Όταν ο Χαβιέρ Μιλέι ανέλαβε την προεδρία της Αργεντινής, οι περισσότεροι αναλυτές προέβλεπαν χάος. Οι μεταρρυθμίσεις του χαρακτηρίστηκαν «σοκ», «τυχοδιωκτικές», «αντικοινωνικές». Κι όμως, το 2025 βρίσκει την Αργεντινή να πρωταγωνιστεί εκεί που πριν βρισκόταν στον πάτο: στην ανάπτυξη, στη σταθερότητα, στην αποκατάσταση της διεθνούς εμπιστοσύνης.
Με πρόβλεψη για 5,5% αύξηση του ΑΕΠ —την υψηλότερη στη Λατινική Αμερική— η χώρα επιστρέφει δυναμικά από δύο χρόνια ύφεσης, με αιχμή την αγροτική παραγωγή, την ενέργεια, την εξόρυξη, αλλά και την αναζωπύρωση της εγχώριας και διεθνούς επενδυτικής εμπιστοσύνης. Δεν πρόκειται για απλή στατιστική διόρθωση, αλλά για θεμελιώδη αλλαγή πορείας.
Η μεγαλύτερη νίκη, ωστόσο, είναι ο πληθωρισμός: από πάνω από 200% το 2023, στο 43,5% σήμερα και μόλις 1,5% μηνιαίως — το χαμηλότερο εδώ και πέντε χρόνια. Πώς το πέτυχε; Με ακραία δημοσιονομική πειθαρχία, κατάργηση του ελλείμματος με επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, τερματισμό της νομισματικής χρηματοδότησης του κράτους και απελευθέρωση της οικονομίας. Αυτό που ονομάζουν «νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία» απέδωσε εκεί που τα παραδοσιακά «εργαλεία ανάπτυξης» είχαν αποτύχει επί δεκαετίες.
Η κυβέρνηση πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα (1,6% του ΑΕΠ για το 2025), ξεπερνώντας τους στόχους του ΔΝΤ, το οποίο όχι μόνο ενέκρινε νέο πρόγραμμα 20 δισ. δολαρίων, αλλά και εξέφρασε διεθνή στήριξη. Η φτώχεια, που είχε εκτοξευτεί στο 52,9% το 2024, υποχώρησε στο 38,1%, με 1,7 εκατ. παιδιά να βγαίνουν από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με τη UNICEF. Αυτό δεν έγινε χωρίς κόστος: το σοκ ήταν κοινωνικά οδυνηρό, με μεγάλες περικοπές δαπανών και οξυμένη πολιτική πόλωση.
Η επενδυτική ψυχολογία βελτιώνεται. Το ενδιαφέρον για την ενέργεια (Vaca Muerta, λιθίο), την τεχνολογία και την αγροβιομηχανία επιστρέφει, ενώ διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ σημειώνουν ότι το momentum πρέπει να ενισχυθεί με επιπλέον μεταρρυθμίσεις σε εργασία, φορολογία, ασφάλιση και κανονιστικό πλαίσιο.
Οι κίνδυνοι δεν έχουν εξαφανιστεί. Ο αγώνας για την οικονομική και κοινωνική ανάρρωση είναι άνισος, η αγορά εργασίας αργεί να προσαρμοστεί, το πολιτικό θερμόμετρο στο Κογκρέσο παραμένει χτυπάει κόκκινο, και οι διεθνείς κλυδωνισμοί (εμπορικές εντάσεις, διακυμάνσεις τιμών) θα μπορούσαν να ανακόψουν την εντυπωσιακή πορεία της χώρας του τανγκό.
Κι όμως, το οικονομικό θαύμα του 2025 δεν είναι μύθος. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής βούλησης που ελάχιστοι ηγέτες σήμερα τολμούν να δείξουν. Ο Μιλέι συνεχίζει απτόητος όχι γιατί είναι αλάνθαστος, αλλά γιατί τολμά να κάνει όσα οι άλλοι δεν αγγίζουν. Και προς το παρόν, οι αριθμοί και η κατάσταση στην πραγματική οικονομία της Αργεντινής τον δικαιώνουν.
