Προ ενός μηνός, ένας τύπος από το χωριό μου φώναζε στο καφενείο διότι του ήρθε ο ετήσιος λογαριασμός νερού από την τοπική εταιρεία άρδευσης και του φάνηκε μεγάλος. Ήταν κοντά στο χιλιάρικο. Χοντρό ποσό για έναν μικροαγρότη είναι αλήθεια, όταν όμως τον ρώτησα αφελώς πόσο νερό είχε καταναλώσει μου απάντησε «περίπου 4.000 κυβικά». Έφριξα. Η κατανάλωση 4.000 κυβικών για 200 ρίζες ελιές δεν είναι μόνο σπατάλη για τον ιδιοκτήτη, αλλά και έγκλημα απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, όταν έχει να βρέξει μήνες και σε λίγο θα πάψουμε να έχουμε νερό να πιούμε. «Πρέπει να είχα διαρροή» μου είπε, «αλλά εγώ δεν σκέφτηκα να κοιτάξω το ρολόι, η εταιρεία μετρά μια φορά τον χρόνο, δεν το είδε κανείς μας».
Αυτό το μικρό περιστατικό, ήταν η περιγραφή μιας διαχρονικής και γενικευμένης κακομοιριάς που μας έφερε στο σημερινό σημείο λειψυδρίας. Ο μεν καταναλωτής να μην έχει συνείδηση για την προστασία του νερού εκτός κι αν πληρώσει πολλά, η δε διαχείριση να είναι επιεικώς εγκληματική. Είπε η κυβέρνηση μετά την σύσκεψη στο Μαξίμου ότι το νερό θα παραμείνει δημόσιο αγαθό. Εντάξει, συμφωνώ να είναι δημόσιο αγαθό, αλλά τώρα αυτό μας μάρανε ή να δούμε τι θα απογίνουμε με την λειψυδρία;
Διότι οι διάφορες ΔΕΥΑ που έχουν στα χέρια τους τα υδάτινα αποθέματα σ’ όλη τη χώρα, όλες δημόσιες είναι. Και να παραμείνουν, αλλά μήπως να δουλέψουν κιόλας; Μήπως να εκσυγχρονιστούν; Μήπως να μπουν στη χρήση σύγχρονων τεχνολογιών; Εγώ ξέρω ότι στην Αθήνα, αν σ’ ένα διαμέρισμα παρατηρηθεί απότομη αύξηση της κατανάλωσης, αυτομάτως ειδοποιείται ο ιδιοκτήτης να τρέξει να δει μήπως ξέχασε καμιά βρύση ανοικτή. Είναι δυνατόν να τρέχει ποτάμι το νερό σε αγροτικές εκμεταλλεύσεις και να μην το βλέπει ούτε να ειδοποιείται κανείς;
Ούτε κατάλαβα ποτέ γιατί επιτράπηκε η κατασκευή πισινών στα νησιά του Αιγαίου. Δεν έχουν νερό να κρατήσουν ζωντανή μια μαντζουράνα στη γλάστρα τους, αλλά την πισίνα στην αυλή τους την θέλουν. «Μα τις απαιτούν οι τουρίστες» λένε οι ιθύνοντες. Ε και; Κι αν θέλανε δηλαδή μια τροπική ζούγκλα στα νησιά, θα φτιάχναμε έναν Αμαζόνιο στη Σέριφο ή στην Ίο; Εγώ ξέρω ότι στις παλιές πόλεις της Ιταλίας απαγορεύεται αυστηρά η εγκατάσταση a/c, αλλά παρά την τρομερή τους ταλαιπωρία μέσα στα καυτά καλοκαίρια, μια χαρά πάνε οι τουρίστες στην Πίζα ή στη Ρώμη ή στην Νάπολη.
Ούτε έχω καταλάβει ποτέ γιατί κατά μήκος του παράλιου άξονα της Κρήτης υπάρχουν χιλιάδες ιδιωτικές και ξενοδοχειακές πισίνες, που υποχρεωτικά γεμίζουν με γλυκό νερό. Δίπλα στη θάλασσα είναι. Μου λένε ότι η πισίνα με θαλασσινό νερό χρειάζεται διαρκή ανακύκλωση και πολλά φίλτρα, άρα ό,τι γλυτώνουμε σε νερό το καταναλώνουμε σε ενέργεια. Ε και; Να γίνει υποχρεωτική η εγκατάσταση ενός μικρού φωτοβολταϊκού ή μια μικρής ανεμογεννήτριας που θα παράγει την ενέργεια αυτή. Από ήλιο και αέρα να φάνε κι οι κότες. Μυαλό μας λείπει και διάθεση οργάνωσης.
Ούτε κατάλαβα γιατί δεν καλούν τον πληθυσμό να κάνει οικονομία στην κατανάλωση. Θα αποδώσει, σας το εγγυώμαι. Υπάρχει πολύς κόσμος που θα συμμορφωθεί δίχως δεύτερη κουβέντα και δίχως διαμαρτυρία. Δεν είναι όλοι αναίσθητοι εδώ στην άκρη των Βαλκανίων, έχει και κανονικούς ανθρώπους η χώρα.
