Τα βλέπω εγώ τα σημάδια να ‘ρχονται. Κλεισμένοι ολημερίς και ολονυχτίς, δίχως να ξοδεύουμε για βενζίνες, εξόδους, ποτάκια, χαρτζιλίκια στα παιδιά, ρούχα, παπούτσια και κουρεία, δίχως πληρωμή εισφορών και δόσεων στην εφορία ή στην τράπεζα, όχι μόνο φαίνεται να μας φτάνει το 800άρι, αλλά στο τέλος θα κάνουμε και οικονομία. Μπορεί να βαριόμαστε μέσα στο σπίτι, αλλά μεταξύ μας οικονομικώς δεν είναι και τραγικά τα πράγματα. Δεν θα ναι άσχημα να συνεχίσουμε έτσι.
Ξέρετε πόσο εύκολα συνηθίζει ο άνθρωπος στο επίδομα; Ειδικά όταν δεν βλέπει τους γύρω του να κάνουν καλύτερη ζωή απ’ αυτόν, αλλά μπαίνει σε μια λογική ομαδικού εξισωτισμού όπου όλοι δικαιούνται (και το έχουν με κρατική βοήθεια) ένα γεμάτο καλάθι του σούπερ μάρκετ και μόνο; Και ξέρετε πόσο εύκολα συνηθίζουμε όλοι στην ακινησία και στην ξάπλα, όταν μάλιστα αυτή παίρνει την μορφή κοινωνικής προσφοράς για να μην νοσήσει ο διπλανός μας;
Ξέρετε επίσης πόσο εύκολα διαιρούνται σε 600άρια και 800άρια θηριώδη ταμειακά αποθέματα και προγράμματα ΕΣΠΑ, για να μετατραπούν σε φτερό στον άνεμο της μικροκατανάλωσης; Όταν μάλιστα οι κυβερνήσεις δεν δεσμεύονται από καμιά υποχρέωση για δημοσιονομικούς στόχους και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για την πορεία θεμελιωδών μεγεθών της οικονομίας όπως τα ελλείμματα ή η ανεργία;
Ξέρετε πόσο εύκολα μπορεί να εγκατασταθεί στην ζωή μας αυτό το κοινά αποδεκτό σπιράλ, πολιτών που ζουν με λίγα κρατικά χρήματα και κράτους που –λόγω ανωτέρας βίας- εγκαταλείπει την ενάρετη μακροοικονομική πολιτική; Μέγιστος ο κίνδυνος, βλέπω ήδη τις καταιγίδες του να λουφάζουν πίσω από τα σύννεφα του κορονοϊού και να ετοιμάζονται να καταπέσουν πάνω στα κεφάλια μας πριν αλέκτωρ φωνήσαι.
Θα μου πείτε ότι έχουν γνώσιν οι φύλακες, οι Μητσοτάκηδες και οι Σταϊκούρες. Δεν αντιλέγω για την γνώση τους, υπό την προϋπόθεση ότι θα μετατραπεί σε προτεραία πράξη πριν είναι αργά και όχι σε στερνή τους γνώση που θα ‘θελαν να την είχαν πρώτα. Διότι βλέπω τον κατάλογο των ΚΑΔ να μακραίνει όπως τα λαστιχένια άκρα του συμπαθέστατου Τιραμόλα των παιδικών μας χρόνων, μέσα σε κλίμα γενικευμένης ανακούφισης. Ο αιτών, ικανοποιείται πάραυτα.
«Κακώς δίνουν χρήμα δηλαδή;» θα με ρωτήσετε. Όχι, καλώς και δικαίως το μοιράζουν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ελλοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι οικονομικής και πολιτισμικής φύσης σ’ όλο αυτό το παράδοξο που ζούμε. Η συνήθεια του απλού ανθρώπου είναι κακό πράγμα, η ανυπαρξία στόχων και ελέγχου των κυβερνήσεων (λόγω της ασυμμετρίας των δεδομένων) ακόμα χειρότερο. Ο συνδυασμός τους, κάκιστο. Και λίαν επικίνδυνο.
