Η Τουρκία «έφαγε πόρτα» στη Γάζα. Η προσπάθειά της, τουρκικά στρατεύματα να συμμετέχουν στην ειρηνευτική δύναμη που θα εγκατασταθεί στην περιοχή στην επόμενη φάση της όλης διαδικασίας, έπεσε στο κενό. Την απέρριψε ασυζητητί ο Βενιαμίν Νετανιάχου. Και είναι απολύτως λογική η στάση του. Η Τουρκία του Ερντογάν, είναι ο στενός σύμμαχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας μαζί με το Κατάρ. Η παρουσία στρατευμάτων της στη Γάζα μόνον την ειρήνη δεν θα έφερνε.
Να σημειώσω, επιπροσθέτως, και το εξής συμβάν των τελευταίων ημερών στο οποίο δόθηκε στην Ελλάδα ελάχιστη δημοσιότητα. Είναι γνωστό πως 150 - 200 ένοπλοι τρομοκράτες της Χαμάς, παραμένουν παγιδευμένοι σε τούνελ το οποίο βρίσκεται στην κίτρινη ζώνη που ελέγχει ο ισραηλινός στρατός. Ο ΟΗΕ και μερικές μουσουλμανικές χώρες απαιτούν από το Ισραήλ να επιτρέψει στους τρομοκράτες να αποχωρήσουν ελεύθερα από το τούνελ. Φυσικά, το Ισραήλ έχει απορρίψει κατηγορηματικά αυτήν την πρόταση.
Αφήνει ανοικτές δύο επιλογές: ή να παραδοθούν οι τρομοκράτες ή να τους αφήσει εκεί μέσα. Υπήρξε και μια τρίτη επιλογή, να τσιμεντωθεί το τούνελ, αλλά φαίνεται πως εγκαταλείφθηκε. Η Τουρκία πίεσε τη Χαμάς να καθυστερήσει την τελευταία παράδοση της σορού του Ισραηλινού στρατιώτη, για να πιέσει την κυβέρνηση του Ισραήλ ώστε να απελευθερωθούν οι εγκλωβισμένοι τρομοκράτες. Τελικά η Χαμάς τήρησε τη συμφωνία και παρέδωσε τη σορό, αγνοώντας την πρόταση της Τουρκίας.
Όσοι πιστεύουν πως η Τουρκία με το Ισραήλ θα τα βρουν, διαπράττουν ένα βασικό σφάλμα. Αγνοούν τη φύση του ισλαμικού τουρκικού καθεστώτος. Το όνειρο της αναβίωσης του χαλιφάτου περνά μέσα από την Ιερουσαλήμ. Τα όσα υποστηρίζει επί του θέματος ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί, δεν αποτελούν πολεμοχαρείς κραυγές. Αποτελούν έναν από τους καταστατικούς μύθους της ανασύστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Δεν είναι τυχαίο πως οι πολύ καλές ισραηλινοτουρκικές σχέσεις ναυάγησαν μετά τα γεγονότα του Ναβί Μαρμαρά( Μάιος 2010), όταν ένας στολίσκος, χρηματοδοτούμενος από ισλαμιστικές ΜΚΟ, πήγε και τότε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας. Η σχέση της ισλαμικής Τουρκίας με τη Γάζα έχει βαθιές ιστορικές και ιδεολογικές ρίζες.
Στην Ελλάδα υπάρχει μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης - δεν αναφέρομαι στους φριπαλεστάιν - που διάκειται αρνητικά προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό. Το θέμα είναι όμως πως με τη σθεναρή στάση του απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό βρίσκεται στην ίδια πλευρά με την πατρίδα μας.
Είναι αυτονόητο πως αυτό που προέχει είναι το εθνικό συμφέρον. Οι λοιπές ευαισθησίες μπαίνουν στην άκρη, που στο κάτω - κάτω τις περισσότερες φορές είναι είτε άδικες είτε υπερβολικές. Πόλεμος γίνεται εκεί κάτω μεταξύ ενός τακτικού στρατού και τρομοκρατών κρυμμένων πίσω από τους αμάχους.
Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός πως οι καλές σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ είχαν μια συνέχεια από όλες τις κυβερνήσεις μετά το 2010. Ακόμα και με την κυβέρνηση του Τσίπρα με την παλαιστινιακή μαντήλα. Γιατί; Διότι το Ισραήλ, πέραν όλων των άλλων, αποτελεί και έναν αξιόπιστο φίλο και συνεργάτη στην περιοχή που έχει την ισχύ και τη βούληση να βάζει ένα μεγάλο stop στους επιθετικούς - επεκτατικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας.
