Η ελληνική επαρχία ερημώνει. Ολόκληρα χωριά έχουν εγκαταλειφθεί, ενώ οι προβλέψεις των επιστημόνων είναι ότι στις επόμενες δεκαετίες θα συγκεντρωθεί ακόμη περισσότερος πληθυσμός στις μεγάλες πόλεις. Είναι ένα εφιαλτικό μέλλον. Και δεν πρόκειται αποκλειστικά για ελληνικό φαινόμενο. Ούτε και είναι εύκολο να δημιουργήσει κανείς βιώσιμες πολιτικές για να αντιστρέψει την τάση. Η σύγχρονη πολιτική δεν χαράσσει στρατηγικές για το μέλλον. Βολεύεται σε μια κοντόφθαλμη διαχείριση των πάντων. Το πολύ - πολύ μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Η τόνωση της ζωής στην επαρχία θα μπορούσε να είναι ένας βασικός άξονας που μαζί με την αντιμετώπιση του δημογραφικού να διαμόρφωναν μία στρατηγική για τις επόμενες δεκαετίες. Θέλουμε μία χώρα που να ακμάζει πληθυσμιακά και οικονομικά, αλλά δεν κάνουμε κάτι γι αυτό. Ούτε καν συζητάμε αυτά τα «θέματα». Βλέπετε δεν πουλάνε στις δημοσκοπήσεις. Δεν είναι «πιασάρικα» όπως το ξυλόλιο!
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Με επιδόματα δεν πρόκειται κάποιος να γεμίσει με ανθρώπους στον Έβρο. Χρειάζεται κάτι πιο «έξυπνο» και πιο ουσιαστικό. Και πάνω απ’ όλα χρειάζεται τόλμη για να εφαρμοστούν πολιτικές. Αρκεί να θυμηθούμε πόσες φορές οι κυβερνήσεις υποχώρησαν άτακτα στη λογική της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια λύση για τον Έβρο. Κι ας σκούζουν τα σωματεία. Και χτες έσκουζαν, ότι δήθεν θα καταστρατηγηθεί η εργατική νομοθεσία. Μέχρι που ήρθε η χρεοκοπία και τα πήρε όλα παραμάζωμα…
Ιδέες έχουν υπάρξει και στο παρελθόν. Εκείνο που δεν έχει υπάρξει είναι συνέχεια και ισχυρή πολιτική βούληση. Είχε κακοφανεί σε πολλούς όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε αναφερθεί στην ανάπτυξη των νησιών του Αιγαίου. Κι όμως! Είχε δίκιο. Και τι έγινε από τότε; Σκεφτείτε το όφελος για την χώρα αν 500.000 ή 1.000.000 άνθρωποι αποφάσιζαν να κτίσουν τις εξοχικές τους κατοικίες στο Αιγαίο. Τα νησιά θα αποκτούσαν οικονομική δραστηριότητα που θα τα θωράκιζε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο απέναντι σε οποιονδήποτε σκεφτότανε κάτι διαφορετικό. Και ναι, αυτός είναι ένας τρόπος για να αυξήσει κανείς τον πληθυσμό του. Οι νέοι κάτοικοι (για έναν ή δώδεκα μήνες) θα χρειάζονται υπηρεσίες και ανθρώπους να τις παρέχουν. Δεν λέμε ότι αυτή είναι η μοναδική λύση. Αλλά είναι μια πραγματική πρόταση.
Όπως έχουν υπάρξει προτάσεις και για την ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Κι εδώ δεν υπήρξε η στρατηγική απόφαση που θα έκανε τις προτάσεις σχέδιο και στο τέλος θα είχαμε ένα κάποιο αποτέλεσμα.
Μέσα σε όλα αυτά τίθεται και ένα ακόμη θέμα, αυτό του οικονομικού μοντέλου που θέλουμε τελικά να ακολουθήσουμε. Καλώς ή κακώς οι κεντρικές κατευθυντήριες γραμμές δίνονται έτσι ή αλλιώς από ένα κέντρο εξουσίας, είτε αυτό είναι η κυβέρνηση των Αθηνών είτε των Βρυξελλών. Με το να προτάσσει κανείς μια λογική ότι είναι απέναντι στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και να δικαιολογεί με αυτόν τον τρόπο την απραξία, απλά δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στις πολιτικές που ήδη εφαρμόζονται. Και οι οποίες μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό. Όχι, απλά και μόνο στην επιδείνωση της κατάστασής μας, αλλά στην πλήρη καταστροφή. Μπορεί η διαπίστωση του αδιεξόδου να απέχει μόλις 20 ή 25 χρόνια και να απέχουν σημαντικά από τις επόμενες εκλογές, αλλά η έλλειψη πολιτικών στα μεγάλα αυτά θέματα, όπως το δημογραφικό και η οικονομική και πληθυσμιακή ανάπτυξη της επαρχίας, θα οδηγήσουν το έθνος και τη χώρα στη συρρίκνωση. Οι χώρες μεγαλώνουν και μικραίνουν ή και εξαφανίζονται. Για την Ελλάδα δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει.
Θανάσης Μαυρίδης
