Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φανερώνουν πως στο ΚΙΝΑΛ κάτι έχει αρχίσει να κινείται. Δεν είναι μόνο η συγκινησιακή φόρτιση λόγω του θανάτου της αειμνήστου Φώφης Γεννηματά. Προφανώς, ένας σημαντικός αριθμός πολιτών που πρόσκεινται στην Κεντροαριστερά, περιμένει κάτι καλό να προκύψει από την ανάδειξη της νέας ηγεσίας.
Εννοείται πως οι προσδοκίες ποικίλουν ανάλογα με τις προτιμήσεις στα πρόσωπα των έξι υποψηφίων. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται ο πυρήνας του προβλήματος. Το ΚΙΝΑΛ οφείλει να παραμείνει ενωμένο και μετά τις 12 Δεκεμβρίου. Μόνον τότε αυτό το ρεύμα, που καταγράφεται σήμερα, θα παγιοποιηθεί και θα κεφαλαιοποιηθεί, ώστε να αποτελέσει την μαγιά για την απογείωση.
Για να συμβεί αυτό, μεγάλη σημασία θα έχουν οι τόνοι και το ύφος της προεκλογικής εκστρατείας των έξι υποψηφίων. Αλίμονο αν δώσουν την εικόνα πως δεν είναι ηγετικά στελέχη του ιδίου κόμματος, αλλά συμπεριφέρονται σαν να είναι πολιτικοί αντίπαλοι. Είναι συνδιεκδικητές της αρχηγίας του ΚΙΝΑΛ και τίποτα παραπάνω.
Αυτό σημαίνει πως όλοι τους θα πρέπει να συμμαζέψουν τους παρατρεχάμενους που πάντα αυτοί κάνουν τη ζημία. Για να φανούν βασιλικότεροι του βασιλέως παραφέρονται, υπερβάλλουν και δημιουργούν ένα κλίμα τοξικό.
Η πατρίδα μας χρειάζεται σε αυτή τη φάση ένα ΚΙΝΑΛ ή όπως αλλιώς θα λέγεται, που θα μειώσει, σε πρώτη φάση, δραματικά τη διαφορά του από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε στη συνέχεια να την ανατρέψει. Η πατρίδα μας χρειάζεται μια συστημική αξιωματική αντιπολίτευση, που τα στελέχη της θα συμπεριφέρονται όχι ως μαχαλόμαγκες και ψευτοτσαμπουκάδες, αλλά ως πολιτικοί μιας ευρωπαϊκής χώρας. Το χάσμα που άνοιξαν τα μνημόνια θα πρέπει σταδιακά να κλείσει, ώστε να εξαφανιστεί και ο οχετός που ξεπήδησε μέσα από αυτό το χάσμα.
Ας αναλογιστούμε πόσο διαφορετικές θα ήταν οι εξελίξεις αν, στις μοιραίες εκλογές του Μαΐου 2012, το ΠΑΣΟΚ ερχόταν δεύτερο κόμμα, όπως έδειχναν όλες οι δημοσκοπήσεις μέχρι την προφυλάκιση Τσοχατζόπουλου. Αν δηλαδή το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε 16,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ 13,5%.
Αναμφίβολα και το 13,5% είναι ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό για ένα κόμμα που ξεκινά από το 4%, αλλά δεν παύει να το τοποθετεί στο χώρο της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Δεν το καθιστά κόμμα εξουσίας και τον ηγέτη του εν δυνάμει πρωθυπουργό.
Μπορούν οι ηγέτες του ΚΙΝΑΛ να αντιληφθούν τι βάρος πέφτει στους ώμους τους, απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα μας; αντιλαμβάνονται ποιος είναι ο ιστορικός προορισμός της Κεντροαριστεράς; Αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να δυναμώσουν τόσο το κόμμα τους ώστε στο εγγύς μέλλον να διεκδικήσει την εξουσία;
Αν αγωνίζονται απλώς για την προσωπική τους επιβίωση ή δικαίωση, πάμε παρακάτω. Μετά βεβαιότητος είτε θα παγιοποιηθούν ως «ΚΚΕ του Κέντρου» είτε ως συμπλήρωμα των δύο μεγάλων.
Προσωπικά δεν μπαίνω στη λογική, η επικράτηση ποιου υποψηφίου συμφέρει στη Νέα Δημοκρατία και ποιου στον ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι κάνουν αυτούς τους υπολογισμούς θέλουν την Κεντροαριστερά ως «τσόντα». Ο τόπος όμως χρειάζεται -όπως προανέφερα- μια συστημική, πολιτισμένη και καινοτόμα αξιωματική αντιπολίτευση που θα κυβερνήσει.
