Του Κώστα Δέρβου*
Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολουθήσαμε ένα ρεσιτάλ αντιδημοκρατικού θράσους εκ μέρους της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, στο πλαίσιο του πρώτου της Συνεδρίου, έδωσε στη δημοσιότητα ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο, με τον τρόπο που έθετε τις ερωτήσεις, εμμέσως πλην σαφώς υπαγόρευε απαντήσεις υπέρ της κατάργησης θεμελιωδών και συνταγματικώς κατοχυρωμένων ατομικών δικαιωμάτων, όπως αυτό της ζωής και της ιδιοκτησίας. Όταν βέβαια το ζήτημα πήρε διαστάσεις, αντί να απολογηθούν, προέβησαν σε μια επίθεση γεμάτη ύβρεις και γενικεύσεις.
Η πρακτική αυτή δυστυχώς δεν είναι πρωτόγνωρη. Ήδη από τις εποχές του 3% και της πολιτικής ασημαντότητας, όσοι γνωρίσαμε την Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στα Πανεπιστήμια, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν ως δικό τους αποκλειστικό προνόμιο. Αντίθετα, οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, δεν έχουν μόνο υποχρέωση συμμόρφωσης στους νόμους της Πολιτείας, αλλά και υποχρέωση ανοχής της παραβίασής τους στο όνομα ενός δήθεν «ηθικού πλεονεκτήματος»: Καταλήψεις, προπηλακισμοί, μολότοφ και αντιδημοκρατικές αποφάσεις βαφτίζονται «δράσεις», «κινήματα», «ακτιβισμοί», «αδιαμεσολάβητη δημοκρατία» και εξαγνίζονται στο όνομα ενός «ανώτερου» ηθικά σκοπού. Για οποιονδήποτε άλλον, φυσικά και εύλογα, είναι μαύρες σελίδες, όνειδος και αιτία, λεκτικών ή μη, επιθέσεων.
Αλλά έχουμε και εμείς ευθύνη για αυτή την επέλαση προς το ιδεολογικό μονοπώλιο, αφού η δεξιά, σε όλο το φάσμα της, αντέδρασε, εκ του αποτελέσματος, εντελώς λανθασμένα και ενοχικά: Υπολογίζοντας ότι η διεκδίκηση και η διαχείριση της εξουσίας είναι επαρκής για να δίνει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα, σταμάτησε να παράγει ιδέες, στάθηκε φοβικά απέναντι στην ιστορία της, έπαψε να αξιώνει ισοτιμία και ισονομία.
Σκεφτείτε την δίκαιη κατακραυγή που θα υφίστατο οποιοδήποτε στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας μιλούσε φερ' ειπείν για την οικονομική πολιτική του Πινοσέτ, απομονώνοντάς την από τα υπόλοιπα πεπραγμένα του. Ανατρέξτε, ταυτόχρονα, στα αμέτρητα δημοσιεύματα και δηλώσεις θαυμασμού για το μοντέλο της Βενεζουέλας, η οποία έχει καταδικάσει τους πολίτες της σε κατάσταση λιμού. Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά: Θυμηθείτε την κάλυψη, ακόμα και στήριξη, πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε κακοποιούς και δολοφόνους, όπως ο Νίκος Ρωμανός και ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Πιστεύω βαθιά, ότι η γενιά μας έχει ωριμάσει, και έχει καλλιεργήσει τις αντιστάσεις της απέναντι σε όσους οι -πολιτικοί- μας πρόγονοι αντιμετώπιζαν ενοχικά. Εμείς δεν ζητάμε ίσο δικαίωμα στην παρανομία, γιατί πολύ απλά δεν αντιλαμβανόμαστε πώς μπορεί να ασκηθεί πολιτική δια της παρανομίας. Αυτό που πλέον απαιτούμε ξεκάθαρα και αδιαπραγμάτευτα είναι να ισχύει για όλους η ελευθερία της έκφρασης και να ισχύουν για όλους οι ίδιες κυρώσεις όταν κάποια συμπεριφορά ξεφεύγει από το κοινωνικά ή, ακόμα χειρότερα, από το νομικά ανεκτό. Σε αυτή τη λογική, η ΟΝΝΕΔ της νέας εποχής της έδωσε και δεν θα διστάσει να ξαναδώσει το παράδειγμα κατά του απρεπούς λόγου και των παραβατικών πράξεων.
Η Μεταπολίτευση κινδυνεύει να καταρρεύσει επειδή αρνούμαστε να γκρεμίσουμε τις παιδικές ασθένειες που εύλογα μεν ανέκυψαν, κακώς, δε, επιμένουμε να παραλείπουμε να θεραπεύσουμε. Ήρθε η ώρα να συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι ελάχιστο, ως βάση της πολιτικής ζωής του τόπου: Η θέση των ακραίων στα λόγια είναι στο περιθώριο και η θέση των ακραίων στις πράξεις είναι στη φυλακή. Μετά από αυτό, θα μπορούμε να διαφωνούμε μεταξύ μας έντονα και με αιχμές, ανακαλύπτοντας πραγματικά πολιτικές αβύσσους που μας χωρίζουν. Με όσους δεν συμφωνούν με την παραπάνω παραδοχή, η άβυσσος πλέον δεν είναι πολιτική, αλλά πολιτειακή.
*Ο κ. Κώστας Δέρβος είναι πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ.
