Του Γιάννη Κουζηνού
Προχθές σας κάλεσα στο σπιτικό μας στο Καράκας. Με ένα μικρό βιντεάκι θέλησα να σας βάλω στην καθημερινότητα μας. Να αποκτήσουν επιτέλους όλες οι εικόνες που σας περιέγραφα για μήνες, τον σκληρό ρεαλισμό που τους πρέπει. Δεν είναι λόγια, δεν είναι υπερβολές και σε καμία περίπτωση δεν είναι ιστοριούλες που ένας άνθρωπος απλά τις μεταφέρει στο χαρτί. Το είχα γράψει μάλιστα στο πρώτο μου κείμενο εδώ στο Liberal: «Τα γεγονότα που σας μεταφέρω δεν είναι ιστοριούλες βγαλμένες από τα παραμύθια. Είναι γεγονότα που συμβαίνουν σε πραγματικούς ανθρώπους που ψάχνουν τρόπο να ξυπνήσουν από τον 17χρονο εφιάλτη τους».
Πέντε μήνες περίπου γράφω για αυτόν τον εφιάλτη. Θα ήθελα με όλη μου την καρδιά να σας μεταφέρω σήμερα ελπίδα από αυτήν τη μακρινή χώρα. Η κατάσταση όμως γίνετε χειρότερη κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Ο εφιάλτης όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά τώρα πια έχει μετατραπεί σε ένα ατελείωτο σκοτεινό τούνελ χωρίς διέξοδο. Υπερβολές; Προπαγάνδα για να σπιλώσω την επιτυχία της επανάστασης και του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα του Chavez;
Είναι αλήθεια ότι μια εικόνα αξίζει όσες χίλιες λέξεις. Και ένα βίντεο αξίζει όσο χιλιάδες εικόνες. Σήμερα θα σας πάρω από το χέρι, θα ανοίξουμε μαζί την πόρτα του διαμερίσματος μας, που επισκεφτήκατε προχθές, θα βγούμε στον διάδρομο, θα κατέβουμε τις σκάλες και μαζί χέρι - χέρι θα βγούμε στον δρόμο. Όλα τα πλάνα είναι τραβηγμένα την Κυριακή 20/11/2016. Όλα τα πλάνα είναι τραβηγμένα από την είσοδο του διαμερίσματος μας, μέχρι και 100 μέτρα από την είσοδο της πολυκατοικίας που ζούμε. Όχι. Δεν χρειάζεται να ψάχνω πλάνα για να σπιλώσω το καθεστώς. Δεν χρειάζεται να ψάχνω τις εικόνες εκείνες που αν και θα ήταν η εξαίρεση εγώ σαν προπαγανδιστής θα τις παρουσίαζα σαν κανόνα. Στη Βενεζουέλα το 2016, ανοίγεις την πόρτα σου και η ανθρώπινη απελπισία σε σκεπάζει. Η απελπισία βρίσκεται παντού. Η εξαίρεση είναι η ευτυχία. Σε λιγότερο από τρία λεπτά, όσο διαρκεί το σημερινό βίντεο, σχεδόν τα πάντα, όσα σας μετέφερα μέσα από τα κείμενα μου θα γίνουν εικόνα μπροστά στα μάτια σας. Πάρτε μια βαθιά ανάσα. Πάμε...
Ανοίγω την πόρτα. Ανοίγω τη σιδερένια πόρτα ασφαλείας. Ένας μικρός χώρος και δεύτερη πόρτα ασφαλείας. Και όμως κανένας δεν αισθάνεται ασφαλής. Βγαίνω στον κοινόχρηστο διάδρομο. Όλα τα διαμερίσματα με παρόμοιες σιδερένιες πόρτες. Καμία έκπληξη. Ο ανελκυστήρας είναι και πάλι χαλασμένος. Όπως τις πιο πολλές φορές. Τα ανταλλακτικά για τη συντήρηση και την επισκευή τους δυσεύρετα και πανάκριβα. Σήμερα έχουμε ρεύμα. Αρχίζει η κάθοδος. 25 όροφοι, αλλά τουλάχιστον έχουμε φως. Δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές έχω κατέβει και ανέβει αυτά τα σκαλιά φορτωμένος και στο απόλυτο σκοτάδι.
Όταν κατεβαίνουμε τους 25 ορόφους, βγαίνουμε σε ένα μεγάλο κοινόχρηστο χώρο. Τρεις ακόμα όροφοι, ο ανελκυστήρας εδώ δεν λειτουργεί χρόνια τώρα, και βρισκόμαστε στην είσοδο του κτιρίου. Ένα βήμα και είμαστε πλέον στον δρόμο...
(όσοι διάβασαν το χθεσινό μου κείμενο και είδαν τη φωτογραφία της βιομηχανικής μπαταρίας θα πρόσεξαν το μπλε κτίριο, τράπεζα, στο βάθος. Κρατήστε το σαν σημείο αναφοράς και θα καταλάβετε ότι όλα τα πλάνα είναι γύρω από το κτίριο που ζούμε)
Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι η ουρά στο αρτοποιείο. Κάθε μέρα, όλες τις ώρες της ημέρας άνθρωποι θα περιμένουν υπομονετικά, κάποιες φορές ο φούρνος βγάζει ψωμί, κάποιες άλλες φορές όχι. Για παρά πολλούς ανθρώπους το ψωμί είναι και το μοναδικό τρόφιμο που μπορούν ακόμα να αγοράσουν. Η αναμονή στην ουρά δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη για επιβίωση. Λίγο αριστερά και βλέπουμε στην πράξη αυτό που σας έχω περιγράψει αρκετές φορές. Το φανάρι κόκκινο, αλλά κανένα αυτοκίνητο, κανένας οδηγός δεν του δίνει σημασία. Ο νομός και η τάξη δεν λειτουργεί στη Βενεζουέλα ούτε για τα μικρά, ούτε για τα μεγάλα. Ξέρω, είμαι υπερβολικός όταν μιλάω για χάος.
Στο προσκήνιο, οδηγοί αυτοκινήτων αγνοούν το κόκκινο. Στο παρασκήνιο, η ουρά για την τράπεζα δεν είναι τόσο μεγάλη όσο συνήθως.
Λίγο πιο μπροστά η ουρά για τα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης. Όπως και η ουρά για το ψωμί, την Κυριακή είναι μικρή. Ναι. Αυτές οι ουρές είναι μικρές σε σύγκριση με τις καθημερινές μέρες.
Λίγα μέτρα περπάτησα προς δύο κατευθύνσεις. Όχι δεν χρειάστηκε να ψάξω, σας το ξαναλέω. Οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο γίνονται κάθε μέρα και περισσότεροι. Ζούνε, τρώνε, κοιμούνται και πεθαίνουν στον δρόμο. Δεν νομίζω ότι θα σχολιάσω περισσότερο. Το βίντεο μου κλείνει με αυτούς τους ανθρώπους. Αν δεν πατήσεις επανάληψη στο βίντεο δεν θα τους ξαναδείς ποτέ. Εγώ θα τους δω και αύριο, όπως τους είδα και χθες. Δεν το αντέχω πια. Όχι γιατί μου χαλάνε την αισθητική και τη διάθεση, αλλά γιατί γνωρίζω παρά πολύ καλά ότι το μόνο που μας χωρίζει πλέον είναι η στέγη που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας.
Όχι, αυτό δεν είναι αλήθεια. Η μεγαλύτερη διαφορά της οικογένειας μου με αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους είναι ότι εσείς μας δώσατε μια μεγάλη ανάσα ελπίδας. Πραγματικά δεν διαθέτω πια τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όσους έχουν προσφέρει με τον οποιονδήποτε τρόπο στο fundraising που διοργανώθηκε για να μας βοηθήσει να αποδράσουμε με ασφάλεια προς τον πολιτισμό, για μια καλύτερη ζωή. Είμαστε κοντά στον στόχο. Έχουμε ξεκινήσει τις διαδικασίες για τα κατοικίδια μας, αλλά και για τα δικά μας χαρτιά. Όλα χρειάζονται υπομονή, χρόνο και πολύ δουλειά. Ναι, σήμερα είμαι περισσότερο αισιόδοξος από χθες και λιγότερο από αύριο... Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ.
*Σημείωση Liberal: Όποιος επιθυμεί να συνεισφέρει οικονομικά, μπορεί να επισκεφθεί τον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.generosity.com/emergencies-fundraising/help-giannis-milagros-victoria-escape-venezuela
