Προσπάθησα να βγάλω ακτοπλοϊκό εισιτήριο για Χανιά. Δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Για Παροναξία έχουν μπει διπλά δρομολόγια, όμως αν δεν είχες φροντίσει εδώ και μια βδομάδα δεν θα τα δεις τα γαλάζια νερά του Αιγαίου. Για αυτοκίνητο δεν το συζητάμε καν. Στον γκισέ θα γελάσει η κοπέλα έτσι και διατυπώσεις τέτοια ερώτηση. Όσοι βρίσκονται κάθε πρωί στην γέφυρα των καραβιών βρίζουν για την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου που πλήρωσαν, αλλά θέση να σταθεί κανείς στην γέφυρα δεν βρίσκει.
Αυτό τώρα τι είναι; Πως συμβιβάζεται η εικόνα των εξεγερμένων νοικοκυραίων που βλέπουμε καθημερινά απ’ τις τηλεοράσεις, με τις ορδές των ανέμελων εκδρομέων του Πάσχα; Πως στο καλό δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύμα σου, αλλά βρίσκεσαι και καθ’ οδόν προς λίμνη Πλαστήρα για να σουβλίσεις στον περίβολο του πεντάστερου; Πως γίνεται να ελεεινολογείς την κυβέρνηση και το κράτος που το κατσίκι έφθασε 15 ευρώ το κιλό, αλλά ο χασάπης να σου λέει πως αν δεν παραγγείλεις έγκαιρα δεν σου εγγυάται ότι θα σε καλύψει διότι η ζήτηση είναι μεγάλη;
Θα μου πείτε ίσως, ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες. Η μια που συνεχίζει να έχει παρά τον πληθωρισμό και η άλλη που βυθίζεται στα τάρταρα εξ αιτίας της ακρίβειας. Να το δεχτώ, όμως θυμάμαι πολύ ευκρινώς τα χρόνια της πραγματικής εθνικής φτώχειας του 2010-18. Ναι και τότε υπήρχαν κάποιοι που πήγαιναν στο Μιλάνο ή στην Αράχοβα, όμως ο Κηφισός ήταν άδειος πατριώτες, όχι πατείς με πατώ σε σαν τις μέρες μας.
Τα σκουπίδια της Αττικής είχαν μειωθεί κατά 40% τότε, τώρα βλέπω βουνά με συσκευασίες που πάνε για ανακύκλωση. Τότε οι άνεργοι έκαναν ουρές στα αεροδρόμια για να πετάξουν προς Αγγλία και Γερμανία για να δουλέψουν γκαρσόνια, τώρα οι Έλληνες ξενοδόχοι παρακαλάνε γονατιστοί του μάγειρες να τους προτιμήσουν. Στους εμπορικούς πεζόδρομους δεν υπάρχει μαγαζί δίχως ταμπέλα «ζητείται υπάλληλος», στην επαρχία ψάχνουν απεγνωσμένα για εργάτες γης.
Δεν ωραιοποιώ καμιά κατάσταση, απλώς προσπαθώ να καταλάβω αυτές τις αντιφάσεις που δεν φανερώνονται ούτε από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, ούτε από τις άναρθρες κραυγές των αντιπολιτεύσεων. Κοντά πενήντα δις έχει δώσει ο Μητσοτάκης τα χρόνια της πρωθυπουργίας του, κάπου πήγαν αυτά τα λεφτά. Και το 2021 είχαμε ανάπτυξη 8,3%, κι αυτός ο παραπάνω πλούτος κάπου πήγε, κάπως διαμοιράστηκε. Δεν καταναλώθηκε όλος στους αυξημένους λογαριασμούς της ΔΕΗ.
Κάνουν προφανώς λάθος οι κυβερνήσεις όταν δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στις καθημερινές δυσκολίες των πολιτών, αλλά είναι εξίσου λάθος να χάνεται η μεγάλη εικόνα επειδή επικεντρωνόμαστε μόνο στην μικρή. Δεν είναι μόνοι οι μεγάλες εικόνες κατασκευασμένες και απατηλές, συχνά είναι εξίσου παραμορφωτικές και οι γενικεύσεις. Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στην μέση και καλά θα κάνουμε να την ψάχνουμε. Εγρήγορση χρειάζεται, όχι πανικός. Αλλιώς βλέπουμε γύρω μας Μπραϊμηδες.
