Του Αντώνη Πανούτσου
Οι μεγάλες αλήθειες λέγονται πάνω στα νεύρα και το πιο εντυπωσιακό στις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα για την παραίτηση του Νίκου Κοτζιά ήταν ότι τα μνημόνια δεν έχουν τελειώσει. «Δεν θα αφήσω κανέναν να διαταράξει την ομαλή πορεία της χώρας προς την έξοδο από την κρίση, την οριστική έξοδο από τα μνημόνια που ταλαιπώρησαν τον ελληνικό λαό τα τελευταία οκτώ χρόνια» είπε ο Αλέξης. Μέχρι χθες υπήρχε μία εντύπωση ότι η Ελλάδα είχε βγει οριστικά από τα μνημόνια. Αλλά τα μνημόνια είναι όπως τα γράμματα. Δεν έχουν τέλος.
Όπως και οι φαντασιώσεις τσαμπουκά του Αλέξη ο οποίος είπε ότι δεν θα ανεχτεί «από εδώ και στο εξής καμία, διγλωσσία από οποιονδήποτε και καμία προσωπική στρατηγική». Από ποιόν όμως; Πιο πριν είχε πει ότι δέχεται την παραίτηση του Κοτζιά με «με πόνο καρδίας». Τον Κοτζιά τον έφαγε για χάρη του Καμμένου. Σε ποιόν δίγλωσσο με προσωπική στρατηγική αναφερόταν λοιπόν ο Αλέξης. Του οποίου οι φαντασιώσεις τσαμπουκά θυμίζουν κάτι συνταξιούχους που διηγούνται στο καφενείο πως πήγαν στην εφορία το πρωί και πως χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι του διευθυντή. Όταν όλοι ξέρουν ότι στεκόντουσαν στην ημιανάπαυση με το καπέλο στα χέρια μέχρι να βρουν το θάρρος μετά από ένα τέταρτο να πουν «Μπορώ να σας ενοχλήσω ;».
Δεν διευκρινίστηκε αλλά υποπτεύομαι ότι αναφερόταν στον Σάκη Παπαδόπουλο. Τον βουλευτή των Τρικάλων που όταν είχε ζητήσει την παραίτηση του Καμμένου, ο Πάνος τον είχε αποκαλέσει φουκαριάρη που τους ζητούσε ρουσφέτι. Πίσω από το αθώο παρουσιαστικό του Σάκη Παπαδόπουλου κρύβεται ένας άσσος της πολιτικής ίντριγκας με αρχηγικές φιλοδοξίες. Και να μην κρύβεται δηλαδή έτσι και ο πραγματικός αρχηγός της κυβέρνησης, ο Πάνος ο Καμμένος πει ότι κρύβεται, πάει και τέλειωσε έχει κρυφτεί
Όποιος βέβαια έχει αρχηγικές φιλοδοξίες για να τις ικανοποιήσει θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον Γιουκλίντ Τσακαλώτο στα threshing marbles (μαρμαρένια αλώνια). Ο Γιουκλίντ εδώ και κάτι μήνες όταν ακολουθεί την τακτική του προθάλαμου του οδοντογιατρού.
Όταν μπορεί να την κοπανήσει το κάνει. Έστω και αν η κοπάνα γίνεται στο πανηγύρι του Ζάππειου τον περασμένο Ιούνιο. Όταν η εκδήλωση έπρεπε να είναι η μεγάλη του στιγμή Γιουκλίντ που «έβγαλε» την Ελλάδα από τα μνημόνια. Επειδή όμως κάπου το προαισθανόταν ότι θα βγει μάπα το καρπούζι στο πανηγύρι ο Γιουκλίντ είχε καταπιεί το επάρατο εξαφανιζόλ. Υποχρεώνοντας τον Τσίπρα να ψάχνει δικαιολογίες λέγοντας ότι ο υπουργός οικονομικών δικαιούται να ξεκουραστεί.
Τις φορές που δεν είναι δυνατόν να την κοπανήσει ο Γιουκλίντ Τσακαλώτος έχει αναπτύξει μια ενδιαφέρουσα τεχνική. Παίρνει το βλέμμα του ανθρώπου που περιμένει σε προθάλαμο οδοντιάτρου για απονεύρωση. Σαν να λέει «Έτυχε να βρεθούμε αλλά ούτε σας ξέρω. Και με την διάθεση που έχω ούτε θέλω να σας μάθω». Ο νόμος του Γκρέσαμ λέει «τα κακά λεφτά διώχνουν τα καλά» και ο Τσακαλώτος και οι 53 πιστεύουν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ οι κακοί έχουν διώξει τους καλούς. Όχι όμως ότι ο ρόλος τους έχει τελειώσει. Γιατί όπως έχω γράψει παρά ότι ο Καμμένος και ο Κοτζιάς από κιλά είναι ίσαμε μια οκτάκωπο με πηδαλιούχο ο Γιουκλίντ είναι η χοντρή που θα τραγουδήσει για να τελειώσει η όπερα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Και ο λόγος είναι η ισορροπία του τρόμου. Αυτά που είπαν ο Κοτζιάς και ο Καμμένος στο υπουργικό συμβούλιο ότι ο πρώτος ξέρει για τα μαύρα κονδύλια του υπουργείου Εθνικής Αμυνας και ο δεύτερος για τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών πρέπει να είναι σωστά. Και επειδή θα πρέπει να είναι σωστά ο ένας ξέρει ότι μπορεί να καταστρέψει τον άλλον. Αν έπρεπε να διαλέξω κάποιον που εν δυνάμει θα πατούσε το κουμπί θα διάλεγα ο Καμμένο. Αλλά και ο Κοτζιάς δεν είναι Κοντονής να κάτσει αμίλητος να τον φάνε. Μπορεί να συγκρατηθεί αλλά μπορεί και κάποια στιγμή να φορέσει το άσπρο καπέλο και να σταθεί μπροστά τον καθρέφτη για να ρωτήσει ποιος είναι ο καλύτερος υπουργός Εξωτερικών που έχει περάσει. Όσο ο καθρέφτης θα απαντάει «Εσύ ω Κίσινγκερ των Βαλκανίων». Αν όμως πει «Που να κουνηθείς τώρα στον Πάνο μωρέ φουκαριάρη» ο Κοτζιάς το πάτησε το κουμπί.
