Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Μάκης Βορίδης, μιλά στο Liberal για την επόμενη ημέρα στο κόμμα μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, για την ανάγκη μαχητικής και δυναμικής αντιπολίτευσης, για την ανανέωση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς και για την διάκριση μεταξύ κέντρου και δεξιάς που, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην οικονομική ατζέντα, «αρχίζει κάπως και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα», όπως λέει.
Αποκλείει κάθε προοπτική συναίνεσης με την κυβέρνηση ενώ κάνει λόγο, με αφορμή και τη συνέντευξη Βαρουφάκη, για «μεγάλα πολιτικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν», θεωρώντας ότι «μαζεύεται ένα υλικό το οποίο πρέπει να αξιολογηθεί και από το Κοινοβούλιο στα πλαίσια ενδεχομένως λειτουργίας μίας Εξεταστικής Επιτροπής».
Συνέντευξη στον Απόστολο Χονδρόπουλο
Κύριε Βορίδη η ΝΔ έχει νέα ηγεσία, προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, συντελείται, άραγε, μία ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό ή είναι νωρίς να πει κανείς κάτι τέτοιο;
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη νομίζω ότι συνδέεται και σηματοδοτεί μία αλλαγή σελίδας στη ΝΔ, αλλά διαμορφώνει και μία μεγάλη προσδοκία σε επίπεδο κοινωνίας. Αυτό που αποτυπώνεται, κατά τη γνώμη μου μόνο εν μέρει, στις δημοσκοπήσεις είναι η ελπίδα ότι πλέον υπάρχει μία αξιωματική αντιπολίτευση η οποία είναι ικανή τόσο μέσα από την άρθρωση προγραμματικού λόγου, όσο και μέσα από την άσκηση μίας δυναμικής και μαχητικής αντιπολίτευσης, να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής του πολιτικού σκηνικού.
Αυτή η «μεγάλη προσδοκία» που είπατε είναι ένα πλεονέκτημα για τη ΝΔ, ταυτόχρονα όμως δεν δημιουργεί και μεγάλες ευθύνες; Δεν βάζει και πολύ ψηλότερα τον πήχη;
Είναι αλήθεια αυτό, αλλά θεωρώ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει και με την διαχρονική του πορεία, αλλά και με τον τρόπο που οργάνωσε την εκστρατεία του το τελευταίο διάστημα ότι είναι ένας πολιτικός μεθοδικός, επίμονος και αποτελεσματικός. Άρα νομίζω ότι θα ανταποκριθεί σε αυτή την προσδοκία.
Αναμφίβολα θετικό το πολιτικό περιβάλλον για τα πρώτα βήματα της νέας ηγεσίας, αλλά πως πιστεύετε εσείς ότι πρέπει να συνεχίσει για να δημιουργήσει προοπτική επανόδου στην εξουσία; Η νέα ηγεσία πιστεύει ότι ο δρόμος που θα οδηγήσει τη ΝΔ σε μία εκλογική νίκη περνά κυρίως από το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Συμφωνείτε;
Κοιτάξτε, εγώ παρακολουθώ αυτή τη συζήτηση για το κέντρο, την κεντροαριστερά, τη κεντροδεξιά, την δεξιά. Δεν θέλω να υποτιμήσω καθόλου την αξία των λέξεων και τη σημειολογία τους, αλλά έχω την εντύπωση ότι σήμερα, αν μιλάμε με όρους κοινωνίας, αυτό που περισσότερο θέλουν να ακούσουν οι πολίτες είναι συγκεκριμένο προγραμματικό λόγο.
Να σας το πω με ένα παράδειγμα: Εγώ είμαι ένας δεξιός πολιτικός που μετά βεβαιότητας δεν είμαι κεντρώος. Παρά ταύτα εάν βάζαμε κάτω το ποιες είναι οι προτεραιότητες σήμερα μίας δεξιάς πολιτικής -όπως την καταλαβαίνω εγώ ως δεξιά- θα βλέπαμε ότι για μένα προτεραιότητα είναι, για παράδειγμα, η μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, είναι η αξιολόγηση των εργαζομένων, είναι η σύνδεση της δομής του δημόσιου τομέα με τις ανάγκες του παραγωγικού προτύπου μέσα στην οικονομία, είναι η ενίσχυση όλων των μηχανισμών, όπως η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα που αυξάνουν την παραγωγικότητά του και την απόδοσή του. Αυτό εγώ το λέω Δεξιά. Έχω την εντύπωση ότι κάποιος άλλος μπορεί να το λέει κέντρο. Αλλά ως αποτέλεσμα έχουμε την ίδια προγραμματική θέση. Και αυτό μπορώ να σας το πάω και παραπέρα.
Για να απαντήσω στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας η δική μου η θέση, ως δεξιού, είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας, που πιστεύω ότι μπορεί να τις φτιάξει μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Και μπορεί να τις φτιάξει μόνο εάν ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητά του. Αυτό εγώ το λέω δεξιά πάλι, έχω την εντύπωση ότι το ίδιο κάποιοι άλλοι το λένε κέντρο. Τι θέλω λοιπόν να σας πω; Ότι πέρα από τη σημειολογία, η οποία μας παραπέμπει σε ζητήματα ιστορικής καταγωγής, όπου υπάρχει μία διάκριση ανάμεσα στο κέντρο και τη δεξιά που ιστορικά αναγόταν κυρίως στη μορφή του Πολιτεύματος, αν σήμερα μιλάμε για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, για τις μεταρρυθμίσεις, για την ιδιωτική και ανταγωνιστική οικονομία, τότε η διάκριση κέντρο και δεξιά αρχίζει κάπως και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Δεν καταργώ, επαναλαμβάνω, την αξία της διάκρισης. Και θα σας πω και κάτι ακόμα, που σημάδεψε, κατά τη γνώμη μου, και την προεκλογική εκστρατεία στη ΝΔ. Ένα μεγάλο κεντρικό τακτικό ζήτημα, το ύφος της αντιπολίτευσης. Θα κάνουμε μαχητική και δυναμική αντιπολίτευση ή μια πιο συναινετική στην κατεύθυνση της συνεννόησης;
Υπάρχει όμως και ο παράγοντας εποικοδομητική αντιπολίτευση για την οποία ακούμε να μιλά και ο Πρόεδρος της ΝΔ. Σκληρή καταλαβαίνουμε, μαχητική καταλαβαίνουμε, εποικοδομητική αντιπολίτευση τι σημαίνει για εσάς; Και δεν εμπεριέχει και πεδία διερεύνησης, αν μη τα άλλο, δυνατοτήτων συνεννόησης σε επιμέρους ζητήματα;
Να το θέσω αλλιώς. Εποικοδομητική αντιπολίτευση σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, ότι υπάρχουν πράγματα στα οποία συμφωνώ και επομένως θα τα αποδεχτώ και αυτό η ΝΔ το έχει κάνει. Αν με ρωτήσετε, τις ιδιωτικοποιήσεις εσείς ως δεξιός θα τις ψηφίσετε; Ε δεν μπορεί να εισηγείται η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς ιδιωτικοποιήσεις και εγώ να τις καταψηφίζω. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Γιατί στην πραγματικότητα η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς ήρθε στην ατζέντα μου. Ή δεν μπορεί να γίνεται ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και να την καταψηφίζω. Τι να κάνω δηλαδή; Να αφήσω τις τράπεζες να καταρρεύσουν; Πάλι έχουν έρθει στην ατζέντα μου.
Άρα στην πραγματικότητα εκεί που θεωρούμε ότι υπάρχει πράγματι ένα πεδίο στο οποίο μπορεί κανείς να στέρξει, να συναινέσει, φυσικά το κάνουμε. Αν όμως εκείνο το οποίο ζητείται είναι να συναινέσουμε στην περικοπή των συντάξεων, για παράδειγμα ή στην εξόντωση των ελεύθερων επαγγελματιών μέσα από κάτι απίθανες ασφαλιστικές εισφορές, ε… προφανώς εκεί δεν υπάρχει πεδίο συνεννοήσεως και δεν πρόκειται να συναινέσουμε.
Η διάκριση ήταν ανάμεσα σε μία λογική που λέει ότι μπορούμε να βρούμε πεδία συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ και σε μία άλλη που λέει ότι στην πραγματικότητα εμείς έχουμε μία συγκεκριμένη ατζέντα θεμάτων, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προσχωρήσει σε αυτή την ατζέντα τώρα που εκτελεί μνημονιακό πρόγραμμα, προφανώς εμείς δεν θα πούμε όχι. Αλλά είναι τελείως διαφορετικό αυτό και τελείως διαφορετικό ότι μπαίνουμε σε μία γενικότερη λογική συναίνεσης με την κυβέρνηση. Αυτό είναι κάτι που ο Κυριάκος Μητσοτάκης το έχει αποκλείσει προεκλογικά, το έχει αποκλείσει στην πρώτη του ομιλία στην ΚΟ και νομίζω ότι το αποκλείει και με τη στάση του στη συνάντηση με τον κ. Τσίπρα.
Επειδή η σημειολογία έχει πάντως τη σημασία της, όπως είπατε και εσείς, το γεγονός ότι επελέγη για την Αντιπροεδρία της ΝΔ ο κ. Γεωργιάδης είναι θετικό; Και δεν σας ρωτώ για το πρόσωπο, αλλά πολιτικά, εάν θεωρείτε ότι βοηθά τη ΝΔ η επιλογή ενός στελέχους που ανήκει στην δεξιά πτέρυγα σε μία τέτοια θέση στο κόμμα;
Η απάντηση είναι ναι. Όπως φαντάζομαι ότι εδώ πράγματι υπάρχει ένα παιχνίδι σημειολογίας, δηλαδή από την άλλη πλευρά γίνεται Αντιπρόεδρος ο Κωστής που υποτίθεται ότι ανήκει σε μία πιο μετριοπαθή, ας το πω, πτέρυγα. Επαναλαμβάνω όμως, εγώ θέλω κάποια στιγμή και νομίζω ότι θα δοθεί στο μέλλον η ευκαιρία, να ανοίξουμε μία συζήτηση η οποία θα βάλει τα πράγματα σε μία πιο αναλυτική και πιο ρεαλιστική βάση.
Δηλαδή; Τι εννοείτε;
Τι εννοώ; Το ποιος είναι πιο δεξιός και ποιος είναι πιο μετριοπαθής κάπως θα πρέπει να μας βγαίνει σε επίπεδο προγραμματικών θέσεων. Γιατί αν καταλήγουμε και οι λεγόμενοι δεξιοί και οι λεγόμενοι κεντρώοι να λέμε τα ίδια πράγματα, τότε μπορεί αυτές οι διακρίσεις να είναι κάπως ξεπερασμένες. Και αυτό είναι που τελικά για μένα έχει μεγάλη σημασία. Εγώ δεν θα αποφύγω να σας πω ότι μπορεί να υπάρχουν ατζέντες με πολύ σημαντικές διαφοροποιήσεις, αλλά δεν είναι αυτές.
Ποιες είναι;
Στο σύμφωνο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Εκεί φάνηκαν οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στη συντηρητική και στη φιλελεύθερη πτέρυγα. Ήταν πολύ σαφές. Αλλά δεν είναι τόσο σαφές το να το δείτε στο επίπεδο των μεταρρυθμίσεων. Εκεί θα έχετε μεγάλες συμφωνίες στη ΝΔ. θα έχετε σχεδόν ομοφωνία και των δεξιών και των συντηρητικών και των φιλελεύθερων στην οικονομική τους ατζέντα. Μπορεί λοιπόν σε άλλα, στα ζητήματα της λεγόμενης συντηρητικής ατζέντας, που λέω εγώ, να βρείτε διαφωνίες. Ακόμα και στο θέμα το μεταναστευτικό, που εγώ θεωρώ ότι εδώ η Δεξιά αποκτά ορισμένα ηγεμονικά χαρακτηριστικά στο εσωτερικό της χώρας, παρότι εξακολουθούμε να ζούμε σε καθεστώς ηγεμονίας της Αριστεράς.
Ήταν θυμάμαι για εσάς βασικό κριτήριο και για τη στάση σας στα εσωκομματικά το ποιος θεωρούσατε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς»…
Και δείτε, για παράδειγμα. Ο Κυριάκος έχει αναγνωρίσει το ζήτημα της αριστερής ηγεμονίας. Ενώ άλλοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι βρίσκονται πιο κοντά στη λαϊκή Δεξιά, δεν το υιοθέτησαν σαν ατζέντα. Θα σας έλεγα ότι το θέμα της αριστερής ηγεμονίας που το έθεσα ήταν στην ατζέντα του Άδωνι, ήταν στην ατζέντα του Απόστολου, ήταν στη ατζέντα του Κυριάκου, δεν ήταν στην ατζέντα του Ευάγγελου. Θέλω να σας πω πάντως ότι στο ζήτημα της μετανάστευσης θα δείτε μία συνολική στροφή της Ευρώπης σε θέσεις που μιλούν για την ανάγκη διαχείρισης του μεταναστευτικού φαινομένου και της εγκατάλειψης μίας πολιτικής ανοιχτών θυρών…
Δεν είναι πάντως το μεταναστευτικό και πεδίο όπου μπορεί να υπάρξει συναίνεση στο εσωτερικό της χώρας;
Έχουμε ανάγει τη λέξη συναίνεση, αλλά και τη συνεννόηση σε ένα από τα κεντρικά ζητήματα της πολιτικής συζήτησης. Πάλι είναι ένα από τα θέματα που εγώ δεν το παρακολουθώ καλά. Η Δημοκρατία δουλεύει ως εξής: Υπάρχει κυβέρνηση η οποία παρουσιάζει μία θέση, υπάρχει και αντιπολίτευση που κάνει κριτική σε αυτή τη θέση. Μπορεί να κάνει κριτική ιδεολογική, προγραμματική, τεχνοκρατική, ότι θέλει, αλλά στην πραγματικότητα παρουσιάζει τις αδυναμίες αυτής της θέσης. Η κυβέρνηση βελτιώνει τη θέση της για να ανταπαντήσει και να ανταποκριθεί στην κριτική της αντιπολίτευσης. Εάν δεν την βελτιώσει επαρκώς στις εκλογές αξιολογείται και η αντιπολίτευση έχει παρουσιάσει εναλλακτικό πρόγραμμα το οποίο γίνεται κυβέρνηση.
Αυτός είναι ο διαλεκτικός τρόπος με τον οποίο δουλεύει η Δημοκρατία. Αν καταργήσουμε αυτό τον διαλλακτικό τρόπο, δηλαδή ξαφνικά όλοι συναινούμε σε ένα πράγμα, να ξέρετε τι θα γεννήσουμε. Θα γεννήσουμε την επόμενη διαλεκτική αντίθεση. Μόνο που απλώς στο ένα μπλοκ θα είναι όσοι συνήνεσαν και στο άλλο μπλοκ κάποιοι που δεν συνήνεσαν. Είναι διαλεκτικό πολίτευμα η κοινοβουλευτική Δημοκρατία, έτσι; Το λέω αυτό γιατί. Όσοι είναι σήμερα υπέρμαχοι της συναίνεσης και της συνεννόησης πρέπει να αντιληφθούν το εξής: Η συναίνεση και η συνεννόηση μπορεί να στηριχτεί πάνω στο διάλογο. Ο διάλογος γίνεται μέσα από θεσμικό τρόπο στη Δημοκρατία και θεσμικός τρόπος του διαλόγου είναι το Κοινοβούλιο. Πέραν του ότι έχουμε και θεσμοθετημένο εξωκοινοβουλευτικό διάλογο στα πλαίσια της δημόσιας διαβούλευσης.
Αυτοί είναι θεσμοθετημένοι, είναι τυπικοί τρόποι διαλόγου μέσα στη Δημοκρατία. Και πολύ ωραία τους έχουμε. Μπορεί να παράγουν συναίνεση και συμφωνία ή μπορεί και να μην παράγουν. Δεν μπορεί να καθίσταται αυτοσκοπός η συμφωνία. Αυτοσκοπός ποιος είναι; Η σταθερότητα η κυβερνητική και η άσκηση της εξουσίας σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση μέσα από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, το οποίο προφανώς κρίνεται και δοκιμάζεται μέσα στους δημοκρατικούς θεσμούς.
Αλλά δεν μπορεί, επειδή πράγματι αυτή η συγκεκριμένη ιστορικοπολιτική στιγμή έχει δυσκολίες, ξαφνικά να θέλουμε να διαχύσουμε την πολιτική ευθύνη, όπου η κυβέρνηση δεν θα έχει την πολιτική ευθύνης της διακυβέρνησης αλλά θα την μοιράζεται με την αντιπολίτευση που όμως δεν θα κυβερνά. Δηλαδή εδώ αρχίζουμε και έχουμε κοινοβουλευτικές παραδοξότητες και δεν είναι καλό για τη διαλεκτική λειτουργία του πολιτεύματος αυτό.
Υπάρχει πάντως μία πραγματικότητα, μία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν είναι μεγάλη, σενάρια για το ενδεχόμενο να υπάρξουν προβλήματα στη πορεία υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και να προκύψει ζήτημα για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Σε αυτή την περίπτωση εσείς θεωρείτε ότι υπάρχουν περιθώρια και υπό ποιες προϋποθέσεις, αναζήτησης κάποιας λύσης από την παρούσα Βουλή ή σε κάθε περίπτωση πιστεύετε ότι θα έπρεπε να πάμε σε εκλογές;
Μπορώ να σας πω τη θέση της ΝΔ. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για τη ΝΔ να συμπράξει σε κυβερνητικό σχήμα με τον κ. Τσίπρα. Αυτό μπορώ να σας το πω με κατηγορηματικό τρόπο. Τώρα εάν ο κ. Τσίπρας θα βρει πλειοψηφία άλλη στην παρούσα Βουλή, από άλλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις, αυτό δεν μπορώ να σας το πω…
Χωρίς τον κ. Τσίπρα;
Ξέρετε κάτι; Όταν λέω ο κ. Τσίπρας, εννοώ ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το λέω; Ποιό είναι το ζητούμενο για τους πολίτες; Δεν είναι ζητούμενο η αποτελεσματική διακυβέρνηση; Το ζητούμενο είναι να έχουμε μία κυβέρνηση όποια να΄ ναι, για να έχουμε κυβέρνηση; Το ζητούμενο είναι η αποτελεσματική διακυβέρνηση. Αν για οποιονδήποτε λόγο ο κ. Τσίπρας με την κυβέρνησή του και την κοινοβουλευτική του ομάδα χάσουν μέσα σε έναν χρόνο δύο φορές την κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία, ε τώρα κάτι δεν μας λέει κι αυτό; Ε, στις πόσες φορές καίγεσαι; Στις πόσες φορές ο ελληνικός λαός θα πει αυτοί για κάποιον λόγο, αυτό το συγκεκριμένο πράγμα δεν μπορούν να το κάνουν. Αυτή τη συγκεκριμένη πολιτική που οι ίδιοι είπαν ότι θέλουν να ακολουθήσουν, δεν τους πήρε κανείς με το ζόρι να τους κάνει υπουργούς, αν δεν μπορούν να την υπηρετήσουν για οποιαδήποτε λόγο, γιατί τώρα πρέπει να επιμένουμε σε αυτό;
Γιατί αυτό, προσέξτε, γεννά το ζήτημα της αποτελεσματικής διακυβέρνησης. Το θέμα δεν είναι να κυβερνάς για να κυβερνάς, αλλά να κάνεις μία δουλειά που να έχει ένα αποτέλεσμα εις όφελος του έθνους και του λαού. Αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, γιατί ντε και καλά πρέπει κάποιος να τους διατηρήσει στο γκουβέρνο, να το πω διαφορετικά; Γιατί πρέπει υποχρεωτικά να βρίσκονται στην εξουσία; Και έχω και ένα επόμενο ερώτημα: Είναι δυνατό να έχουμε μία κυβέρνηση η οποία δεν έχει ένα ελάχιστο προγραμματικής συμφωνίας; Και κατ΄ επανάληψη έχω ρωτήσει, το ελάχιστο προγραμματικής συμφωνίας ποιο θα είναι; Το Μνημόνιο της Αριστεράς; Αυτό είναι η ελάχιστη προγραμματική μας συμφωνία; Πως βλέπετε να συνεννοούμαστε με τον κ. Φίλη, ας πούμε, σε εκπαιδευτικά ζητήματα; Πόσο πιθανό το βλέπετε να συμπέσουμε με τον κ. Παρασκευόπουλο σε ζητήματα Δικαιοσύνης; Που θα βρούμε κοινό τόπο;
Τα όσα είπε ο κ. Βαρουφάκης πως τα ακούσατε;
Τα ακούω με πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον όλα όσα λέγονται σχετικώς τον τελευταίο καιρό. Και σας θυμίζω ότι έχουν ειπωθεί πολλά τον τελευταίο καιρό σχετικώς. Θυμάστε όταν λέγαμε ότι στην πραγματικότητα υπήρχε μία ανησυχία για το εάν θα μπορούσε να υπάρχει ένα «plan b» στην κυβέρνηση το οποίο σχεδίαζε να μας πετάξει εκτός του ευρώ, μας έλεγαν τερατολόγους και κινδυνολόγους και τα λοιπά. Και αποδεικνύεται λοιπόν ότι εδώ είχε συνυπολογιστεί το κλείσιμο των τραπεζών.
Άρα η κυβέρνηση, που λέει δεν κλείσαμε εμείς τις τράπεζες, μας τις έκλεισε ο Ντράγκι, όχι. Ξέρανε και σχεδιάζανε τι πρόκειται να κάνουν εάν τους κλείσουν τις τράπεζες. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι υπήρχε ένα plan b το οποίο για κάποιο λόγο αποφάσισε να μην το ενεργοποιήσει. Όμως είχε δώσει μία εντολή, έτσι λέει ο κ. Βαρουφάκης, να το σχεδιάσουν. Και το plan b είχε κουρέματα των ομολόγων της Κεντρικής Τράπεζας και είχε και την έκδοση ουσιαστικά IOU, παράλληλου νομίσματος στην πραγματικότητα, δηλαδή τις δύο βασικές προϋποθέσεις για να πεταχτούμε, εάν τα κάναμε αυτά την επόμενη ημέρα είναι σαφές ότι δεν θα ήμασταν στο ευρώ.
Θεωρώ ότι εδώ, αν το συνδυάσω με τις δηλώσεις του κ. Στουρνάρα, αν τα συνδυάσω με δημοσιεύματα που ουδέποτε διαψεύσθηκαν ότι εφυλάσσετο το Νομισματοκοπείο και εν πάσει περιπτώσει υπήρχε μία παρακολούθηση για το τι σχεδίαζε να κάνει η Αριστερή Πλατφόρμα και όλη αυτή τη συζήτηση, αυτό λοιπόν γεννά ένα πλέγμα πληροφοριών που κατά τη γνώμη μου πρέπει να αξιολογηθεί. Όπου εκεί πρέπει πρώτον να μας πει ο Πρωθυπουργός τι λέει γι' αυτά; Διότι αυτά είναι πράγματα που εμπλέκουν στον Πρωθυπουργό. Δεν λέγονται στο κενό. Δεν λέει ο κ. Βαρουφάκης ότι τα έκανα μόνος μου, λέει ότι ήταν σε συνεννόηση με τον κ. Τσίπρα.
Πρέπει να μας πει ο κ. Πρωθυπουργός ποια είναι η θέση του πάνω στις τοποθετήσεις του πρώην υπουργού του. Δεύτερον, εγώ το ξαναλέω, κατά τη γνώμη μου μαζεύεται ένα πλούσιο προς αξιολόγηση υλικό, που γεννά μία σειρά ερωτημάτων. Υπήρχε σχέδιο; Υπήρχε σχέδιο συγκρούσεως με την ΕΕ; Το σχέδιο προέβλεπε και το ενδεχόμενο να σηκωθούμε να φύγουμε από το ευρώ παρότι δεν υπήρχε τέτοια πολιτική εντολή και αυτό είναι κάτι που το είχε πει και ο κ. Τσίπρας πολλές φορές; Υπήρχαν κάποια κέντρα τα οποία λειτουργούσαν ερήμην του Πρωθυπουργού μέσα στη κυβέρνηση; Υπουργοί με δική τους ατζέντα και δικό τους σχέδιο; Τα γνώριζε αυτά ο Πρωθυπουργός; Αυτή η αντικειμενική σύγκρουση ήταν κάτι που υπερέβαινε σε τελική ανάλυση τις εξουσίες και τις εντολές που είχε η συγκεκριμένη κυβέρνηση; Ήταν μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων τους ή πήγαιναν πολύ πέρα από τα καθήκοντά τους; Αυτά είναι μεγάλα πολιτικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν και θεωρώ ότι μαζεύεται ένα υλικό το οποίο πρέπει να αξιολογηθεί και από το Κοινοβούλιο στα πλαίσια ενδεχομένως λειτουργίας μίας Εξεταστικής Επιτροπής
Να κλείσουμε επιστρέφοντας στα εσωκομματικά. Σε όλη την προεκλογική περίοδο έγινε λόγος για την ανανέωση, είναι εντολή που έλαβε και ο νέος Πρόεδρος από το εκλογικό σώμα. Αφορά πρόσωπα, ιδέες, τα πάντα, για εσάς τι περιεχόμενο έχει αυτή η ανανέωση στην πράξη;
Το πρώτο σημείο στο οποίο θα φανεί με πολύ καθαρό τρόπο η θέληση του νέου Προέδρου της ΝΔ να προχωρήσει σε δημιουργική ανανέωση είναι το τακτικό μας συνέδριο το οποίο όμως θα έχει, κακά τα ψέματα, καταστατικό χαρακτήρα. Και εκεί έχει σημασία το κόμμα να γίνει συμμετοχικό, το συνέδριο να γίνει ετήσιο, οι οργανώσεις να ανοίξουν και να έχουν πραγματικό ρόλο. Έχει μεγάλη σημασία να οριστεί η θητεία του Προέδρου, να δώσουμε πραγματικές εξουσίες στις οργανώσεις μας και να ενισχυθεί το συνέδριό μας ως ένα ανώτερο συλλογικό όργανο της ΝΔ στο οποίο μέσα θα μπορεί ο καθένας να βρίσκει τον εαυτό του και την ταυτότητά του.
Πολλά από τα ζητήματα που ετέθησαν αρχικώς και αφορούν τον ιδεολογικό και τον πολιτικό χαρακτήρα, το κέντρο, τη δεξιά, τι σημαίνει θα πάω στο κέντρο, τι σημαίνει θα πάω στα δεξιά, τι σημαίνει είμαι δεξιός ή λαϊκός δεξιός, κεντρώος, φιλελεύθερος, μεταρρυθμιστής, όλα αυτά είναι μία συζήτηση που θεωρώ ότι όσο την κάνουμε, τόσο θα αποσαφηνιστεί. Και η αποσαφήνιση των όρων αυτών καθώς θα συνδυάζεται με συγκεκριμένες θέσεις , θα ενισχύσει πρώτον την ενότητα του κόμματος και δεύτερον θα διαπιστώσουμε ότι αυτές οι διακρίσεις, εμένα αυτή είναι η εκτίμησή μου, μπορεί να μην είναι τόσο βαθιές όσο τις κάνουμε να φαντάζουν.
Θα διαπιστώσουμε επίσης το χάος το οποίο μας χωρίζει από την κρατούσα σήμερα κατάσταση που είναι η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και το πόσα πολλά πράματα μας ενώνουν με όλο τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, σε σχέση με αυτά που μας χωρίζουν. Θα διαπιστώσουμε, κατά τη γνώμη μου, ενδιαφέρουσες συγκλίσεις και αποκλίσεις σε διάφορα επίπεδα.
Παραδείγματος χάρη αυτό που εμφανίζεται σήμερα στην Ελλάδα ως η έκφραση της άκρα δεξιά, που είναι η Χρυσή Αυγή θα τη δούμε , αν την αναλύσουμε, να έχει σημεία ταυτότητας ελάχιστα με αυτό που είναι η δεξιά, αλλά αντίθετα σημεία ταυτότητας πάμπολλα με αυτό που είναι το πρόγραμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Επομένως θα δει κανείς όταν κατέβει στο επίπεδο των προγραμματικών, ταυτότητες που νομίζω ότι θα διαμορφώσουν μία πολύ πιο ώριμη πολιτικά παράταξη, την ευρύτερη κεντροδεξιά, που θα της επιτρέψει να έχει ένα πολύ πιο γόνιμο προγραμματικό λόγο στην άσκηση της πολιτικής της την επόμενη μέρα.
