Του Νικήτα Παπαντωνίου*
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η ιδεολογική επικράτηση της αριστεράς είναι ένα χαρακτηριστικό φαινόμενο το οποίο στιγμάτισε την πορεία της χώρας μας. Είναι το πολιτικό απόσταγμα μίας λογικής η οποία με γνώμονα το «κοινωνικό κράτος» έγινε αιτία της οικονομικής εξαθλίωσης των δημόσιων οικονομικών με ταυτόχρονη κομματικοποίηση του κράτους.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η πολιτική ηγεμονία της αριστεράς έχρισε τον Μαδούρο και τον Τσάβες πολιτικούς ευεργέτες πρότυπο και την Μαργκαρετ Θάτσερ ως παράδειγμα προς αποφυγήν με την ταμπέλα του νεοφιλευθερισμού. Επιπρόσθετα ο τωρινός πρωθυπουργός συναντάται με την κυρία Κριστίνα Κίρχνερ τέως πρόεδρος της Αργεντινής. Ο κύριος Τσίπρας δήλωσε εντυπωσιασμένος από τα κατορθώματα του περονικού καθεστώτος της Αργεντινής.
Για την Βενεζουέλα το διάστημα 2014-2016 ήταν η λεγόμενη χαμένη τριετία. Σύμφωνα με το CNN Greece, η συρρίκνωση του ΑΕΠ φτάνει το 12%, ο πληθωρισμός υπερβαίνει το 500% και τα ταμειακά διαθέσιμα μικραίνουν επικίνδυνα αυξάνοντας το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Βασικά αγαθά χαρακτηρίζονται από έλλειψη ενώ η παράλληλα η παρατεταμένη ύφεση αυξάνει την ανεργία και την φτώχεια.
Τι έγινε λάθος λοιπόν; Ο σύντροφος Μαδούρο συνεχίζοντας το έργο του πολιτικού του πατέρα (Τσάβες) δημιούργησε ένα κράτος επιδομάτων που συντηρούσε ένα κατώτατα αποδεκτό επίπεδο διαβίωσης μοιράζοντας φτώχεια σε ένα μεγαλύτερο εύρος του πληθυσμού. Τα επιδόματα ήταν το μέσο «εκβιασμού της ψήφου» ώστε οι «φτωχοί και εξαρτώμενοι πολίτες» να είναι όμηροι του Περονικού καθεστώτος με «Δημοκρατικό τρόπο» πάντα. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η οικονομική δυσπραγία λόγω της πτώσης της τιμής του πετρελαίου, πού ήταν το κύριο εξαγωγικό προ ιόν που πρόσφερε τους απαραίτητους πόρους. Δημιουργώντας μία κρατικά ελεγχόμενη οικονομία χωρίς ίχνος ανταγωνιστικότητας, στην οποία οι κρατικοί λειτουργοί είχαν σημαίνοντα λόγο, η πτώση των τιμών του πετρελαίου ήταν οι «ταφόπλακα» στην ανάπτυξη του ΑΕΠ της χώρας. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν οι τεράστιες διαδηλώσεις που οδήγησαν συνολικά στον θάνατο δεκάδων διαδηλωτών. Αυτά ως περιγραφή ενός κράτους «πρότυπο» κατά τον κύριο Τσίπρα και τον κύριο Μηταφίδη.
Η περίπτωση της Αργεντινής είναι λίγο διαφορετική αλλά κατά βάση ίδια. Η κυρία Κίρχνερ στην θητεία της 2007-2015, η οποία διαδέχθηκε τον σύζυγό της, οδήγησε την Αργεντινή σε διάφορες υφεσιακές χρονιές με πιο χαρακτηριστική περίπτωση το 2009 όπου το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά -6%. Επιπρόσθετα δεν βρήκε ποτέ λύση με τα ομόλογα που κρατούσαν κάποια Αμερικάνικα funds αφήνοντας την χώρα στο περιθώριο από τις διεθνείς αγορές και μηδενίζοντας τις πιθανότητες άμεσων ξένων επενδύσεων στην χώρα ως αποτέλεσμα του χρόνιου αυτού οικονομικού αποκλεισμού. Η κυρία Κίρχνερ, θέλοντας να εφαρμόσει το μοντέλου του Περονισμού κατά γράμμα κρατικοποίησε με το «ζόρι» την εταιρεία YPF της ισπανικής Repsol. Στο τέλος της θητείας της η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση «επιλεγμένης χρεοκοπίας» ενώ η ίδια κατηγορείται για διάφορα σκάνδαλα με αποτέλεσμα να χρειάζεται ειδική άδεια με καταβολή εγγύησης στις τοπικές αρχές της Αργεντινής ώστε να μπορέσει να επισκεφτεί την Ελλάδα. Με την έλευση του φιλελεύθερου Μάκρι το 2015 οι επενδύσεις επέστρεψαν ξανά στην χώρα μετά από 15 χρόνια.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ είναι η πολιτικός που για πολλούς φιλελεύθερους πολίτες και πολιτικούς αποτελεί πρότυπο. Στην Ελλάδα, και ειδικότερα στο κοινοβούλιο από την αριστερά, θεωρείται μία πολιτική οντότητα που είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Η αλήθεια δυστυχώς για τους συντρόφους της αριστεράς είναι διαφορετική. Η Θάτσερ ανέλαβε ένα κράτος το οποίο το 1979 είχε 3,7 εκατομμύρια ανέργους, πληθωρισμό κοντά στο 20% και ήταν υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ. Με ένα έντονα φιλελεύθερο πρόγραμμα και μία πολιτική ιδιωτικοποιήσεων έβαλε την Αγγλία σε ρυθμούς ανάπτυξης το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του ΑΕΠ κατά 26,8% την περίοδο 1979-1989 ενώ η αντίστοιχη αύξηση του ΑΕΠ της ΕΟΚ για την ίδια περίοδο ήταν 24,3%. Το κατά κεφαλή εισόδημα της χώρας ήταν υψηλότερο από αυτό της Γαλλίας και της Γερμανίας όταν το 1979 ήταν σε χαμηλότερα επίπεδα. Η χώρα δεν ήταν έρμαιο των συνδικαλιστών των ανθρακωρυχείων και οι επενδύσεις τόσο σε δημόσιες εταιρείες όσο και στον χρηματοπιστωτικό τομέα μείωσαν την ανεργία.
Η παράθεση των γεγονότων δείχνει τις ομοιότητες της χώρας μας καθώς τις πολιτικές ομοιότητες του ΣΥΡΙΖΑ με τα κράτη της Λατινικής Αμερικής ενώ η Αγγλία αποτελεί για πολλούς φιλελεύθερους το πρότυπο ανάπτυξης. Οι διαφορές είναι ευδιάκριτες και αποτυπώνονται τόσο σε νούμερα όσο και στην γενικότερη δημοκρατική λειτουργία του κράτους. Μία φιλελεύθερη πολιτική ορίζει ανεξάρτητες αρχές, μειώνει τον παρεμβατισμό και την πολιτική δύναμη του υπουργού και του εκάστοτε πρωθυπουργού. Προφανώς λοιπόν, οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ κάπου το έχασαν στην μετάφραση όταν χαρακτηρίζουν τον Θατσερισμό ως μία πολιτική αποτυχίας.
*Ο κ. Νικήτας Παπαντωνίου είναι CFO της NOBACCO. Από τον Ιανουάριο του 2017 είναι πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας μέσω της διαδικασίας αξιολόγησης του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.
