Ορθότατα έχετε θέσει, κύριε Πρόεδρε, ως προτεραιότητα της οικονομικής σας πολιτικής την ανάπτυξη της οικονομίας. Χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσει η χώρα. Αλλά ούτε και η κυβέρνησή σας, όπως και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. Υπάρχει και η άλλη πλευρά που λέει ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Μπορεί να έχουν και δίκιο, αν και προσωπικώς πολύ αμφιβάλλω. Εκείνο για το οποίο δεν αμφιβάλλω είναι ότι η «γραφειοκρατία», η νομενκλατούρα των υπουργείων, θα μπορούσε να παράγει γέλωτα. Αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά. Διότι στην περίπτωσή μας, έπειτα από δέκα χρόνια κρίσης, η παράνοια του κρατικού μηχανισμού παράγει τραγικά αποτελέσματα.
Μεγάλος πρόλογος. Σας κουράζουν οι μεγάλοι πρόλογοι. Να πάμε, λοιπόν, στην ουσία!
Στον καπιταλισμό οι εταιρείες προοδεύουν και αναπτύσσονται ή παραμένουν στάσιμες ή οδηγούνται στη χρεοκοπία. Για εκείνες που προοδεύουν ο θαυμασμός μας περισσεύει. Για τις στάσιμες, πάντοτε υπάρχει η ελπίδα της ανάπτυξης. Εκεί όμως που σπεύδει η προσοχή μας είναι στις εταιρείες που αποτυχάνουν. Οι εχθροί της επιχειρηματικότητας θεωρούν την αποτυχία ποινικό αδίκημα. Η χρεοκοπημένη επιχείρηση αποτελεί «μνημείο αποτυχίας του καπιταλισμού» και ως τέτοιο αντιμετωπίζεται. Παραμένει «μνημείο». Δηλαδή κουφάρι. Το αν η επιχείρηση αυτή θα μπορούσε με μια άλλη ιδιοκτησία και διοίκηση να αναπτυχθεί και να παράγει πλούτο για την εθνική οικονομία, αυτό τους φαντάζει ως μεγάλο αμάρτημα. Έτσι, οι οπαδοί του τελευταίου σοβιετικού καθεστώτος του πλανήτη κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποτρέψουν την ανάσταση νεκρών, μην τυχόν και αποδειχτεί έτσι ότι υπάρχει ζωή και μετά τη χρεοκοπία!
Μια κλασική διαδικασία εξυγίανσης επιχείρησης προϋποθέτει, λοιπόν, διαγραφή υποχρεώσεων από το παθητικό της και ρύθμιση του υπολοίπου ώστε να καταστεί βιώσιμη. Αυτή τη θεμελιώδη για την ανόρθωση της οικονομίας προσέγγιση δεν συμμερίζεται τόσο πολύ η γραφειοκρατία του υπουργείου Οικονομικών και της ΑΑΔΕ.
Τι ισχύει σήμερα; Οποιοδήποτε ποσό υποχρεώσεων διαγραφεί αντιστοίχως επιβάλλεται φόρος εισοδήματος στην υπό εξυγίανση εταιρεία. Μη μου πείτε ότι δεν είναι καταπληκτικό! Για παράδειγμα, μία επιχείρηση έχει υποχρέωση 100 ευρώ. Διαγράφονται αυτά τα 100 ευρώ, αλλά αυτόματα δημιουργείται υποχρέωση φόρου εισοδήματος. Καταλαβαίνουμε, κύριε Πρόεδρε, για ποιο λόγο οι γραφειοκράτες του υπουργείου δεν καταλαβαίνουν το αυτονόητο. Επειδή στην πράξη είναι… ΠΑΣΟΚ! Αλλά εσείς που καταλαβαίνετε τις αρχές της ελεύθερης αγοράς, θα πρέπει να τους πείτε ότι είναι εντελώς παράλογοι.
Πληροφορούμαι ότι οι τράπεζες κατάφεραν να βάλουν στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο μία εξαίρεση μέχρι το τέλος του 2020 για όσα ποσά διαγράφονται μέσω διαδικασιών εξυγίανσης και αφορούν τραπεζικό δανεισμό. Θετικό μεν, αλλά γιατί μέχρι το 2020 και όχι εις το διηνεκές και γιατί μόνο για χρέη προς τις τράπεζες και όχι για τις διαγραφές χρεών και άλλων πιστωτών; Με αυτό τον τρόπο υπονομεύει κανείς τη διαδικασία της εξυγίανσης και την αρχή της ισότητας έναντι του συνόλου των πιστωτών.
Τι πρέπει να γίνει; Η πρόταση είναι απλή: Όποιο ποσό διαγράφεται μέσω θεσμικής διαδικασίας εξυγίανσης δεν θα φορολογείται. Αλλιώς θα είναι δώρον άδωρον και στο τέλος θα καταστεί αδύνατη η εξυγίανση προβληματικών επιχειρήσεων.
Κι επειδή, κύριε Πρόεδρε, το θέμα της σημερινής μας συζήτησης αφορά τις εξυγιάνσεις και την αναβίωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, θυμάμαι κι άλλα και… φουντώνω! Δεν πρέπει, λοιπόν, να παραλείψω να σας επισημάνω τον αρνητικό ρόλο που παίζει το Δημόσιο και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί σε κάθε προσπάθεια θεσμικής εξυγίανσης. Ενώ ο νόμος παρέχει τη δυνατότητα στο Δημόσιο να συναλλάσσεται σαν ιδιώτης σε συμφωνίες εξυγίανσης και να μπορεί κι αυτό να διαγράφει μέρος των απαιτήσεών του, στην πράξη αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Θέλετε η εχθρική στάση των υπαλλήλων του Δημοσίου που αντιμετωπίζουν τις επιχειρήσεις με φθόνο, θέλετε η ευθυνοφοβία τους, η ουσία είναι ότι δεν συναινούν ποτέ, με αποτέλεσμα να μη συγκεντρώνονται τα απαιτούμενα από τον νόμο ποσοστά και να κλείνουν έτσι οι επιχειρήσεις.
Αυτό σημαίνει ότι σε διαδικασίες συλλογικής ρευστοποίησης (πτώχευσης κ.λπ.) το Δημόσιο τις περισσότερες φορές τα χάνει όλα ή χάνει πολύ περισσότερα απ'' όσα θα έπαιρνε εάν η επιχείρηση είχε εξυγιανθεί.
Κι επειδή σας αρέσουν οι προτάσεις, να σας κάνω μία ως βάση συζήτησης: Όταν μια επιχείρηση επιτυγχάνει να συμφωνήσει με τους υπόλοιπους ιδιώτες πιστωτές της, μέσα στους οποίους θα περιλαμβάνεται τουλάχιστον μία συστημική τράπεζα με ένα ποσοστό όχι κάτω από 15%, τα ποσοστά του Δημοσίου και των ασφαλιστικών οργανισμών να συνυπολογίζονται αυτόματα στους συναινούντες πιστωτές, εφόσον δεν διαγράφεται η κύρια απαίτησή τους.
Κύριε Πρόεδρε, έχετε να αντιμετωπίσετε πολλά «τέρατα». Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Πιστέψτε με, όμως! Το μεγαλύτερο είναι αυτό των γραφειοκρατών. Και πολλές φορές αυτοί βρίσκονται πιο κοντά μας απ' ό,τι νομίζουμε. Μπορεί και μία μόλις ανάσα!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
