Tης Mαρίας Dawkinson
Το κόκκινο κοντέηνερ στα Εξάρχεια, πέρα από αιχμηρή εγκατάσταση σύγχρονης τέχνης, είναι ένα σημειολογικό μνημείο με διαδραστικό χαρακτήρα και κοινωνική ωφέλεια που αποσκοπεί στην ελεύθερη έκφραση και την απελευθέρωση από τα κρατικά δεσμά της κοινωνικής φυλακής μας. Το έχω να μοστράρει στην επόμενη Biennale Βενετίας. Αυτό ακριβώς αντελήφθησαν και οι διορατικές μας αρχές και παραμένει εκεί, παρά την κατάληψη του πεζοδρομίου και στο παραβατικό του σκεπτικό να προσφέρει υπηρεσίες που βοηθούν στην αντίσταση κατά της νομιμότητας και των υποχρεώσεων απέναντι στο κράτος (υπάρχουν αρκετοί ηλίθιοι που πληρώνουν). Είναι μάλλον μέσα στην ίδια προχωρημένη λογική/ δημιουργική στρατηγική με το "κατεβείτε στους δρόμους κατά των μνημονίων, ενόσω εμείς τα ψηφίζουμε εντός βουλής". Είμαστε λαός πολύ μπροστάρης, λέμε.
Από την άλλη, δε θα μπορούσα να εκφράσω τον ίδιο θαυμασμό για τη μαρμάρινη σκηνή της Documenta 14,που κατέλαβε μέρος του αρχαιολογικού χώρου στο Φιλοπάππου, για να κοιτάει στα μάτια τον Παρθενώνα. Πρόκειται για ένα ομοίωμα προσφυγικής σκηνής φτιαγμένο από 3000 κιλά μάρμαρο. Εγώ το βρήκα λίγο αγένεια προς τον οικοδεσπότη (εμάς), να του τρίβεις στη μούρη ότι αυτός θα είναι από εδώ και πέρα ο νέος Παρθενώνας του. Το βαθύτερο μήνυμα της εγκατάστασης -όποιο κι αν είναι αυτό, πέρα από το "θέλω να μοιάσω στον αι γουέι γουέι, αλλά δεν μου το ''χουν"- μάλλον συνεπικουρεί με την αισιόδοξη πρόβλεψη ότι η προσφυγική κρίση ήρθε για να μείνει 2μιση χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον στην Ελλάδα και είναι κάτι που μας το έχει ήδη πει πολλάκις ο ίδιος ο χορηγός της, εκ Τουρκίας. Δεν περιμέναμε την καλλιτέχνιδα. Αλλά πρωτίστως όμως, όταν ο ντόπιος βλέπει τα δύο μαρμάρινα μνημεία, το ένα απέναντι στο άλλο σκέφτεται: Αναρωτιέμαι αν θα μου έδιναν άδεια να στήσω ένα μίνι στρατόπεδο συγκέντρωσης μπροστά στην Πύλη του Βραδεμβούργου. Πρόβατα πάντως, σίγουρα δε θα με άφηναν να βάψω μπλε στη Γερμανία, όπως έκανε εδώ έτερος δημιουργός της Documenta, γιατί απαγορεύεται η κακοποίηση των ζώων δια νόμου, ακόμα και στους αναρχοαυτόνομους καλλιτέχνες, που έρχονται στην Ελλάδα, γιατί όλα επιτρέπονται και είναι πολύ yolo.
Χίλιες φορές πιο σύγχρονη τέχνη το κοντέηνερ και η μπούκα του Ρουβίκωνα στο ΣΤΕ. Αυτά, είναι καλλιτεχνικά δρώμενα, γεμάτα προοδευτικό νόημα. Γι'' αυτό και το κράτος δεν τα καταγγέλλει και δεν τα καταστέλλει. Έχει υπόψιν του τις Biennale και τις Documenta του ''18, επειδή η Ελλάδα πάντα φωτίζει την υφήλιο και πρωτοπορεί.
Είπα φώτα και σκέφτηκα και ένα άλλο εννοιολογικό (conceptual) αριστούργημα. Τη θέση καλλιτεχνικού διευθυντή για τη χορωδία της ΔΕΗ. Πες μου, σε ποια άλλη χώρα, οργανισμός ηλεκτροδότησης έχει τόσo άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση με την τέχνη, από τη χώρα που παραδοσιακά μοιράζει απλόχερα τα φώτα του πολιτισμού; Καταλαβαίνεις τώρα ότι είναι απόλυτα λογικό να πληρώνουμε κάθε μήνα στο λογαριασμό μας όλα αυτά που εκπροσωπούν τις υψηλές αξίες που κουβαλούν τα γονίδια μας.
Αλλά όλο αυτό το έντεχνο δε θα υπήρχε χωρίς εμάς, τους πολίτες. Όλα αυτές οι δημιουργίες δε θα μπορούσαν να ανθίσουν και να προσφέρουν πνευματική εγρήγορση και ανάταση,αν δεν είχαν εμάς και την αποδοχή μας, που γαλουχεί και προάγει τα τεκταινόμενα. Εμείς είμαστε οι άξιοι χορηγοί των κοντέηνερ, οι σπόνσορες των μαρμάρινων σκηνών, οι περήφανοι χρηματοδότες των καλλιτεχνικών διευθυντών των δέκο, οι σιωπηλοί σύμμαχοι των επιθέσεων στο ΣΤΕ, οι συνεργοί του αλληλέγγυου τουρισμού, οι αντισυστημικοί, ευρωπαίοι υποστηρικτές του Μαδούρο και υποστηρικτές όλων των αντισυμβατικών που καθημερινά συμβαίνουν στο αγροτεμάχιο που λέγεται Ελλάδα. Και λέω αγροτεμάχιο, γιατί είναι σύμβολο ελευθερίας, είναι μέρος της φύσης, εμπνέει την κατάληψη και τη χρησικτησία, που δεν πληρώνουν φόρους και δεν έχει απροσπέλαστα σύνορα που φυλακίζουν σώμα και πνεύμα, όπως μια -ας πούμε- χώρα. Οι χώρες είναι αναχρονιστικές έννοιες, και με αυτό θα συμφωνούσε και ο no border Σόρος.
Είμαστε τόσο μακράν ανώτερος και προχωρημένος λαός, που έχουμε κάθε δικαίωμα να κρίνουμε ακόμα και την απαράδεκτη επιλογή του Μακρόν, να παντρευτεί μια γυναίκα 20 χρόνια μεγαλύτερή του, αντί απλά να συνεχίσει να μένει με τη μαμά του! Μα καλά, όλα εμείς θα τους τα λέμε πχια;
