Άλλοι είπαν ότι ο Τσίπρας ήταν βαρετός στην ΔΕΘ. Σαν να του έλειπε η ζωτική ενέργεια με την οποία παλιότερα έπειθε, ακόμα κι όταν έλεγε τα πιο εξόφθαλμα ψέματα. Άλλοι είπαν ότι δεν ήταν θέμα βαρεμάρας αλλά καθαρή έλλειψη πολιτικής γραμμής μέσα στις καινούριες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην χώρα και στον κόσμο. Άλλοι είπαν ότι δεν άλλαξε ο Τσίπρας αλλά το ακροατήριο του. Λόγια που παλιότερα ξεσήκωναν ενθουσιασμό στις μάζες, σήμερα γεννούν απλώς ένα βαθύ χασμουρητό.
Η εύκολη ανάλυση λέει ότι έχουμε συνδυασμό και των τριών. Ούτε ο Αλέξης είναι πια νέος, εφευρετικός και ενθουσιώδης, ούτε η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί βραβείο σαφήνειας και καθαρότητας, ούτε ο ελληνικός λαός κουβαλάει πια τα μυαλά του 2014-15. Όλα άλλαξαν γύρω μας και κάθε ανακατωσούρα άλλους βγάζει στην επιφάνεια κι άλλους στέλνει απ’ τον αφρό στον πάτο. Το περυσινό καλοκαίρι ο Αλέξης καταβυθίστηκε και ο Μητσοτάκης βρέθηκε καβάλα στο κύμα. Και μόνο αυτό απέδειξε πρακτικά ότι ο Τσίπρας ήταν πια το παλιό και ο Κυριάκος το καινούριο.
Ο Μητσοτάκης προεκλογικά έπιασε τον παλμό του κόσμου που είχε βαρεθεί την φορολογία και τον Συριζαϊκό νεποτισμό, ενώ ως πρωθυπουργός έπιασε από τα κέρατα τον ταύρο της πανδημίας και της τουρκικής επιθετικότητας. Τα πήγε πολύ καλά στην πρώτη φάση των δύο αυτών μαχών, τώρα μπαίνει στην δεύτερη που είναι εξίσου πολύπλοκη και ναρκοθετημένη. Ο Αλέξης στον ενάμισι αυτό χρόνο στην πραγματικότητα δεν είπε απολύτως τίποτα. Ήταν κυριολεκτικά εκτός πεδιάς, άλλοι έπαιζαν μπάλα στο γήπεδο.
Τώρα που λογικά αρχίζει να συσσωρεύεται κάποια κούραση στην κυβερνητική δραστηριότητα και αρχίζουν να εμφανίζονται αρρυθμίες και προβλήματα, κάτι πρέπει να κάνει ο Αλέξης. Κάτι πρέπει να πει. Κάτι που να ξεφεύγει από τα παλιά του κλισέ, τα οποία τα χουν φάει τα ψωμιά τους. Προς το παρόν δεν το χει βρει αυτό το πολύτιμο «κάτι». Μεταξύ μας, δεν είναι και εύκολο. Διότι αυτό το «κάτι» πρέπει να χει έμπνευση, πειθώ, δημιουργικότητα και να υπόσχεται ένα άλμα προς το μέλλον.
Πρέπει δηλαδή να είναι καλύτερο από το «κάτι» του Κυριάκου, παρόλα τα προβλήματα που επισωρεύει στο πρωθυπουργικό προφίλ η καθημερινή κυβερνητική δραστηριότητα. Πάντως με μερικές παράταιρες μάσκες ή με έναν Κουμουτσάκο να μεταλαβαίνει δεν στήνεται αντιπολιτευτική τακτική της προκοπής. Πολύ δε περισσότερο, δεν θεμελιώνεται στρατηγική για το μέλλον του τόπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πάρα πολύ πίσω ακόμα και στην επεξεργασία στρατηγικής, και στο μερεμέτισμα του αρχηγικού προφίλ του Αλέξη ώστε να ξαναφανεί ως καινούριο, αλλά και στην κατοχύρωση μιας καινούριας ηγετικής ομάδας που θα πλαισιώσει τον αρχηγό και θα υλοποιήσει την νέα πολιτική.
Κοντολογίς, ενάμισι χρόνο μετά την ήττα του ο Τσίπρας παραμένει ως ήταν και το 2018-19, δηλαδή παλιότερος από τον Μητσοτάκη. Για να πάρει όμως εκλογές, πρέπει να ξαναγεννηθεί ως νεώτερος του πρωθυπουργού, αν φυσικά μπορέσει να το κάνει. Μέχρι τότε, θα λέει ότι για διάφορους –δήθεν- λόγους δεν ζητά εκλογές. Αν το καταφέρει, θα ζητήσει την επόμενη μέρα.
