Έχουμε σχολιάσει ήδη πόσο πολιτικά προβληματικοί ήταν οι διορισμοί των διοικητών στα νοσοκομεία. H πανδημία ήρθε για να μας «προσγειώσει» από το νεφελώδες σύμπαν των πολιτικών αναλύσεων στην πραγματικότητα της ανάγκης η διοίκηση του κράτους να στελεχώνεται από τους ικανούς και όχι τους ημέτερους.
Είναι βέβαιο ότι τα τραγικά γεγονότα στο Αγρίνιο τα οποία, για την ώρα, η αντιπολίτευση δεν σχολιάζει με τη συνηθισμένη της εξαλλότητα, ίσως γιατί ο μοιραίος διοικητής ήταν επιλογή της προηγούμενης κυβέρνησης, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών στις 3/6/2021, θα επαναφέρουν τη σχετική συζήτηση.
Υπάρχει όμως και μια πτυχή του θέματος που δεν πρέπει να την αγνοήσουμε: Την ηθική ευθύνη των ίδιων των συμπολιτών μας που επιδίωξαν να στελεχώσουν τις διοικήσεις των νοσοκομείων ενώ γνώριζαν ότι δεν είχαν καμία γνώση ή δεξιότητα για να ανταποκριθούν στα καθήκοντα μιας τέτοιας θέσης.
«Εγώ είμαι λογιστής και δεν ξέρω από ιατρικά θέματα», είπε ο πρώην διοικητής του νοσοκομείου του Αγρινίου στο βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Μάριο Σαλμά σε συνάντησή τους για το θέμα των θανάτων στις ΜΕΘ του νοσοκομείου της πόλης, σύμφωνα με μαρτυρία του δεύτερου.
Το ότι είναι λογιστής και δεν ξέρει από ιατρικά θέματα, όμως το θυμήθηκε τώρα κι αφού πέθαναν όσοι συμπολίτες του νοσηλεύθηκαν στις ΜΕΘ του νοσοκομείου που είχε αναλάβει να διοικεί. Όταν η προηγούμενη κυβέρνηση τον διόριζε και η νυν τον διατηρούσε στη θέση αυτή, δεν αναρωτήθηκε αν έχει τα προσόντα γι' αυτή τη δουλειά και πως θα τα βγάλει πέρα σε περίπτωση κάποιας κρίσης.
«Χρειάζονται δύο για να χορέψεις τανγκό», λένε οι Αγγλοσάξωνες. Για να υπάρξει ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα, πρέπει να υπάρχουν και οι πελάτες και τούμπαλιν.
Βέβαια, μετά από μια κρίση και τρία μνημόνια οι πολιτικοί έχουν προσαρμόσει τις διακηρύξεις τους αναλόγως. Σήμερα, κανείς τους δεν θα βγει στο μπαλκόνι για να φωνάξει «Τσοβόλα, δώστα όλα» κι ας επιδίδεται σήμερα η κυβέρνηση σε απίστευτες σπατάλες, ανδρεοπαπανδρεϊκής φιλοσοφίας τις οποίες μείζων και ελάσσων αντιπολίτευση παριστάνουν ότι καταγγέλλουν, αν τις καταγγέλλουν και καθόλου. Θα είχαν όλοι τους μεγάλη πλάκα, αν οι συνέπειες αυτού του πολιτικού κυνισμού και της πολιτικής ελαφρότητας βάρυναν αποκλειστικά αυτούς και όχι όλους εμάς.
Σήμερα λοιπόν το πολιτικό σύστημα φυλάγεται και κάνει λόγο για χρηστή διοίκηση, αξιοκρατία, διαφάνεια αλλά συνεχίζει ακάθεκτο το ίδιο βιολάκι γιατί έχει συνενόχους: Ολους εμάς. Έχουμε κι εμείς οι πολίτες ευθύνες για ότι συνέβη στο Αγρίνιο και μάλιστα μεγάλες.
Κι αν το πολιτικό σύστημα έμαθε πως να μην εκτίθεται, εμείς, οι πολίτες, φαίνεται ότι δεν μάθαμε τίποτα. Κι αυτό που έπρεπε να έχουμε μάθει είναι και το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε: Να ελέγχουμε τις κυβερνήσεις, να διαμαρτυρόμαστε κάθε φορά που αυτές παραβιάζουν τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου και κυρίως να μην φερόμαστε ως πρόβατα.
