Την είδηση τη διαβάσαμε στη σελίδα του Επικ. Καθηγητή Φιλοσοφίας της Θρησκείας Χαράλαμπου Βέντη: η Ραφαέλα, μια τρανς γυναίκα που για να ζήσει εκδιδόταν, βρήκε δουλειά ως πωλήτρια χάρις στα προγράμματα του ΟΑΕΔ που αφορούν στην ενίσχυση της εργασίας και συμπεριλαμβάνουν πλέον και τα τρανς άτομα μαζί με άλλες ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.
Με συντονισμένες ενέργειες της αεικίνητης και δυναμικής Μαρίνας Γαλανού, της προέδρου του Σωματείου Στήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ) και του διευθυντή του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού, Αλέξη Πατέλη και βέβαια με την απόφαση του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη που ανέλαβε και το σχετικό πολιτικό ρίσκο όπως και του διοικητή του ΟΑΕΔ, Σπύρου Πρωτοψάλτη και οι τρανς συμπολίτες μας εντάχθηκαν στα προγράμματα του ΟΑΕΔ και έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν μια θέση εργασίας.
Λίγο από δόλο αλλά περισσότερο από βαθιά άγνοια οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι κάποιες ομάδες συμπολιτών μας, οι Ρομά, οι Τρανς «ζουν έτσι» από επιλογή, επειδή «τέτοιοι είναι». Πιστεύουμε δηλαδή ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Τρανς συμπολίτες μας εκδίδονται από επιλογή, γιατί τους αρέσει να εκπορνεύονται.
Δεν ισχύει και ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε επακριβώς τις συνθήκες που ζουν κάποιες ομάδες του πληθυσμού θα πρέπει πρώτα να τις πληροφορηθούμε πριν κάνουμε αξιολογικές κρίσεις, ειδικά για την ηθική τους συγκρότηση.
Έχω την τύχη να συναναστρέφομαι ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην υπεράσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως, για παράδειγμα, με τον δικηγόρο Βασίλη Σωτηρόπουλο. Εδώ και χρόνια ακούω απίστευτες ιστορίες για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι τρανς συμπολίτες μας, αν για παράδειγμα, χάσουν την αστυνομική τους ταυτότητα, κάτι που έχει συμβεί σε όλους μας. Παλαιότερα και πριν αναγνωριστεί, επί ΣΥΡΙΖΑ, η ταυτότητα φύλου, ζούσαν καφκικές καταστάσεις.
Όταν κάποιος είναι μορφωμένος αλλά κυρίως όταν είναι οικονομικά ασφαλής η ζωή είναι ευκολότερη. Αν είσαι όμως τρανς οδοκαθαριστής σε κάποιο Δήμο της χώρας και χάσεις την αστυνομική σου ταυτότητα (αληθινή ιστορία), τότε τα πράγματα γίνονται εφιαλτικά. Η κοινωνία, το Κράτος, σου δίνουν «το τελικό χτύπημα».
Καθημερινά, άτομα από ευάλωτες ομάδες, Ρομά, Τρανς, γίνονται πρώτο θέμα στις ειδήσεις επειδή πρωταγωνιστούν σε κάποιο αποτρόπαιο γεγονός. Τότε η κοινωνία αισθάνεται δέος, οικτίρει την κατάστασή τους, τις αδικίες που υφίστανται αλλά την επόμενη μέρα δεν τους ξεχνάει απλώς, θυμώνει μαζί τους επειδή διεκδικούν κάποιο δικαίωμα, τους βλέπει ως «περιθωριακούς», «ανήθικους» που «εκδίδονται γιατί τους αρέσει» που κλέβουν γιατί «αυτή είναι η ράτσα τους».
Ασχολούμαστε με τους ευάλωτους μόνο για να τους «καταναλώσουμε» και μάλιστα τελετουργικά, με όρους αρχαίας τραγωδίας, για να καλύψουμε την ψυχολογική μας ανάγκη στο δέος και την κάθαρση, την ανακούφιση που προκαλεί η συνειδητοποίηση ότι εμείς είμαστε σε καλύτερη θέση από αυτούς, ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Μια πολιτική απόφαση όπως αυτή που έλαβε η κυβέρνηση μετά από πολυετείς προσπάθειες της Κοινωνίας των Πολιτών και κυβερνητικών παραγόντων που δεν «έτυχε» να βρίσκονται στη σωστή θέση, κάποιος τους επέλεξε, εν προκειμένω ο πρωθυπουργός, άλλαξαν τη ζωή μιας συμπολίτισσάς μας. Την έβγαλαν από το πεζοδρόμιο. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.
Κι έτσι η Ελλάδα γίνεται μια καλύτερη χώρα κι όλοι εμείς καλύτεροι άνθρωποι.
Κλείνουμε με τούτο. Στο φετινό Athens Pride οι διοργανωτές θεώρησαν καλή ιδέα να αποκλείσουν, με τις διακηρύξεις τους, τους φιλελεύθερους πολίτες που βρίσκονται στους δρόμους για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ από την πρώτη ημέρα αλλά και ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που ήθελαν να είναι εκεί.
Πληροφορηθήκαμε ότι ακούστηκαν συνθήματα όπως «Έξω η Νέα Δημοκρατία», το κόμμα που νομοθέτησε την ευεργετική διάταξη για τη Ραφαέλα και την κάθε Ραφαέλα και «Έξω το Ισραήλ», τη χώρα που το κράτος της, παρά τα άλλα ζητήματα που μπορεί να της προσάψει κανείς, το υπουργείο Τουρισμού της τρέχει καμπάνιες για να προσελκύσει στην πρωτεύουσά του ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους που θέλουν να περάσουν ξένοιαστες διακοπές σε μια χώρα που τους αποδέχεται.
Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είναι καθολικά. Τα απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως με μόνο όρο να είναι άνθρωποι. Είναι η αποδοχή της καθολικότητάς τους που τα ανάγει σε ένα πανίσχυρο αίτημα της ανθρωπότητας. Η ευκολία και η ελαφρότητα με την οποία κάποιοι θα επιμένουν να αποδυναμώνουν το πιο ισχυρό αίτημα στην ιστορία της ανθρώπου θα μας αφήνει, σταθερά, άναυδους.
