Δεν βλέπω τον παραμικρό λόγο η από δω πλευρά να ασχολείται με το εγχείρημα Τσίπρα. Πρόκειται για ενδοοικογενειακή υπόθεση των απέναντι. Ούτε δίνω βάση στις ανοησίες που ακούω και διαβάζω, ότι τάχαμου δήθεν ο Κυριάκος έχει επιλέξει τον Αλέξη για αντίπαλο, άρα πρέπει η κεντροδεξιά να πουσάρει τεχνηέντως τον άχαστο ώστε αυτός να βγει μπροστά στην κούρσα της αντιπολίτευσης. Αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη, η αριστερά και η κεντροαριστερά θα αποφασίσουν μόνες τους ποιον θα στήσουν ως κεντρικό αντίπαλο απέναντι στην ΝΔ στις επόμενες εκλογές, η επιθυμία του Μητσοτάκη (αν υπάρχει, που δεν είμαι βέβαιος) περισσεύει.
Η από δω πλευρά έχει άλλα σημαντικότερα θέματα να επιλύσει, από το να ασχολείται με τις κινήσεις του Τσίπρα, του Ανδρουλάκη, της Ζωής και του Φάμελλου. Έχει να λύσει το μέγα πρόβλημα της άδειας πολυθρόνας στο Ωδείο. Γιατί δεν πήγε ο Σαμαράς στην βιβλιοπαρουσίαση του Στυλιανίδη; Τι προαναγγέλλει το θερμό κους-κους του Καραμανλή με τον Δένδια; Γιατί ήταν τόσο ψυχρή η χειραψία Καραμανλή-Μητσοτάκη και τι σήμαινε το χλιαρό του χειροκρότημα στο λογίδριο του πρωθυπουργού; Αυτά είναι τα πελώρια ζητήματα που θα ορίσουν το μέλλον του τόπου για δεκαετίες και που μονοπωλούν το ενδιαφέρον της από δω παράταξης.
Συμπαθάτε με, αλλά συμπολίτευση και αντιπολίτευση παίζουν τις αμάδες, ενώ γύρω μας γίνεται της κακομοίρας.
Κατηγορούμε την αντιπολίτευση ότι δεν έχει αφήγημα για τον τόπο. Δίκιο έχουμε όσοι το λέμε, μόνο που ξεχνάμε πως ούτε η κυβέρνηση έχει πια πειστικό και διεγερτικό αφήγημα. Μια φοβία διακινεί αντί αφηγήματος και δικαίως, διότι η πιθανότητα μιας πολιτικής κρίσης είναι ικανή να τα διαλύσει όλα. Πλην αυτό απέχει πολύ από το να εμπνεύσει την κοινωνία και να την κινητοποιήσει προς μια αισιόδοξη κατεύθυνση. Ανέμπνευστο πολιτικό σύστημα έχουμε εν συνόλω (για να θυμηθώ τον Μητσοτάκη έξω απ’ το Ωδείο), κι αυτό αργά ή γρήγορα θα φέρει πρακτικά χειροπιαστά αποτελέσματα. Η αντιπολίτευση μας τρώει τις σάρκες της και η κυβέρνηση μας παίζει άμυνα δίχως να χει αντίπαλο.
Οι μεν ασχολούνται με τον εμφύλιο Ανδρουλάκη-Τσίπρα-Ζωής, οι δε με τον εμφύλιο Μητσοτάκη-Καραμανλή-Σαμαρά. Πλην δεν βγαίνει έτσι πατριώτες. Κάποιος πρέπει να εμπνευστεί κι ύστερα ν’ ανοίξει μια πόρτα στον ορίζοντα του κοσμάκη. Το κοινό χωράφι που θα μας ταΐσει πλημμυρίζει, αλλά εμείς έχουμε χωριστεί σε δυο παρέες που αντί να βγουν και να σώσουν τα σπαρτά που θα μας θρέψουν, αλληλοπλακώνονται μέσα στο σπίτι. Ούτε καν δέρνονται ως δυο στρατόπεδα για το ποιο θα ηγεμονεύσει στο νοικοκυριό, η κάθε παρέα γρονθοκοπείται στο εσωτερικό της. Δεν ξέρω που θα πάει αυτό, πάντως περιβάλλον εθνικής αναγέννησης δεν το λες.
