Όλα τα δημόσια πρόσωπα που κάνουν κριτική με την ασφάλεια του αποτελέσματος —αυτό που αποκαλούμε εκ των υστέρων κριτική— μου θυμίζουν τους προπονητές της κερκίδας και του καφενείου ή τους στρατηγούς του πληκτρολογίου.
Είναι πολύ εύκολο όταν έχεις μάθει τι συνέβη να μοιράζεις ευθύνες. Τότε σχεδόν όλοι γνωρίζουν αυτό που θα έπρεπε να γίνει και δεν έγινε.
Η αξία ενός πολιτικού φαίνεται, όταν η παρέμβαση του γίνεται πάνω στην φωτιά της μάχης. Να προτείνει, να πάρει θέση, ενώ εξελίσσονται τα γεγονότα. Μόνον τότε θα έχει την πολιτική και κυρίως την ηθική νομιμοποίηση να κάνει κριτική, αν οι προτάσεις του τελικά δεν εισακούσθηκαν.
Όλοι κρίνονται από τον χρόνο της παρέμβασης τους.
Όταν έληξε το πρώτο κύμα της πανδημίας, κάποιοι επιστήμονες άφηναν ανοικτό το ζήτημα της επανεμφάνισης της κατά το φθινόπωρο. Δεν ήταν βεβαιότητα, ήταν ενδεχόμενο. Οι κυβερνήσεις όλων, ανεξαιρέτως, των κρατών είχαν ως προτεραιότητα τους την ανασύνταξη των οικονομιών τους που είχαν πληγεί από την καραντίνα και όχι την προετοιμασία τους γι΄αυτό το ενδεχόμενο.
Ουδείς πολιτικός τότε, τον Ιούνιο, ζήτησε να προετοιμαστεί η πατρίδα μας για το δεύτερο κύμα πανδημίας. Μάλιστα ο Α. Τσίπρας είχε προτείνει τα δισεκατομμύρια της οικονομικής ενίσχυσης να δοθούν εμπροσθοβαρώς, κάνοντας προφανώς την εκτίμηση πως δεν θα υπάρξει επανεμφάνιση του covid 19.
Τότε, τον Ιούνιο του 2020, δεν θυμάμαι κανέναν πολιτικό, από κανένα κόμμα, να ζητεί να μην ανοίξει η τουριστική αγορά. Μάλιστα, κάποιοι εγκαλούσαν την κυβέρνηση γιατί με τα προληπτικά μέτρα που ελάμβανε, προκαλούσε ταλαιπωρία στους τουρίστες.
Αυτά να μην τα ξεχνάμε.
Όπως να μην ξεχνάμε πως, μετά τον Σεπτέμβριο, τα κόμματα της Αριστεράς προσέφεραν κάλυψη στους παρτάκηδες, εν ονόματι της εναντίωσης τους στην καταστολή της ΕΛΑΣ. Τότε υπερασπίστηκαν ακόμα και αυτούς που επιτίθεντο κατά των αστυνομικών οι οποίοι προσπαθούσαν να επιβάλλουν την τάξη στις πλατείες.
Στις αρχές Οκτωβρίου δεν θυμάμαι κανένα κόμμα και κανέναν πολιτικό να έχει ζητήσει από την κυβέρνηση να επιβάλει lockdown. Σιωπούσαν, για να μην δυσαρεστήσουν τους επιχειρηματίες και τους εμπόρους.
Αίφνης, όλοι βγήκαν από τα καβούκια τους το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου, όταν πλέον είχαν γίνει ορατά τα αποτελέσματα των ανεύθυνων συμπεριφορών των προηγούμενων εβδομάδων.
Μετά Χριστόν προφήτες.
Σήμερα, και πάλι η αντιπολίτευση κρύβεται. Οχυρωμένη πίσω από το κουραστικό πια αίτημα για περισσότερες ΜΕΘ, περισσότερες προσλήψεις, περισσότερα χρήματα, δεν παίρνει θέση για το επίμαχο ζήτημα των ημερών.
Να ανοίξει η αγορά στις γιορτές ή να μην ανοίξει;
Σε αυτό το ερώτημα τα κόμματα της αντιπολίτευσης πετούν την μπάλα στην κερκίδα. Εννοείται πως η κυβέρνηση θα πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει. Αυτή είναι η δουλειά της.
Όμως τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με την σημερινή σιωπή τους, υπονομεύουν μια μελλοντική κριτική τους, αν η κατάσταση εξελιχθεί αρνητικά. Αν δηλαδή η επαναλειτουργία της αγοράς θα οδηγήσει σε νέα έξαρση την πανδημία.
Ο μεγάλος πολιτικός κρίνεται από αυτά που λέει και πράττει στην ώρα της μάχης. Οι απόντες, ό,τι και να πουν εκ των υστέρων, ελάχιστη αξία έχει.
Είναι σαν τους προπονητές του καφενείου.
