Είπα λοιπόν κι εγώ να κατέβω ένα απόγευμα στο κέντρο, να χαζέψω τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Ναι, με πιάνουν καμιά φορά τέτοιοι παλιμπαιδισμοί, το ομολογώ. Κι αφού στην γειτονιά που μένω δεν υπάρχει μετρό, αποφάσισα να κατέβω με το αμάξι μου. «Να πήγαινες με το λεωφορείο» θα μου πείτε και θα ‘χετε όλα τα δίκια του κόσμου.
Διότι έβαλα το αμάξι σ’ ένα πάρκινγκ στο κέντρο-κέντρο, τρεισήμισι ωρίτσες έλειψα κι όταν γύρισα να το πάρω, η χαριτωμένη κοπελίτσα στο ταμείο μου είπε χαμογελώντας, «τριάντα ευρώ». Ήταν λίγο σοκαριστική η δήλωση της, ένιωσα σαν να βάζει το χέρι της στην τσέπη μου και να μου παίρνει στην ψύχρα το πορτοφόλι.
Όταν το κατώτατο ημερομίσθιο είναι 39,30 ευρώ μικτά (για οκτώ ώρες δουλειά), δηλαδή 33,8 ευρώ καθαρά, πώς γίνεται να κοστίζει 30 ευρώ μια θέση πάρκινγκ για τρεισήμισι ώρες; Ένα μεροκάματο μόνο για να σταθμεύσω το αμάξι; Δεν είναι απαράδεκτο; Εξωφρενικό; Ξέρω, ξέρω… πολύς κόσμος στο κέντρο, μεγάλη η ζήτηση για θέσεις πάρκινγκ, μικρή η προσφορά, ξέφυγαν οι τιμές προς τα πάνω. Εντάξει, αλλά πόσο πάνω βρε αδερφέ;
«Μα σε ποιον διαμαρτύρεσαι;» θα με ρωτήσετε. Ιδιώτες έχουν τα πάρκινγκ, όσο θέλουν βάζουν τις τιμές των υπηρεσιών που προσφέρουν. Ούτε διατίμηση μπορεί να μπει στις τιμές της στάθμευσης, ούτε περιθώριο κέρδους να καθοριστεί από το κράτος, ούτε έλεγχοι για αισχροκέρδεια έχουν νόημα… άρα τι το λες; Όσο θα αυξάνονται τα αυτοκίνητα στο λεκανοπέδιο δίχως να φτιάχνονται καινούρια πάρκινγκ, τόσο θα ανεβαίνει και το κόστος στάθμευσης. Είναι νομοτέλεια.
Κι ούτε ο Μητσοτάκης φταίει γι αυτό, ούτε αν έρθουν στα πράγματα ο Ανδρουλάκης ή η Ζωή ή ο Βελόπουλος, θα ξαναγυρίσει το πάρκινγκ στις τιμές της περασμένης δεκαετίας. Οπότε η αρθρογραφία μου είναι δώρο-άδωρον και διαμαρτυρίες μου άνευ νοήματος. Εντάξει, το ξέρω ότι γίναμε Ευρώπη στις τιμές, ειδικά στην Αθήνα. Καλύτερα να συνηθίσουμε αυτή την ιδέα και να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα, παρά να πλέουμε διαρκώς μέσα σε μια θάλασσα μουρμούρας που δεν βγάζει πουθενά.
Ναι, αλλά όλο αυτό το αλλόκοτο πλέγμα για το οποίο δεν φταίει κανείς, καταλήγει να αποκλείει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού από τα στοιχειώδη. Διότι όπως ανεβαίνουν οι τιμές του πάρκινγκ, ανεβαίνει και ο καφές, και το ποτό και το φαγητό. Κι όπως η Μύκονος ή η Σαντορίνη έγιναν σιγά-σιγά απαγορευμένες ζώνες για τις διακοπές των Ελλήνων, έτσι πάει να γίνει και το στολισμένο κέντρο της Αθήνας. Δεν γίνεται να θέλεις 50 και 60 ευρώ για να πας να δεις το δέντρο του Συντάγματος, μέρες που είναι.
Ασχολείσαι με μικροπράγματα,θα μου ξαναπείτε. Εδώ υπάρχουν πολύ σοβαρότερα ζητήματα από την δική σου διάθεση να πας βόλτα στο Σύνταγμα και την Ερμού. Μωρέ το ξέρω, αλλά έτσι η ζωή μας γίνεται όλο και πιο ζοφερή, όλο και πιο δύσκολη. Αν ούτε αυτή την απλή βολτίτσα δεν την έχουμε πια δεδομένη και εύκολη και φτηνή, πώς να τα βγάλουμε πέρα με τα δυσκολότερα και τα πολυπλοκότερα; Και μη θαρρείτε πως όλοι έχουν την ικανότητα και την γνώση να αντιληφθούν τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Τα ρίχνουν στην κυβέρνηση και καθαρίζουν…
