Μια ακόμα πολιτική αυτοκτονία στη Ρωσία. Ένας ακόμα αξιωματούχος που “έφυγε” κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αυτή τη φορά ήταν ο Ρώσος Υπουργός Μεταφορών. Το αφήγημα είναι πάντα το ίδιο: πιέσεις, προβλήματα υγείας, αδιέξοδα, και στο τέλος, μια βολική έξοδος. Για τον Πούτιν και το καθεστώς του, οι πολιτικοί θάνατοι είναι σχεδόν ρουτίνα.
Και όμως, οι αντι-συστημικοί πολιτικοί χώροι στη Δύση — κυρίως η αντι-συστημική δεξιά στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες— συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τη Ρωσία είτε με επιείκεια είτε, χειρότερα, με κρυφή ή φανερή συμπάθεια. Αυτοί οι χώροι, που συχνά έχουν δίκιο όταν καταγγέλλουν τις υπερβολές των δυτικών θεσμών, αποτυγχάνουν παταγωδώς να εφαρμόσουν τα ίδια κριτήρια στη Ρωσία. Και αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα που αποκαλύπτει την αδυναμία τους και ακυρώνει την αξιοπιστία τους.
Η αντι-συστημική δεξιά παρουσιάζει τον εαυτό της ως τον αυθεντικό υπερασπιστή της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, της δημοκρατίας, της ατομικής ευθύνης. Πολεμά —ορθά— τις παρεμβάσεις του κράτους, τις εμμονές της πολιτικής ορθότητας, τις υπερκρατικές δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ, τη χειραγώγηση των ΜΜΕ. Και συχνά επισημαίνει αληθινές παθογένειες. Αλλά πώς είναι δυνατόν να καταγγέλλεις την αυθαιρεσία των Βρυξελλών και να σιωπάς μπροστά στην κρατική βία της Μόσχας; Πώς μπορείς να λοιδορείς την “γραφειοκρατία” της Δύσης και να κλείνεις τα μάτια μπροστά στην κρατική μαφία του Κρεμλίνου;
Η απάντηση είναι διπλή. Υπάρχουν εκείνοι που είναι απλώς χρήσιμοι ηλίθιοι. Γοητεύονται από τη ρητορική περί “παραδοσιακών αξιών”, από την ψευδαίσθηση ότι η Ρωσία εκπροσωπεί ένα αντίβαρο στην παγκοσμιοποιημένη “woke” Δύση. Δεν βλέπουν —ή δεν θέλουν να δουν— ότι το ρωσικό μοντέλο είναι αυταρχικό, διεφθαρμένο και απόλυτα εχθρικό προς την ατομική ελευθερία. Και υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που γνωρίζουν. Αυτοί που συνειδητά λειτουργούν ως φερέφωνα της ρωσικής προπαγάνδας. Αυτοί που υπονομεύουν τις δυτικές κοινωνίες από μέσα, είτε για ιδεολογικούς λόγους, είτε απλώς επειδή πληρώνονται για να το κάνουν.
Αυτό το φαινόμενο δεν είναι θεωρία συνωμοσίας. Είναι η πραγματικότητα του σύγχρονου πολιτικού πεδίου. Από την Ευρώπη μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες, βλέπουμε πολιτικούς, κόμματα και μέσα ενημέρωσης που ασκούν δριμεία, και συχνά δικαιολογημένη, κριτική στη Δύση, αλλά επιλέγουν μια εντυπωσιακή σιγή όταν πρόκειται για τη Ρωσία. Κανείς δεν τους ζητά να υπερασπιστούν τις Βρυξέλλες. Τους ζητάμε να έχουν σταθερό μέτρο. Να μην καταπίνουν τις κρατικές δολοφονίες, τις καταπιέσεις, τις εκτοπίσεις και την ωμή καταστολή απλώς επειδή αυτές συμβαίνουν στη “συντηρητική” Ρωσία που δήθεν αντιστέκεται στον δυτικό εκφυλισμό.
Το γεγονός ότι συχνά έχουν δίκιο στη διάγνωση των προβλημάτων της Δύσης δεν σημαίνει ότι είναι αξιόπιστοι φορείς αλλαγής. Το αντίθετο. Όταν αγκαλιάζεις την προπαγάνδα ενός καθεστώτος πιο σκοτεινού από εκείνο που πολεμάς, γίνεσαι μέρος ενός ακόμα μεγαλύτερου προβλήματος. Ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι φίλος μου, ειδικά όταν ο εχθρός του εχθρού μου είναι κατάφωρα χειρότερος.
Η ρωσική επιρροή στις αντι-συστημικές δυνάμεις της Δύσης δεν είναι σύμπτωση. Είναι στρατηγική. Και η εθελοτυφλία όσων παίζουν αυτό το παιχνίδι δεν τους απαλλάσσει από την ευθύνη. Ο αντι-συστημικός χώρος έχει σοβαρά και χρήσιμα επιχειρήματα. Αλλά όταν συμμαχεί έστω και σιωπηλά με ένα καθεστώς που σκοτώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους, ακυρώνεται.
Αν θέλουμε να παραμείνουμε σοβαροί, πρέπει να το πούμε καθαρά: αυτοί οι χώροι δεν είναι απλώς ανεπαρκείς. Είναι επικίνδυνοι. Και η σοβαρή, φιλελεύθερη κριτική στο δυτικό κατεστημένο δεν μπορεί να περάσει μέσα από τα χέρια όσων θαύμασαν ή ανέχθηκαν τη ρωσική τοξικότητα.
Η ελευθερία, η Δημοκρατία, η προσωπική ευθύνη είναι πολύ σοβαρές αξίες για να τις παραδώσουμε στους χρήσιμους ηλίθιους και στα υποχείρια του Πούτιν.
