Οι κλιματιστικές μονάδες δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όποιος αμφιβάλλει, ας κοιτάξει το πρόσφατο γράφημα των Financial Times: η Αθήνα, όπως και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, παρουσιάζει εκρηκτική αύξηση στην υπερβάλλουσα θνησιμότητα όταν η θερμοκρασία περνάει τους 30 βαθμούς. Αντίθετα, πόλεις των ΗΠΑ όπως η Ατλάντα ή το Λος Άντζελες μένουν σχεδόν αλώβητες. Γιατί; Επειδή στην Αμερική σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε κλιματισμό. Στην Ευρώπη, από την άλλη μεριά, έχουν ιδεολογικές εμμονές.
Η ΕΕ έχει μετατρέψει την ενεργειακή πολιτική σε πεδίο ηθικού εκβιασμού. Αντί να επιδιώκει φθηνή, αξιόπιστη ενέργεια, επιδιώκει ουτοπικούς στόχους απανθρακοποίησης, επιδοτώντας (συχνά αναποτελεσματικές) τεχνολογίες και φορτώνοντας το κόστος στους καταναλωτές. Αποτέλεσμα; Ο μέσος Έλληνας καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο να ανοίξει το κλιματιστικό και στο να πληρώσει το σούπερ μάρκετ ενώ οι χαμηλοσυνταξιούχοι ζουν με τον φόβο του λογαριασμού ρεύματος. Και η κοινωνία μας αποδέχεται αδιαμαρτύρητα αυτή τη νέα μορφή ενεργειακής φτώχειας, στο όνομα μιας πράσινης ηθικής που εξυπηρετεί πρωτίστως την αυταρέσκεια (και τα κέρδη) των εμπνευστών της.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή: τα κύματα καύσωνα σκοτώνουν. Και σκοτώνουν κυρίως τους αδύναμους – ηλικιωμένους, αρρώστους, φτωχούς. Η τεχνολογία υπάρχει για να μας προστατεύει από τους κινδύνους της φύσης. Το να αρνούμαστε αυτή την προστασία, όχι επειδή δεν υπάρχει αλλά επειδή την καθιστούμε μέσω πολιτικών απαγορευτικά ακριβή, δεν είναι πρόοδος. Είναι βαρβαρότητα.
Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να αντιδράσει. Όχι με νέες επιδοτήσεις που διογκώνουν το πρόβλημα, αλλά με πολιτικές που μειώνουν το κόστος της ενέργειας στη ρίζα του: απελευθέρωση αγοράς, στροφή σε όλες τις πηγές ενέργειας (συμπεριλαμβανομένων φυσικού αερίου και πυρηνικής), και άρση εμποδίων σε ιδιωτικές επενδύσεις. Οι ηλικιωμένοι στην Κυψέλη ή στο Περιστέρι δεν θα σωθούν από τα ηθικά μηνύματα της Κομισιόν, αλλά από το αν μπορούν να έχουν φτηνό ρεύμα για να ανοίξουν το κλιματιστικό τους.
Η Ευρώπη αρέσκεται να μιλά για «ηθική ηγεσία» στο κλίμα. Αλλά ποια είναι η ηθική επιλογή; Να μειώσουμε υποθετικά τις θερμοκρασίες το 2100 ή να σώσουμε τη γιαγιά μας το 2025; Η αλήθεια είναι ότι χωρίς ρεαλισμό, η πράσινη ατζέντα μετατρέπεται σε πολιτική πολυτελείας για τις ελίτ και θανατική καταδίκη για τους υπόλοιπους.
Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε για την τεχνολογία που μας σώζει. Τα κλιματιστικά σώζουν ζωές. Και πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι κάθε Έλληνας μπορεί να τα αγοράσει και να τα χρησιμοποιεί, χωρίς να θυσιάζει τα βασικά.
