Η παρέμβαση του κ.Παύλου Πολάκη υπέρ του κ. Κώστα Γαβρόγλου ουδόλως είχε να κάνει με την ουσία του ζητήματος. Άλλωστε ο κ. Πολάκης δεν συνηθίζει τις επιθέσεις στους πολιτικούς του αντιπάλους στη βάση του φύλου τους. Ως πατέρας δύο κορών μάλλον δεν θα συμμερίζεται την άποψη του κ. Γαβρόγλου ότι οι γυναίκες είναι φύσει χαζές.
Παρεμβαίνοντας υπέρ Γαβρόγλου ο κ. Πολάκης λειτούργησε ως αρχηγός. Πρόκειται δηλαδή για άλλη μία, από τις πολλές, παρεμβάσεις αρχηγικού τύπου που κάνει τελευταίως. Μάλιστα φέτος είδαμε και βουλευτές τους ΣΥΡΙΖΑ να τον επισκέπτονται στην ιδιαίτερη πατρίδα του για να φωτογραφηθούν μαζί του, με τον τρόπο που το συνηθίζουν οι βουλευτές των κομμάτων εξουσίας με τον αρχηγό.
Ο κ.Πολάκης λοιπόν έχει εξελιχθεί σε αυτό που λέμε «δελφίνο». Αν μέχρι πρόσφατα λειτουργούσε ως η φωνή του κ.Αλέξη Τσίπρα, πλέον η σημειολογία της δημόσιας παρουσίας του δηλώνει ανοιχτά τις αρχηγικές του βλέψεις.
Κανείς δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός διάδοχος του κ. Τσίπρα. Ένας γνήσιος εκφραστής του εθνολαϊκισμού, της ελληνικής εκδοχής του τσαβισμού, φανατικός θιασώτης της στρατηγικής του διχασμού, δεν διστάζει να «πέσει στη φωτιά» για το κόμμα, να εμφανίζεται ως «αυτός που τα λέει» ενώ η επικοινωνιακή του στρατηγική στοχεύει αποκλειστικά στους πιστούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, τους θυμωμένους με το εκλογικό αποτέλεσμα, όσους αισθάνονται αδικημένοι και αποδίδουν τα αίτια της ήττας στο «σύστημα».
Τα περί παρελθόντος στην ΚΝΕ και μετά στο ΝΑΡ εννοείται πως τα ακούμε «βερεσέ». Ο κ. Πολάκης, με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 ανέβαινε στα ποσοστά, εκείνος στήριξε το σκληρά αντιμνημονιακό και δραχμικό ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη. Γρήγορα κατάλαβε ότι ο Καζάκης ήταν ένα «κουτσό άλογο» και στρατεύτηκε με την πτέρυγα του αντιμνημονίου που έδειχνε να βρίσκεται πιο κοντά στην εξουσία.
Τώρα μιλάει, κι αυτός, για σοσιαλδημοκρατία.
Δεν θα μπούμε καν στη διαδικασία να επισημάνουμε στον κ. Τσίπρα ότι ο κ. Πολάκης δεν είναι πλέον «ο σκύλος του». Λίγο η θητεία στην ΚΝΕ, λίγο οι εμπειρότεροι από εκείνον κομμουνιστογενείς που τον συμβουλεύουν, του επιτρέπουν να γνωρίζει καλά πως μπορεί να εξελιχθεί η περίπτωση Πολάκη, σίγουρα πολύ καλύτερα από εμάς που δεν έχουμε θητεύσει ούτε ένα λεπτό της ζωής μας στην αριστερά.
Ο κ. Πολάκης δεν είναι μόνος. Αντίστοιχοι «Πολάκηδες» υπάρχουν και στη Νέα Δημοκρατία. Είναι περισσότεροι του ενός λόγω της ιστορίας της συντηρητικής παράταξης που ιδρύθηκε ως χαλαρή ομοσπονδία «βαρώνων» με στόχο την κατάληψη της εξουσίας και τη νομή του κράτους επ' ωφελεία των πελατειακών τους δικτύων και παρ'όλο που η Νέα Δημοκρατία έχει εκσυγχρονιστεί σημαντικά, «οι φράξιες» επιβιώνουν.
Πρόκειται για συγκεκριμένους βουλευτές που πολιτεύονται σε ανάλογους τόνους, με την ίδια αισθητική, αποκλειστικά για το εσωκομματικό ακροατήριο, που είναι εξαιρετικά αγαπητοί στα παραδοσιακά κοινά του κόμματος επειδή «τα λένε τσεκουράτα» και φυσικά είναι εξαιρετικά καλοί στις προσωπικές επιθέσεις και όχι γενικά και αόριστα προς τον αντίπαλο. Είναι βέβαια κι αυτοί θερμοί θιασώτες των στρατηγικών διχασμού και δεν διστάζουν «να πέσουν στη φωτιά» για τους δικούς τους ανθρώπους, υπερασπιζόμενοι τον παραδοσιακό χαρακτήρα του κόμματος από τους «ψευτοδιανοούμενους» και τους «φιλελέφτ».
Μπλε και κόκκινοι Πολάκηδες δεν είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αυτή η περιγραφή εν προκειμένω είναι άχρηστη γιατί δεν λέει τίποτα. Είναι κάτι βαθύτερο. Είναι φορείς της ίδιας αντίληψης για την πολιτική. Τους ενώνει η πεποίθηση ότι στόχος είναι μόνο η κατάληψη της εξουσίας (ο κ. Πολάκης το θύμισε πρόσφατα απευθυνόμενος στον κ. Τσακαλώτο), χρησιμοποιούν την ιδεολογία μόνο προσχηματικά, χρησιμοποιούν αποκλειστικά τη σημειολογία της (τα ιστορικά τοτέμ του κόμματος) και αδιαφορούν για την πολιτική. Γι αυτό και η κριτική τους στον αντίπαλο περιορίζεται σε προσωπικές επιθέσεις και δεν γίνεται ποτέ επί της ουσίας, στη βάση συγκεκριμένων θέσεων και προγραμματικού λόγου.
Η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου κι αυτό είναι σημαντικό να το έχουμε διαρκώς υπόψη στις αναλύσεις μας.
Ο Πολακισμός εκατέρωθεν έχει στόχο να καταλάβει ολόκληρο το πεδίο της πολιτικής ως ο μοναδικός τρόπος άσκησής της.
Η πρόκληση είναι μεγάλη για όσους και στα δύο κόμματα, αντιλαμβάνονται την πολιτική διαφορετικά.
Το ερώτημα είναι πως αντιπαρατίθεσαι μαζί τους.
Με αβρότητες;
Με ιδεολογικό λόγο;
Με στρατηγικές Harvard Business School;
Ή μήπως πρέπει να τους αγνοούμε επειδή υποτιμούμε τις ικανότητές τους που δεν δείχνουν και να έχουν, είναι αλήθεια.
Η διπλή νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, πρώτα στις εσωκομματικές εκλογές και μετά στις εθνικές, ήταν και μια νίκη επί αυτής της αντίληψης για την πολιτική.
Συχνά αναρωτιόμαστε αν έχει χρόνο να δει το σκηνικό που στήνεται γύρω του, στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι προφανές ότι έχει σοβαρότερες δουλειές να κάνει και χαιρόμαστε πολύ που έχει αφοσιωθεί σε αυτές αλλά κι αυτή η δουλειά είναι σοβαρή γιατί η διακυβέρνηση έχει αφετηρία και τερματισμό στην πολιτική.
Πήραμε την κυβέρνηση για να γίνει «το δικό μας» όχι «το δικό τους». Αυτή είναι η κεντρική ιδέα του πολιτικού παιχνιδιού. Δεν πρέπει να την ξεχνάμε.
Η ανάδειξη του κ. Παύλου Πολάκη σε δελφίνο είναι απολύτως βέβαιο ότι θα προκαλέσει σύντομα αντίστοιχα φαινόμενα στη ΝΔ, υπάρχει το «υλικό» και φυσικά το ευνοούν και οι συνθήκες (Ελληνοτουρκικά, οικονομική κρίση, κάποιοι φαντασιώνουν «μοιρασιά» των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης).
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως θα τους διαχειριστεί; Θα τους παρακολουθεί με τη γνωστή του ψυχραιμία και θα τους «απασφαλίζει» με κινήσεις τακτικής, όπως κάνει μέχρι σήμερα; Πόσα ακόμα στρατηγικά κόλπα έχει διαθέσιμα στη φαρέτρα του; Δεν είναι άπειρα.
Πάντως ο λαός έχει ήδη αποφανθεί και γι αυτό το ζήτημα και η λαϊκή εντολή που έχει λάβει και τον έχει δεσμεύσει και μάλιστα δύο φορές, είναι σαφέστατη.
