Πέρασε μία σκέψη από το μυαλό μου. Μία σκέψη ελαφρώς ψυχεδελική και λογικά παράταιρη. Λέτε; Λέτε να έρθει μία στιγμή που θα πεθυμήσουμε την εφιαλτική ψυχροπολεμική εποχή όπου οι δύο υπερδυνάμεις συντηρούσαν την παγκόσμια ειρήνη απειλώντας ο ένας τον άλλον με την πυραυλική τους ισχύ; Λέτε; Γιατί αυτά που συμβαίνουν στον τωρινό κόσμο ξεφεύγουν πάρα πολύ από τον έλεγχο και των δύο ισχυρών.
Τόσο της Ρωσίας όσο και της Αμερικής. Τους «παίζει» και τους δύο, λιγότερο τον Ρώσο και εντελώς τον Αμερικάνο, ο ηγέτης ενός λαού, του τουρκικού, ο οποίος δίνει τα ρέστα του σε ταλέντο ανευθυνότητας και εθνικού καιροσκοπισμού. Τους «παίζει» και τους δύο χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία. Και παίζει ταυτόχρονα και τα 28 Ευρωπαϊκά κράτη, αυτά όμως ας τα αφήσουμε στην άκρη γιατί στην παρούσα συγκυρία είναι για να τα κλαις. Και ομαδικά – ευρωπαϊκά - αλλά και κατά μονάς, ως χώρες δηλαδή μια και η ισχύ τους και η επιρροή τους στη δίνη της παγκόσμιας μικρής ή μεγάλης κρίσης πολύ ελάχιστη σημασία απέδειξαν ότι έχουν.
Έχουμε λοιπόν έναν ημιπαράφρονα ηγέτη, ο οποίος μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα με μικρές – στρατιωτικές - κινήσεις και με μεγαλόστομες απειλές, κατάφερε να κάνει την Ανατολική Μεσόγειο αλλά και όλο τον κόσμο άνω-κάτω. Μέσα σε λίγους μήνες άλλαξε στρατόπεδα δύο φορές. Μία με τον έναν ισχυρό μία με τον άλλον. Καθυπόταξε ένα κομμάτι της γειτονικής του χώρας όπου εγκατέστησε το στρατό του. Αφού πριν λίγα χρονια ένας άλλος «συνάδελφος» του έκανε το ίδιο και στη Κύπρο μας. Δημιούργησε λοιπόν ο εριφης τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες που έφυγαν από την πατρίδα τους την Συρία για να γλιτώσουν από τις βόμβες που ο ίδιος τους έριχνε. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά δημιούργησε μηχανισμούς προσέλκυσης μεταναστών από όλο τον κόσμο για να τους χρησιμοποιήσει αμέσως μετά ως εργαλείο πίεσης και εκβιασμού προς τα γειτονικά του κράτη και την Ευρώπη.
Γιατί; Μα για να αναγκάσει την φοβισμένη Ευρώπη να του πληρώσει τα λίτρα του εκβιασμού του. Το πέτυχε; Φυσικά το πέτυχε. Και μάλιστα με άριστα το 10.
Όμως ο άνθρωπος διακατέχεται και από ένα τεράστιο μεγαλοϊδεατισμό. Είναι φανατικός μουσουλμάνος και ταυτόχρονα το μυαλό του είναι αιχμαλωτισμένο στις πάλαι ποτέ επιτυχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Φαντάζεται τον εαυτό του ως ένα Σουλτάνο της παγκοσμιοποιημένης σημερινής εποχής μας. Άπλωσε τα κοντά του χέρια σε μακρινές αποστάσεις όπως είναι το κράτος της Λιβύης χιλιάδες μίλια μακριά. Εκεί λοιπόν έστειλε στρατό και τους τζιχαντιστές σαν το μακρύ χέρι του όπως τότε του Σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Respect. H υφήλιος «προσκυνά» τον τύπο αυτόν. Οι ισχυρότεροι μαφιόζοι του κόσμου, εάν ζούσαν θα τον αναδείκνυαν σαν τον επίτιμο εκπρόσωπο του κλάδου τους. Δαχτυλοδεικτούμενο μάλιστα. Τέτοια ταλέντα η ιστορία πρέπει να τα τιμά. Προτείνω να γίνει ειδική μνεία και από τα έδρανα του ΟΗΕ. Επιβάλλεται.
