Του Ανδρεα Ζαμπούκα
Συζητούσα πρόσφατα με έναν φίλο για τη βραδιά της εκλογής του Μακρόν. Προσπαθούσαμε και οι δύο να ερμηνεύσουμε τη συγκίνησή μας για τον ευρωπαϊκό ύμνο που επέλεξε να ντύσει μουσικά, την εμφάνισή του στο Λούβρο. Καταλήξαμε στο ότι, πέρα από ιδεολογίες και σχήματα, πάντα η ανάγκη είναι που κάνει τον άνθρωπο να επιθυμεί κάτι.
Η Ευρώπη για πολλούς από μας, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα καταφύγιο, ένα όνειρο απόδρασης από τη εσωτερική τυραννία της χώρας. Μια ελπίδα για να σώσει κάτι από την Ελλάδα που έχουμε μέσα μας και θέλουμε να υπάρχει και μετά το δικό μας σαρκίο. Γιατί ξέρουμε καλά, πως, αν μας εγκαταλείψει, θα γίνουμε επαρχία της Τουρκίας ή ένα «κομμουνιστικό χαλιφάτο». Η και τα δύο μαζί, φέρνοντας στην εξουσία ένα απολυταρχικό μίγμα θρησκευτικού και αριστερού ολοκληρωτισμού. Αυτό που περίπου συνέβαινε, στους βυζαντινούς και οθωμανικούς μας αιώνες.
Το αντάρτικο που έχει στηθεί για να μην προχωρήσει η επένδυση του Ελληνικού είναι πέρα για πέρα, αντιπροσωπευτικό της κυριαρχίας του «υπαρκτού φονταμενταλισμού» της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ο φθόνος για την κατσίκα του γείτονα, η απέχθεια για οτιδήποτε δε συνδέεται με τα κλειστά συμφέροντα των ομάδων, είναι το ταξικό μίσος απέναντι σε οποιοδήποτε πολιτισμικό επίτευγμα της αστικής δημοκρατίας.
Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να αναλύσω αν η κοινοπραξία της ανάπλασης πήρε τη γη πολύ φθηνά, αν θα πλουτίσουν κάποιοι, αν δεν έγιναν όλα όπως έπρεπε. Δεν με νοιάζει! Το κόστος από την εγκατάλειψη είναι πολλαπλάσιο από την τυχόν πρόσκαιρη απώλεια εσόδων για το ελληνικό Δημόσιο. Μόνο η υπεραξία που θα δημιουργηθεί για την Αθήνα ως παγκόσμιο πολιτιστικό και οικονομικό προορισμό μου αρκεί.
Αλλά τι μπορεί να υπάρχει μέσα στα μυαλά αυτών των ανθρώπων; Τι θέλει να πετύχει ο δασάρχης Πειραιά; Να γίνει για λίγες μέρες διάσημος; Τι στο καλό συμβαίνει και είναι τόσο πολύ ταγμένοι οι απανταχού αριστεροί και δεξιοί σύντροφοι στην αποστροφή του κεφαλαίου; Το πρώτο είναι ότι πρόκειται για κρατικοδίαιτους γραφειοκράτες που το μυαλό τους έπηξε από την νιρβάνα του κρατισμού. Το δεύτερο, η δυσανεξία στον δυτικό πολιτισμό εξαιτίας της μονολιθικής σκέψης από την κακή παιδεία της παράδοσης. Το άλλο, έχει να κάνει με τον θρησκευτικό «ορθόδοξο πρωτογονισμό» που δεν ανέχεται την πρόοδο ως μέσο ευδαιμονίας. Και τέλος, είναι η φασίζουσα αριστερή εκδικητική διάθεση που ακόμα δεν θέλει να αποδεχτεί γιατί η χώρα δεν έγινε σοσιαλιστική. Με τους ίδιους μεγάλα αφεντικά και ιστρούκτορες του Κόμματος...
Πίσω όμως από όλα, βρίσκεται το σύμπλεγμα και το ένστικτο της αντίδρασης. Ο ναρκισσισμός του μετρίου ο οποίος απολαμβάνει την δύναμη της αποτροπής και της επιβολής της καταστροφικής διάθεσης, όπου μπορεί.
Το έχω γράψει πολλές φορές και το πιστεύω ακράδαντα. Για να σωθεί ο ελληνισμός, για να συνεχίσει να υφίσταται ελληνικό γονίδιο και στους επόμενους αιώνες, μόνο μια διέξοδο έχουμε: την ενωμένη Ευρώπη. Να σπάσουν τα έθνη-κράτη και να ελευθερώσουμε την Ελλάδα από τα οθωμανικά, τα ορθόδοξα και τα κομμουνιστικά ζόμπι που προσπαθούν να επικρατήσουν σε κάθε προσπάθεια ανάτασης.
Δεν βρίσκω πουθενά άλλη λύση. Και γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να προχωρήσει η υπόθεση της Ένωσης, ομολογώ ότι δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον.
Γιατί το απολιθωμένο δάσος του Ελληνικού... «χαλιφάτου» είναι εδώ, πανίσχυρο και δεν θα σταματήσει ποτέ να πολεμάει για την κυριαρχία του.
Και για την καλύτερη κατανόηση των μελλοντικών κινδύνων, ο ΠτΔ υποδέχεται, αύριο, το "σκήνωμα της Αγίας Ελένης" στο Αιγάλεω. Στο ιερό μέρος που γαλουχήθηκε, στον εργατικό σοσιαλισμό, ο αριστερός εκπρόσωπος Τζανακόπουλος…
