Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος, γράφανε στους δρόμους. Κορυφαίο σύνθημα της μεταπολίτευσης που έρχεται γάντι στις χθεσινές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πάντως δυσδιάκριτο ποιος είναι ο έτσι και ποιος ο τέτοιος. Και κάπου εδώ, με τον πολιτικό θάνατο του ΣΥΡΙΖΑ, τελειώνει η Ελλάδα της μεταπολίτευσης και της αυταπάτης. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι παρελθόν. Το ίδιο και ο Στέφανος Κασσελάκης. Θα το μάθει κι αυτός στην κάλπη. Το μενού της επόμενης ημέρας δεν περιλαμβάνει την αριστερά.
Η αριστερά ηττήθηκε. Τελείωσε πολιτικά, αποδείχτηκε ότι δεν έχει προτάσεις για τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας. Αυτό πληρώνει στις δημοσκοπήσεις, αυτός είναι και ο λόγος των διαλυτικών τάσεων που ωθούν πλέον σε ποσοστά της τάξης του 3% ένα κόμμα που πριν από μόλις 5 χρόνια ήταν κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να σωθεί με έναν ουρανοκατέβατο μεσσία, όπως επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ο Στέφανος Κασσελάκης. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν θέμα προσώπων, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα καθαρά πολιτικό πρόβλημα.
Στο δικό μας μυαλό η λογική επιβάλλει να επιστρέφουμε στη στατική εικόνα που έχουμε συνηθίσει. Σε μία ισορροπία των δυνάμεων, όπως, όμως, αυτή παρουσιάζεται σε μία φωτογραφία της στιγμής. Γι αυτό και περιμένουμε κάθε φορά που η εικόνα αυτή αποσυντίθεται να υπάρχουν διορθωτικές κινήσεις για την αποκατάσταση της ισορροπίας.
Μόνο που όλο αυτό είναι πλασματικό. Η ίδια η ζωή κινείται δυναμικά και δε δίνει την παραμικρή σημασία για τις δικές μας ανησυχίες ή θεωρίες. Και την ίδια ώρα η φύση συνεχίζει να ποντάρει στην εξελικτική διαδικασία, να αφήνει πίσω της τους ηττημένους και να συνεχίζει με τους νικητές.
Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα δημιουργήθηκε η αντίληψη ότι η κατάσταση θα ήταν καλύτερη στη χώρα αν η αριστερά δεν είχε ηττηθεί. Η φαντασίωση αυτή διαλύθηκε ολοκληρωτικά με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ελλάδα ήταν τυχερή που βρέθηκε σε αυτήν την πλευρά του ποταμού. Και υπερβολικά τυχερή που το ατύχημα του 2015 δεν είχε ολέθριες συνέπειες. Όλα αυτά, όμως, συγκλίνουν σε μια μεγάλη πολιτική μεταστροφή. Η Ελλάδα παύει να είναι μια αριστερή χώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολιτικό αισθητήριο, αυτό δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει κάποιος. Πρώτος το κατάλαβε, όταν και επιχείρησε να κόψει τους δεσμούς του με τη ριζοσπαστική αριστερά και έκανε τα πάντα για να μας πείσει ότι ήταν κλώνος του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά και η επιλογή Κασσελάκη ήταν μια επιλογή απελπισίας. Μία απέλπιδα προσπάθεια ενός πολιτικού τζογαδόρου να βρεθεί και πάλι σε θέση υπεροχής.
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πιστοποίησε αυτό που όλοι βλέπουμε εδώ και καιρό στην κοινωνία και στις δημοσκοπήσεις: Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα ηττούνται και οι δυνάμεις του λαϊκισμού. Κατά πάσα πιθανότητα οι δυνάμεις αυτές που ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίον η αριστερά του 3% έγινε κυβερνώσα αριστερά, θα αναζητήσει νέους τρόπους έκφρασης. Πιθανότατα στα πολύ δεξιά της δεξιάς. Κάτι με το οποίο έχει ήδη εξοικειωμένη από την εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Όσο για την αριστερά του 3%; Τι το πιο φυσικό από το να επιστρέψει στις ρίζες της; Θα είναι μια δύσκολη και επώδυνη πορεία. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις χτες καθόντουσαν σε υπουργικές καρέκλες και καθόριζαν την πορεία της χώρας. Δεν θα είναι εύκολο να επιστρέψουν στα ταβερνεία για να αγορεύουν, όπως έκαναν τόσα χρόνια…
Θανάσης Μαυρίδης
