Η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στο μάτι του κυκλώνα. Οι μεταναστευτικές ροές από Λιβύη αυξάνονται επικίνδυνα, ενώ η δημόσια συζήτηση έχει παγιδευτεί σε ένα ψευδοηθικό δίλημμα: ή δέχεσαι τους πάντες χωρίς όρους ή είσαι φασίστας. Αυτή η αφήγηση, αγαπημένη των θιασωτών της woke ατζέντας, αγνοεί την πραγματικότητα και προδίδει μια υποκρισία που δεν μπορούμε πια να ανεχτούμε.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η Ελλάδα δεν είναι αποικιακή δύναμη, ούτε ιμπεριαλιστής που λεηλάτησε την Αφρική ή τη Μέση Ανατολή. Είναι μια μικρή χώρα στα σύνορα της Ε.Ε., παγιδευμένη ανάμεσα σε αποτυχημένα κράτη και αναθεωρητικές δυνάμεις που εργαλειοποιούν ανθρώπινες ψυχές. Η Τουρκία σπρώχνει πρόσφυγες στα σύνορά μας σαν εργαλείο πίεσης. Η Λιβύη έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο κέντρο διακίνησης, ένα σύγχρονο δουλεμπορικό λιμάνι. Η Ελλάδα, μόνη της, δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα. Χρειάζεται ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, ουσιαστική φύλαξη συνόρων, συμφωνίες επιστροφών και πίεση στις χώρες προέλευσης.
Κι όμως, όλη η woke κριτική στοχοποιεί μόνο την ελληνική κυβέρνηση. Καμία κουβέντα για τον Ερντογάν, που χρησιμοποιεί πρόσφυγες ως γεωπολιτικό όπλο. Καμία νύξη για τις μαφίες της Λιβύης, για τα κυκλώματα διακίνησης, για τις χώρες που δεν παίρνουν πίσω τους υπηκόους τους. Όλη η φωνή στρέφεται εσωτερικά, λες και η Ελλάδα έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει το διεθνές σύστημα. Αυτό δεν είναι ανθρωπισμός - είναι φτηνός πολιτικαντισμός.
Η αλήθεια στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι σκληρή: καμία λύση δεν είναι καθαρή ή ανέξοδη. Η χώρα μας δεν έχει καμία επιλογή που να της είναι επωφελής και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επιλέξει τους χαμένους της υπόθεσης. Θεωρητικά, κάθε χώρα έχει την υποχρέωση να εξετάζει όλες αιτήσεις ασύλου ατομικά, αλλά έχει και το δικαίωμα να απορρίπτει όσους δεν πληρούν τα κριτήρια και να τους επιστρέφει στις χώρες προέλευσης. Στην πράξη, όμως, το σύστημα καταρρέει όταν οι χώρες αποστολής αρνούνται να δεχτούν πίσω τους παράτυπους μετανάστες - κι αυτό είναι κάτι για το οποίο η woke σχολιογραφία ποτέ δεν μιλάει.
Φυσικά, η λύση δεν μπορεί να είναι ούτε οι επαναπροωθήσεις ούτε η πειθήνια αποδοχή όλων των επίδοξων μεταναστών χωρίς αντίρρηση. Χρειαζόμαστε ρεαλισμό, όχι εύκολη ηθικολογία. Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει, να μοιραστεί τα βάρη, και επιτέλους να αντιμετωπίσει την Τουρκία του Ερντογάν ως αυτό που είναι: έναν ταραξία που εργαλειοποιεί το ανθρώπινο δράμα.
Τις τελευταίες μέρες αρκετοί σχολιαστές αναρωτήθηκαν πώς θα εκληφθεί η -κατά πάσα πιθανότητα παραβατική- απόφαση της Ελλάδας να μην εξετάζει αιτήσεις ασύλου από τη Λιβύη. Αναρωτήθηκαν ποτέ για το μέχρι πότε οι δήθεν προκομμένες και ευνομούμενες χώρες της Δύσης θα αφήνουν την Ελλάδα να αναλαμβάνει το μεγαλύτερο κόστος υποδοχής ανθρώπων που καμία διάθεση δεν έχουν να μείνουν εδώ, αλλά επιθυμούν να φτάσουν σ' αυτές;
Στον πυρήνα του ζητήματος βρίσκεται το ερώτημα: έχει ένα κράτος το δικαίωμα να αντιδρά όταν μια άλλη χώρα εργαλειοποιεί μετανάστες για να το αποσταθεροποιήσει ή να αυξήσει τη διαπραγματευτική της ισχύ απέναντί του; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να είναι τόσο αυτονόητη όσο και η απάντηση στο ερώτημα αν ένα κράτος πρέπει να σέβεται τις διεθνείς συνθήκες και να αντιμετωπίζει τους αιτούντες άσυλο με αξιοπρέπεια και σεβασμό.
