω απ’ τα στρώματα. Τώρα με το σοκ των Βοριζίων, η συγκυρία είναι ευνοϊκή, κάποιοι άνθρωποι στο νησί ήρθαν στα συγκαλά τους.
Αλλά για να παραδώσουν εθελοντικά τα όπλα τους, χρειάζονται δυο πράγματα. Πρώτον να δοθεί από το κράτος πλήρης απαλλαγή ή αμνηστία (πείτε το όπως θέλετε) σε όποιον παραδίδει το κουμπούρι του, δίχως ερωτήσεις και νομικές συνέπειες. Φυσικά, αν ένα όπλο αποδειχθεί ότι έχει χρησιμοποιηθεί σε εγκληματική πράξη δεν θα υφίσταται καμία αμνηστία ή απαλλαγή ευθυνών, εγώ αναφέρομαι σ’ αυτά που έχουν κρυμμένα για να παίζουν στους γάμους ή να κάνουν μόστρα.
Δεύτερο, να γίνει μια καμπάνια από σοβαρούς και επιφανείς ανθρώπους της Κρήτης. Από άνδρες και γυναίκες, από δημοτικούς άρχοντες και από μέλη οικογενειών που έχουν υπάρξει θύματα οπλοχρησίας, μαζί με τις αρχές και τις πολιτικές δυνάμεις, που θα αποπειραθεί να αντιστρέψει την υπάρχουσα αντίληψη. Να ξεκινήσει μια πειστική καμπάνια που θα λέει «παλικάρι είναι όποιος παραδίδει το όπλο του, όχι όποιος το ζώνεται στη μέση του».
Δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος. Και φυσικά, ακόμα και αν πετύχει, δεν θα εξαφανιστούν ολοκληρωτικά τα κουμπούρια απ’ το νησί. Οι ανεγκέφαλοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αλλά και 50.000 κομμάτια να παραδοθούν, μεγάλο κέρδος θα ναι. Διαβάζω ότι ο Ανδρουλάκης παίρνει μια πρωτοβουλία. Καλά το κάνει. Επίσης, ότι ο πρωθυπουργός ετοιμάζει καινούριο νομικό πλαίσιο. Καλό είναι κι αυτό, αν και αυτές οι αυστηροποιήσεις των προϋποθέσεων νόμιμης οπλοκατοχής είναι άνευ αντικειμένου. Τα όπλα κάτω, έτσι κι αλλιώς είναι παράνομα.
Μια ενδιαφέρουσα ιδέα επίσης, θα ήταν να πείσουν ανθρώπους που είναι στη φυλακή για οπλοκατοχή ή και για χρήση, να μιλήσουν στον κόσμο. Να βγουν σε βίντεο ή σε εκδηλώσεις, ώστε οι «έξω» να δουν και να συνειδητοποιήσουν πόσο εύκολο είναι να βρεθούν «μέσα» και κατεστραμμένοι, επειδή ένα βράδυ αποφάσισαν να πάνε στο πανηγύρι ή στο μπαράκι, κουβαλώντας όπλο στην κωλότσεπη. Αλλά αυτά χρειάζονται σχέδιο, πειθώ, στράτευση άξιων ανθρώπων με κύρος και πλήρη συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων και όλων των κρατικών φορέων. Θα γίνει; Μακάρι, αν και δεν το πολυπιστεύω.
Υ.Γ. Αυτό που είπε ο Άδωνις επί του θέματος, είναι καθαρές ανοησίες και να με συμπαθά.
