Σήμερα δεν έχει ανάλυση, αλλά μεταπολιτευτική ιστορία. Όταν άκουσα προχθές ότι κάποιος Χρήστος Μαυρίκης κατηγορήθηκε και συνελήφθη για απόπειρα δωροδοκίας ανώτατου δικαστικού, είπα μέσα μου «δεν είναι δυνατόν». Μετά είδα τα πλάνα αρχείου με το στριφτό μουστάκι του, την γυαλιστερή του φαλάκρα, το κατασκοπευτικό γυαλί και το σαρδόνιο χαμόγελο …κι έπαθα ένα Déjà vu. Με θυμήθηκα νεαρό πολιτικό συντάκτη επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, να κυνηγώ τον Χρήστο Μαυρίκη από ΚΑΦΑΟ σε ΚΑΦΑΟ (τα μεγάλα σαν ντουλάπες κουτιά του ΟΤΕ που υπήρχαν στα πεζοδρόμια) για να ανακαλύψω ποιους πολιτικούς παρακολουθούσε.
Ο Γιώργος Κουρής (εκδότης της Αυριανής και ιδιοκτήτης του Καναλιού-29) μου είχε πει ο ίδιος, ότι ο Μαυρίκης μπήκε στο γραφείο του κουβαλώντας με δυσκολία μια βαλίτσα γεμάτη κασέτες, οι οποίες περιείχαν χιλιάδες ώρες παράνομης εγγραφής τηλεφωνημάτων υπουργών, βουλευτών, επιχειρηματιών και δημοσιογράφων. Ο Μαυρίκης τότε ήταν στην υπηρεσία του μηχανισμού του στρατηγού Γρυλλάκη, εξ απορρήτων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά κυρίως δούλευε για τον εαυτό του, αλλά και από χόμπι. Το ‘χε στο αίμα του να μπερδεύεται με τέτοιες δουλειές.
Εξ όσων καταλάβαμε στη συνέχεια, ο Γρυλλάκης είχε πείσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ότι θα πιάσει μόνος του την 17Ν που είχε σκοτώσει τον Μπακογιάννη. Πίστευαν ότι η ΚΥΠ και η ΕΛ.ΑΣ δεν την έπιαναν επειδή το Παπανδρεϊκό παρακράτος έβαζε εμπόδια καθώς είχε υπόγεια σχέση με τους τρομοκράτες. Ο Μαυρίκης, υπάλληλος του ΟΤΕ τότε, ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για να κάνει την δουλειά του Γρυλλάκη. Έβαζε την φόρμα του ΟΤΕ, άνοιγε τα ΚΑΦΑΟ, συνέδεε με καλώδια (τα περίφημα κροκοδειλάκια) την γραμμή του παρακολουθούμενου μ’ ένα ντούμπλεξ τηλέφωνο και στην συνέχεια (από νοικιασμένα διαμερίσματα) τον άκουγε και τον μαγνητοφωνούσε.
Σήμερα αυτά μας φαίνονται παλαιολιθικά, αλλά τότε ήταν η τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Όταν αργότερα αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο, οι επιτροπές τεχνικού ελέγχου μαζί με τους εισαγγελείς, άνοιγαν τα ΚΑΦΑΟ και για να πιστοποιήσουν τις παρακολουθήσεις, έψαχναν ένα πράγμα. Ποια καλώδια μέσα στις χιλιάδες κάθε κουτιού, είχαν ξυστεί με σουγιά για να φύγει το πλαστικό περίβλημα τους και να μπορέσει να αγκιστρωθεί πάνω τους το μεταλλικό τσιμπιδάκι του κροκοδειλακιού. Έπειτα έψαχναν ποιος πολιτικός ή παράγοντας έμενε στο οικοδομικό τετράγωνο που κάλυπτε το ΚΑΦΑΟ και έτσι βεβαιώνονταν ότι είχε γίνει παρακολούθηση.
Ο Μαυρίκης όμως, έδινε μεν στον Γρυλλάκη τα προϊόντα της παρακολούθησης, αλλά κρατούσε και δικά του αντίγραφα, τα οποία πουλούσε στους ενδιαφερόμενους ή στους εχθρούς τους. Ήταν ένα φιγουρατζής άνευ προηγουμένου, με ακριβά ρούχα και αδυναμία στις βαριές μοτοσυκλέτες, ο οποίος δεν δίσταζε να λέει φόρα παρτίδα ότι ξέρει τα μυστικά όλων διότι τους «ακούει». Τον Γιώργο Κουρή τον παρακολουθούσε ως τον μέγιστο εχθρό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά παράλληλα του πήγε μια βαλίτσα κασέτες να του τις πουλήσει. Μιλάμε για απίθανα πράγματα.
Βεβαίως, κύλησε ο τέντζερης (Μαυρίκης) και βρήκε το καπάκι (Κουρής). Όπως άκουσα τον ίδιο τον Γιώργη να διηγείται γελώντας, ο Μαυρίκης του ζητούσε 10 εκατομμύρια δραχμές για το περιεχόμενο της βαλίτσας. Ο Κουρής δεν είχε ασφαλώς ηθικό πρόβλημα να αγοράσει και να δημοσιεύσει τις απομαγνητοφωνήσεις στην «Αυριανή», αλλά επειδή θεωρούσε ότι ο Μαυρίκης ήταν και απατεώνας και ακριβός, του αντιπρότεινε μόλις 100 χιλιάδες δραχμές. Οπότε η δουλειά χάλασε. Μεγάλη πλάκα, αλλά τότε η πλάκα αυτή σφράγισε τις πολιτικές εξελίξεις.
(Αύριο, μπορεί να θυμηθώ κι άλλα από τον χαριτωμένο βίο και πολιτεία του Χρήστου Μαυρίκη)
