Του Φάνη Ουγγρίνη*
Έχετε υπόψιν σας το L7e Quadricycle; Επειδή λοιπόν μάλλον πρώτη φορά το ακούτε, πρόκειται για ένα μικρό ηλεκτροκίνητο όχημα, με διάφορες διαμορφώσεις, σχεδιασμένο από Έλληνες μηχανικούς, οι οποίοι προσπαθούν να το παράξουν στην χώρα μας. Την είδηση πέτυχα τριγυρίζοντας στο διαδίκτυο, προσπαθώντας να ξεφύγω από το θράσος των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ και από την αλήτικη προβοκάτσια του Κασιδιάρη. Είχε κι άλλα ωραία η περιήγηση, ενημερώθηκα πολύ για τον νέο Δρόμο του Μεταξιού, το κινέζικο «Σχέδιο Μάρσαλ» του 21ου αιώνα, μέσα από το οποίο η ασιατική υπερδύναμη προσπαθεί να διασώσει την παγκοσμιοποίηση, και μαζί την εσωτερική της συνοχή.
Αναφέρθηκα στην εγχώρια προσπάθεια ανάπτυξης ενός σχετικά καινοτόμου προϊόντος υψηλής προστιθέμενης αξίας για τον απλό λόγο πως δεν αναφέρεται τίποτα σχετικό με ανάλογες προσπάθειες ανάμεσα στα περιβόητα αντίμετρα της νέας μνημονιακής συμφωνίας. Διαβάσαμε για στήριξη νέων οικογενειών, πράγμα αναγκαίο για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, για επέκταση των παιδικών σταθμών, για αόριστες δημόσιες επενδύσεις στη γεωργία και στη μικρή μεταποίηση και τέλος για μειώσεις της τάξης του 2% στην φορολογία φυσικών και νομικών προσώπων. Και φυσικά όλα τα παραπάνω ισοδυναμούν-θεωρητικά-με 4,15 δις. Τα υπόλοιπα 3,5 δις που απαιτούνται θα διατεθούν όταν(!;) ξεπεράσουμε πλεονάσματα του 5,6% μετά το 2021, όταν προφανώς θα έχουμε πάψει να είμαστε η γνωστή Ελλάδα και θα έχουμε μεταμορφωθεί σε ασιατική τίγρη της δεκαετίας του '90.
Τα αντίμετρα λοιπόν παρουσιάζονται να έχουν δύο σκέλη, το προνοιακό και το αναπτυξιακό. Το πρώτο σκέλος έρχεται μετά από την πολυετή επιμονή των εταίρων για μεταφορά κρατικών δαπανών από τις συντάξεις στην στήριξη των πραγματικά φτωχών. Σαν σύλληψη είναι σωστή, αν και αφήνει απέξω την αναγκαιότητα ποιοτικών υπηρεσιών στην Παιδεία και στην Υγεία. Πολλοί συνταξιούχοι λαμβάνουν ποσά ιδιαίτερα υψηλά σε σχέση με τις εισφορές τους, ενώ διαθέτουν και περιουσιακά στοιχεία που τους επιτρέπουν να ζουν άνετα. Αντίθετα, εκατοντάδες χιλιάδες νεότεροι άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι πασχίζουν να τα φέρουν βόλτα, συχνά αναγκαζόμενοι να ξενιτευτούν ή να στραφούν στην ελεημοσύνη των γονιών τους. Η στήριξη των νεόπτωχων νέων οικογενειών είναι σίγουρα δίκαιη μα και κοινωνικά επωφελής, καθώς αυτοί οι άνθρωποι είναι που και θα ξοδέψουν και θα επενδύσουν στο μέλλον. Η ασχετοσύνη όμως των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν τους αφήνει να καταλάβουν πως το βασικό σημείο στήριξης μίας νέας οικογενείας είναι η εργασία.
Κι έτσι επιστρέφω στην αρχή του κειμένου. Για να μπορούν οι Έλληνες να γεννοβολάνε, να καταναλώνουν, να αποταμιεύουν και να αγοράζουν σπίτια, θα πρέπει πρώτα να δουλεύουν. Κι όχι να δουλεύουν σε θέσεις χαμηλής εξειδίκευσης με εξίσου χαμηλές αποδοχές, αλλά σε ειδικότητες παραγωγικές, καλοπληρωμένες, από αυτές που μόνο η παγκόσμια ανοικτή οικονομία μπορεί να δημιουργήσει. Για χιλιοστή φορά το ξαναλέω, χρειάζονται επενδύσεις μικρές και μεγάλες, και κυρίως εξωστρεφείς, έμμεσα ή άμεσα. Δεν είδαμε όμως μέσα στα αναπτυξιακά αντίμετρα πώς τέλος πάντων θα διευκολυνθούν οι παλιές ΜΜΕ και οι startups, πότε επιτέλους θα αρθούν τα διοικητικά εμπόδια που τις ξεζουμίζουν. Δεν μάθαμε πώς θα φτηνύνει το χρήμα με το οποίο δανείζονται. Δεν είδαμε πώς παλιές μικρές βιοτεχνίες ή διάσπαρτες αγροτικές εκμεταλλεύσεις θα σχηματίσουν δημιουργικές συνέργειες που θα εκτοξεύσουν την παραγωγικότητα. Δεν μας εξήγησαν πώς θα μειωθούν οι φόροι του κόστους παραγωγής, αυτοί που εμποδίζουν τις ελληνικές επιχειρήσεις να είναι κερδοφόρες. Δεν μας υποσχέθηκαν έστω τα αυτονόητα για την υπερφορολόγηση των αυτοαπασχολουμένων, δηλαδή την εναρμόνιση του αφορολόγητου, την πλήρη κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος και την παροχή δυνατότητας σχηματισμού αφορολόγητου αποθεματικού για μελλοντικές αναγκαίες επενδύσεις.
Αντί αυτών των απλών πραγμάτων, ο Τσίπρας πάει στην Κίνα για εύκολη σωτηρία. Ελπίζει πως εκεί θα μπορέσει να πουλήσει κρατικά ομόλογα, ή έστω πως θα προσελκύσει μεγάλες επενδύσεις. Η κοντόφθαλμη σκέψη του απαντήθηκε από τον πρόεδρο Ξι, όταν με δύο κουβέντες ξεκαθάρισε ότι η σχέση τους με την Ελλάδα συναρτάται με την θέση μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (την γνωστή, αυτήν με τα Μνημόνια). Ήταν απόλυτα φυσική αυτή η τοποθέτησή του, η χώρα μας είναι μισή από την Σαγκάη, με δυστυχώς κύριο προσόν της τη γεωγραφική της θέση. Αν θέλουμε κινεζικές επενδύσεις, αυτές θα έρθουν με ιδιωτικοποιήσεις των αστικών μεταφορών, με παραχωρήσεις μεγάλων εκτάσεων σε ιστορικούς τόπους για ήπια τουριστική αξιοποίηση, με θεαματική επέκταση των μεταφορών σταθερής τροχιάς , με πραγματικά μεγάλα κατασκευαστικά πρότζεκτς σε πυκνοδομημένες υποβαθμισμένες περιοχές. Θα έρθουν οι κινέζοι να επενδύσουν αν εκμεταλλευτούμε την τύρφη της Δράμας, αν διαθέσουμε την πλούσια μεταλλευτική ζώνη του Κιλκίς, αν αεριοποιήσουμε τον λιγνίτη της Ελασσόνας, αν στηρίξουμε την μαζική μετατροπή των οχημάτων σε ηλεκτροκίνητα, αν κάποτε αποφασίσουμε πως ο ήλιος κι ο άνεμος της πατρίδας μας μπορούν να μας ευλογήσουν ακόμη περισσότερο απ'' όσο σήμερα.
Το 2010 οδηγηθήκαμε σε ουσιαστική μα όχι τυπική χρεωκοπία για δύο λόγους. Ο ένας ήταν το δημόσιο χρέος, το οποίο αντιμετωπίζεται χάρη στη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη. Ο άλλος ήταν το δραματικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Στο τέλος του 2014 τα δημοσιονομικά είχαν μπει σε μια σειρά, είχε έρθει η ώρα του νέου εθνικού αναπτυξιακού προτύπου μετά το μέιλ Χαρδούβελη. Μετά δυόμισι χρόνια θεατρινισμών και δύο άχρηστα Μνημόνια που μας κατέστησαν πολύ φτωχότερους, ο Τσίπρας μας κρατά δέσμιους σε μια αναπτυξιακή στασιμότητα, τάζοντας μας κρατική ελεημοσύνη. Αυτοί μας θέλουν εξαρτημένους ζήτουλες, έτσι δουλεύει το μυαλό τους. Δε ξέρω για σας, όμως εγώ αυτό δε το δέχομαι.
* Ο κ. Φάνης Ουγγρίνης είναι επιχειρηματίας.
