Του Πέτρου Τρουπιώτη*
Επιστρέφοντας από ένα ωραίο τριήμερο (μετά συζύγου) στην «αιώνια πόλη», τριήμερο που συνέπεσε με την εθνική εορτή, άρα «γλύτωσε» από το να παρακολουθήσει τις παρελάσεις (που εξάλλου καταδίκαζε στο παρελθόν και υποσχόταν την κατάργηση τους), ο πρωθυπουργός σκέφτηκε να παίξει στους "ιθαγενείς» ένα ωραίο αγωνιστικό και αριστερό σκετσάκι.
Έτσι, βρέθηκε στην Αμαλιάδα, κωμόπολη της Ηλείας για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τα της γεωγραφίας για να εγκαινιάσει το Μουσείο για τον Νίκο Μπελογιάννη. Μουσείο που έγινε στο πατρικό του σπίτι...
Μέχρι εδώ θα μπορούσε να πει κάνεις ότι πρόκειται απλώς για άλλο ένα αντιπερισπασμό ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το του πρωθυπουργού και του επιτελείου του, που προσπαθεί να «χαϊδέψει» τα αυτιά του αριστερού ακροατηρίου του και να πείσει ότι συνεχίζει «τον αγωνιστικό του δρόμο». Κι αυτό γιατί υπέγραψε ήδη την διακήρυξη της ΕΕ χωρίς βεβαίως να μπουν σε αυτή τα όσα ο ίδιος ζήτησε. Πράγματα που ήταν σαφές ότι δεν επρόκειτο να μπουν αλλά το έκανε για να τα ανακοινώσει στο εσωτερικό και να «κάνει παιχνίδι» που λένε.( Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα).
Ως εδώ θα μπορούσε να πει κάνεις ότι πρόκειται για μια ακόμα κίνηση αποπροσανατολισμού, εντυπωσιασμού επίδειξης «αριστεροσύνης» η κάτι τέτοιο εν πάσει περιπτώσει, από αυτές που συνηθίζει ο κ.Τσίπας και το επιτελείο του. Ένα επιτελείο που όπως φαίνεται δεν έχει καμία σχέση με την αποτελεσματικότητα και απλώς εξασκείται σε αυτό το σπορ. Του εντυπωσιασμού και της «θεωρίας» του «γενικώς και αορίστως» δηλαδή, όπως τόσα χρόνια έκανε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος…
Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλου μεγέθους και λογικής θέμα.
Πρώτο και κύριο, ο Νίκος Μπελογιάννης, ήταν ένας «ήρωας» για τον πολιτικό του χώρο. Είναι σαφές όμως ότι τον σχετικό χαρακτηρισμό, δεν αποδέχεται η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Οι δε μεγαλύτεροι, που ζούσαν εκεί στα τέλη του εμφυλίου και λίγο αργότερα καθώς και όσοι μελετούν την ιστορία, ίσως έχουν και άλλη (πολύ χειρότερη) άποψη για τον «αγωνιστή της αριστεράς».
Δεν μπορεί κάνεις να αμφισβητήσει ότι ο Νίκος Μπελογιάννης, όπως και χιλιάδες άλλοι πολίτες, ταλαιπωρήθηκαν από το ελληνικό κράτος, φυλακιστήκαν και αρκετοί πλήρωσαν με την ζωή τους, μέσα στο κλίμα το μετά τον εμφύλιο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και οι ίδιοι «ήταν άμοιροι ευθυνών».
Ήταν μεγάλο λάθος των νικητών του εμφυλίου που εφάρμοσαν στον Ν Μπελογιάννη (και σε πολλούς άλλους) τους μετεμφυλιακούς νόμους και οδήγησαν πολλούς στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αυτό όμως δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να «σβήσει» και την δράση των «άλλων».
Γιατί ο Ν. Μπελογιάννης, αγωνιστής της εθνικής αντίστασης, μετά το τέλος του πολέμου και της κατοχής, μετά το 1945, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΔΣΕ. Δηλαδή της μιας πλευράς του εμφυλίου. Και μάλιστα της πλευράς που ήθελε να στρέψει την χώρα (και ευτυχώς δεν τα κατάφερε) στην αγκαλιά της τότε -Σταλινικής μάλιστα -Σοβιετικής Ένωσης.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποια ήταν τα πάθη και οι διαθέσεις των πολιτών εκείνη την εποχή.
Κι όμως, αντί να προσπαθήσουμε όλοι, (δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι ή ότι άλλο), να σβήσουμε τις πληγές του εμφύλιου, αντί να ευλογούμε την τύχη μας που δεν οδηγηθήκαμε στις αγκαλιές του «πατερούλη Στάλιν» και δεν περάσαμε όσα πέρασαν οι Βαλκάνιοι γείτονες μας, κάποιοι θέλουν να φέρουν τα πράγματα στο προσκήνιο.
Και μάλιστα με την δική τους αλήθεια. Μια αλήθεια που μάλλον δέχεται μικρό μέρος των πολιτών. Μια αλήθεια που δεν συμβαδίζει ούτε με τα ιστορικά γεγονότα.
Μια αλήθεια που βολεύει μόνον συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους που «στηρίζουν» την ύπαρξη τους (ιδίως τώρα που οι ιδεολογίες τους κατέρρευσαν) σε ήρωες και ηρωικά γεγονότα Διαστρεβλώνοντας συνήθως και τα γεγονότα. (Γι αυτό εξάλλου το ΚΚΕ γιορτάζει τα καλοκαιριά το Γράμμο και το Βίτσι, όπου ηττήθηκε ο ΔΣΕ από τον εθνικό στρατό και έληξε η προσπάθεια μετατροπής της χώρας σε Σοβιετικού τύπου «δημοκρατία»).
Γι αυτό εξάλλου π/θ και γραμματέας του ΚΚΕ, αντάλλαξαν δημοσίως «δολοφονικά» βέλη στις ομιλίες τους στα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη. Αγωνίζονται και οι δυο να δηλώσουν ότι «ο ήρωας» είναι δικός τους…
Για ένα άδειο πουκάμισο ο αγώνας, που θα έλεγε και ο ποιητής.
Και δεύτερο. Τώρα βέβαια, το τι σχέση έχει με την Βουλή, την κοινοβουλευτική δημοκρατία και άλλα παρόμοια ο Ν. Μπελογιάννης είναι κάτι πραγματικά ανεξήγητο. Όπως ανεξήγητο είναι γιατί θα έπρεπε η Βουλή να οργανώσει και να πληρώσει κάτι τέτοιο. Αν κάποιο κόμμα θέλει να τιμήσει τους ήρωες του, ας το κάνει μονό του, όχι με τα χρήματα του συνόλου των πολιτών.
Αν κ. Βούτση θέλετε να δικαιώσετε τους ήρωες του παρελθόντος σας στην αριστερά, μπορείτε να το κάνετε ως άτομο ή ως κόμμα, ή ως ότι άλλο θέλετε. Όχι όμως ως Βουλή των Ελλήνων. Εξάλλου, αν οι ιδέες του τιμωμένου είχαν επικρατήσει είναι αμφίβολο αν θα είχαμε εκλογές και Βουλή όλα αυτά τα χρόνια και βεβαία αν και ο ίδιος ο κ Βουτσης θα μπορούσε να εκφράζει τις διαφωνίες του με πολιτικές της Σοβιετικής Ένωσης όπως έκανε ως μέλος του Ρήγα Φεραίου και του ΚΚΕ εσωτερικού…
ΥΓ 1. Μήπως διάβασε κανείς από τους πανηγυρίζοντες στα εγκαίνια του Μουσείου τα όσα τους λέει, για το θέμα, ο γιος του Ν.Μπελογιάννη;
ΥΓ 2. Κύριε Βούτση, μήπως θα μπορούσε η Βουλή να αναστηλώσει και να κάνει Μουσείο το σπίτι που σκοτώθηκε ο Παύλος Μελάς, ο όποιος –πάντως- αποδεδειγμένα αγωνίσθηκε και πέθανε για την ελευθερία της Μακεδονίας, όταν άλλοι (και έλληνες δυστυχώς) είχαν διαφορετικές απόψεις;
ΥΓ 3. Η ΝΔ, τόσο πολύ φοβάται μην «κακοχαρακτηρισθεί» που δεν μπόρεσε να αρθρώσει έναν ενωτικό μεν κριτικό δε λόγο, για το θέμα και την απόφαση του Προέδρου της Βουλής;
ΥΓ 4. Για την ιστορία, συνάδελφος και φίλος που ασχολείται με το συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας, μου λέει ότι ο Ν Μπελογιάννης είχε πιστολά Toκarev και μάλιστα καυχιόταν γι αυτό. Το walther που χάρισε στο Μουσείο ο γραμματέας του ΚΚΕ, τι ήταν?
Share
