Είτε το σηκώνεις στην Ουάσιγκτον είτε στο Μαξίμου, η γραμμή προς την σκληρή γεωπολιτική και οικονομική πραγματικότητα είναι πάντα κατειλημμένη. Ο Ντόναλντ Τραμπ, σε μια ακόμα επίδειξη μεγαλοϊδεατισμού made in MAGA, πίστεψε πως με ένα τηλεφώνημα στον Πούτιν θα έβαζε τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία. Τον φανταζόμαστε ήδη να μιλά με το γνωστό ύφος του «art of the deal» και να περιμένει ότι ο Βλαδίμηρος θα κλείσει τον χάρτη και θα πει «you’re right, Donald».
Κι όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν πρωτοτύπησε. Ένας Έλληνας είχε πάει πρώτος στο ίδιο μονοπάτι. Ο Αλέξης Τσίπρας, τότε που ανέλαβε με τη ρομαντική αύρα του αντιμνημονιακού παροξυσμού, πίστευε ότι θα πάει στους δανειστές, θα τους πει μια «ανθρωπιστική» φράση κι αυτοί, συγκινημένοι ή καταφοβισμένοι από την επαναστατική του πρόθεση, θα σκίσουν τα μνημόνια επί τόπου.
Και οι δύο, το ίδιο λάθος. Πίστεψαν ότι οι πολύπλοκες γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες είναι θέμα προσωπικής γοητείας και λίγου τσαμπουκά. Ότι το «σύστημα» κάμπτεται μπροστά στην αυθεντικότητα. Ότι αρκεί να μπεις στο δωμάτιο (ή στη γραμμή) για να κερδίσεις. Ο Τραμπ είδε ότι ο Πούτιν δεν είναι κατασκευαστής καζίνο από το Νιου Τζέρσεϊ. Ο Τσίπρας έμαθε με τον δύσκολο τρόπο ότι οι Βρυξέλλες δεν συγκινούνται από συνθήματα της Κουμουνδούρου.
Ο παραλληλισμός δεν είναι απλώς στιλιστικός. Είναι ουσίας. Και οι δύο αντιπροσώπευσαν έναν λαϊκισμό εξαγγελίας και όχι πράξης. Τόσο ο Τραμπ όσο και ο Τσίπρας ανέβηκαν στην εξουσία υποσχόμενοι ριζική ρήξη με το σύστημα – και κατέληξαν να το υπηρετούν, όχι χωρίς αντίτιμο. Εξευτελισμός από τους αντιπάλους, απογοήτευση από τους δικούς τους, και τελικά συμβιβασμός με κάτω τα χέρια.
Το τηλεφώνημα Τραμπ–Πούτιν που δεν έφερε ειρήνη, είναι το ίδιο με το «πεντάλεπτο» του Τσίπρα στον Σόιμπλε που θα έφερνε επανάσταση. Και στις δύο περιπτώσεις, οι συνομιλητές τους χαμογελούσαν συγκαταβατικά ή απλώς τους "δούλευαν". Τους άφησαν να μιλήσουν, να φουσκώσουν από αυτοπεποίθηση, και μετά τους έφεραν πίσω στην πραγματικότητα. Μόνο που η προσγείωση ήταν απότομη.
Στην πολιτική, η αφέλεια και η έπαρση πληρώνονται. Και ο ηγέτης που νομίζει ότι ο κόσμος είναι ένα reality show ή μια παρέα συνδικαλιστών του ΕΜΠ, στο τέλος γίνεται γραφικός. Ή χρήσιμος, αλλά για τους άλλους.
