Είναι ίδιον της Αριστεράς ένα συμβάν να το προσεγγίζει ανάλογα με την ταυτότητα του δράστη. Αν αυτός είναι μετανάστης, μη προνομιούχος, ανήκει ή φαίνεται πως ανήκει στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ ή σε κάποια μειονοτική συλλογικότητα, αμέσως αναζητεί τα κοινωνικά κίνητρα που τον ώθησαν στο έγκλημα. Πίσω από αυτή τη δήθεν κοινωνιολογική ανάλυση κρύβεται η απόπειρα, η ενέργεια του δράστη, να χάσει τα ειδεχθή χαρακτηριστικά της. Με απλά λόγια η Αριστερά επιχειρεί να αμβλύνει τις γωνίες της εγκληματικής πράξης του. Έτσι έχουν δικαιολογηθεί τα απεχθέστερα εγκλήματα στην Ιστορία από την Αριστερά.
Εννοείται, πως αν ο δράστης δεν ανήκει σε κάποια μειονότητα και είναι λευκός και εύπορος, αμέσως τα αίτια της εγκληματικής πράξης του αποδίδονται στην «ακροδεξιά» ιδεολογία του και στα ρατσιστικά κίνητρα του, που τις περισσότερες φορές μπορεί και να μην υπάρχουν. Να είναι προϊόν επινόησης για να «δέσει» το ιδεολογικό σχήμα ερμηνείας του συμβάντος. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αναζητούνται κοινωνικά αίτια ούτε γίνεται επίκληση της «κακιάς» στιγμής. Τα κίνητρα ιδεολογικοποιούνται, η απόφαση βγαίνει αμέσως και είναι συντριπτική για τον δράστη, άνευ ελαφρυντικών.
Προχθές, σε μια κομητεία του Τέξας ένας μαθητής, που είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του, αγόρασε ένα όπλο από…ένα ζαχαροπλαστείο, πήγε στο σχολείο του και δολοφόνησε 19 μαθητές και δύο καθηγητές.
Χθες, η ιστοσελίδα της εφημερίδας «Αυγή», παρουσίασε τη δολοφονία ως εξής: «Σαλβαδόρ Ράμος, το bullying έφερε τον κοινωνικό αποκλεισμό και την τυφλή εκδίκηση…τον στιγμάτισαν για τη φτώχεια της οικογένειας του και τα ρούχα του…». Παρατηρούμε ότι ο φονιάς πληροί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να «πέσει στα μαλακά» για την «Αυγή». Μετανάστης, φτωχός, περιθωριοποιημένος, κυκλοφορούσε με γυναικεία ρούχα.
Προφανώς, ο συντάκτης του κειμένου βρίσκει πως, κατά «την κοινή πείρα και τη συνήθη πορεία των πραγμάτων» ( είναι νομικός όρος) όποιος υφίσταται κοινωνικό αποκλεισμό αγοράζει ένα όπλο και αρχίζει να πυροβολεί κατά βούληση αφήνοντας πίσω του πτώματα. Πιστεύει η «Αυγή» πως υπάρχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ του αιτίου (κοινωνικός αποκλεισμός) και του αποτελέσματος (μαζική δολοφονία).
Λες και τα 19 παιδιά που δολοφονήθηκαν - μικρότερο ήταν 8 ετών—ευθυνόταν για τα όσα υφίστατο ο δολοφόνος και έπρεπε να πληρώσουν.
Πίσω από παρόμοιες δήθεν κοινωνιολογικές προσεγγίσεις κρύβεται η προσπάθεια να αναφανούν οι κοινωνικές αδικίες και τελικά αντί να καταγγελθεί η πράξη του δολοφόνου, να καταγγελθεί η κοινωνία που παράγει ανισότητες.
Προφανώς, τέτοιες ερμηνείες υπακούουν στη λογική πως η ατομική ευθύνη έχει ελάχιστη συμβολή στη συμπεριφορά των ανθρώπων η οποία καθορίζεται από κοινωνικά αίτια. Αυτό το ακούμε από το 1848. Από την εποχή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Έλεος !
