Θυμάμαι τους απίστευτους «αναλυτές», πανεπιστημιακούς και απόστρατους, να προεξοφλούν την πτώση του Κιέβου εντός ολίγων ημερών όταν τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Έκτοτε, πέρασαν 3.5 χρόνια και η ρωσική στρατιωτική μηχανή για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες που διαμορφώθηκαν επί του πολεμικού πεδίου, αναγκάστηκε να ζητήσει τη συνδρομή του Βορειοκορεάτη Κιμ. Σε αυτό το χρονικό διάστημα είδε να εξαερώνεται το καθεστώς Άσαντ στη Συρία και να υφίσταται δεινή ήττα το Ιράν.
Το ερώτημα είναι η Ρωσία τι κατάφερε σε αυτά τα 3.5 χρόνια καταβάλλοντας ένα υψηλότατο αντίτιμο σε ανθρώπινες ζωές. Κατέκτησε ένα μέρος μόνον των εδαφών που σκόπευε να κατακτήσει και αυτό λόγω των δισταγμών των συμμάχων της Ουκρανίας να της παράσχουν τα όπλα που αυτή ζητούσε για να αντιμετωπίσει μια υπερδύναμη. Κι όμως οι Ουκρανοί κατάφεραν κτυπήματα χιλιάδες χιλιόμετρα εντός του ρωσικού εδάφους.
Σήμερα, παρά τα γραφόμενα για κέρδη του ρωσικού στρατού, το μέτωπο παραμένει σταθερό. Η κατάσταση για τους Ρώσους έχει βαλτώσει. Και σε αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, δίνει χέρι βοήθειας στον φίλο του τον Πούτιν. Αυτός τι ζήτησε;
Για να επέλθει ειρήνη να προσαρτήσει και τα εδάφη του Ντόνετσκ τα οποία δεν μπόρεσε να καταλάβει.
Πιο ειλικρινής ομολογία της αποτυχίας του δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Δεν γνωρίζω αν αυτός ο παράλογος όρος γίνει αποδεκτός πρωτίστως από τον Ζελένσκι και ακολούθως και από τους Ευρωπαίους ηγέτες.
Όμως είναι ενδεικτικό πώς αντιλαμβάνεται τη διαπραγμάτευση ο Ρώσος ηγέτης και συγχρόνως φανερώνει και την αβάντα που του έκανε ο Τραμπ όταν αυτό το αίτημα το έθεσε προς συζήτηση.
Είπαμε οι καλοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Αντί να πιέσει τον επιτιθέμενο για να κάνει υποχωρήσεις, πιέζει τον αμυνόμενο να κάνει παραχωρήσεις που δεν έχουν καν προκύψει από το πολεμικό μέτωπο.
Δεν χρειάζεται μεγάλη σοφία για να αντιληφθούμε πως ο Αμερικανός πρόεδρος είναι πολύ πιο κοντά στον Ρώσο ομόλογό του παρά στους επί σχεδόν 80 χρόνια συμμάχους των ΗΠΑ. Και αυτή είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα με την οποία θα πρέπει να πορευθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Με όλες τις ανεπάρκειές της, με όλα τα προβλήματά της, αυτή είναι το σπίτι μας.
Είναι λογικό πως όσοι μισούν αυτόν τον τρόπο ζωής και κυρίως αυτόν τον τρόπο λήψης των αποφάσεων - που ορίζεται από ένα πλέγμα συζητήσεων, υποχωρήσεων και συμβιβασμών - να προσβλέπουν στο μοντέλο Πούτιν το οποίο καλομελετά και ο Τραμπ με τους συνεργάτες του.
Τείνουν να διαμορφωθούν δύο κόσμοι, όχι όμως με την παραδοσιακή, κλασσική σύνθεση. Από τη μια οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες και από την άλλη αυταρχικοί ηγέτες που κυβερνούν χωρίς θεσμικούς φραγμούς. Η υπόθεση της Ουκρανίας πιθανόν να επιταχύνει τέτοιες εξελίξεις καθώς ο Πούτιν αισθάνεται πως έχει κατά 100% την εύνοια του διαιτητή, δηλ. του Τραμπ.
Πάντως ο Ζελένσκι, ούτως ή άλλως, θα περάσει στην ιστορία ως ο ασήμαντος άνθρωπος που ήρθε από το πουθενά και ταπείνωσε μια στρατιωτική υπερδύναμη.
