Το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία κυμαίνεται περί το 28% plus, αυτό δε λέει πολλά πράγματα. Το ότι το δεύτερο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται ακριβώς στα μισά, αυτό το γεγονός συμπληρώνει την εικόνα και διαμορφώνει την πολιτική πραγματικότητα. Επιπροσθέτως, η συντριπτική πλειοψηφία των αναποφάσιστων προέρχεται από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μετακινούνται, περιμένουν να δουν και να αποφασίσουν. Είναι ο κρίσιμος χώρος που θα διεκδικήσουν τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ένα κόμμα της Δεξιάς, με σοβαρή ηγεσία, αν τελικά ιδρυθεί. Μετακινήσεις από Νέα Δημοκρατία προς ΠΑΣΟΚ είναι οριακές και αντισταθμίζονται από ανάλογες μετακινήσεις με αντίστροφη φορά.
Πολλοί διερωτώνται τι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ και δεν καρπώνεται σημαντικό μέρος της φθοράς της Νέας Δημοκρατίας. Ο βασικός λόγος είναι πως το παιχνίδι εξουσίας παίζεται στην Κεντροδεξιά και τη Δεξιά. Έχουν αλλάξει οι απαιτήσεις των πολιτών και πλέον απαγορεύεται να μοιράζεται χρήμα που παράγει ελλείμματα, μια συνήθης πρακτική της σοσιαλδημοκρατίας και όχι μόνον της εγχώριας.
Αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημα καθώς αγγίζει το Κράτος Πρόνοιας και τους πόρους του. Με τις νέες δεσμεύσεις οι κοινωνικές παροχές μπορεί να χρηματοδοτούνται από το περίσσευμα της ανάπτυξης. Δηλαδή από αυτό που λέμε μεγάλωμα της πίτας, μια αντίληψη πολύ πιο κοντά στον χώρο της Κεντροδεξιάς.
Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να ξεπεράσει εν τινι μέτρω αυτά τα προβλήματα εκμεταλλευόμενο την πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Δηλαδή οι απογοητευμένοι από τις εξελίξεις στον πάλαι ποτέ κραταιό ΣΥΡΙΖΑ να στρέφονταν προς το ΠΑΣΟΚ σε μια διαδρομή αντίστροφη από αυτή της περιόδου 2012-2019. Αυτό δε συμβαίνει, διότι η ηγεσία του είναι υποχρεωμένη διαρκώς να ισορροπεί μεταξύ της δεξιάς και της αριστερής τάσης, καθώς δεν υπάρχει ένας ηγέτης επιπέδου Ανδρέα ή έστω Σημίτη ο οποίος και να επιβάλει τη γραμμή του. Ο Νίκος Ανδρουλάκης παίζει καλά τον ενωτικό ρόλο του, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για το απαιτούμενο ξεπέταγμα του ΠΑΣΟΚ.
Η τήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών εξ ορισμού θολώνει την κεντρική γραμμή η οποία θα πρέπει να είναι κρυστάλλινη. Για να μην αναφερθώ στον Ανδρέα, ο Σημίτης είχε καταχωρηθεί στη συνείδηση του ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ ως ο εκσυγχρονιστής. Η εικόνα του τόσο το 1996 όσο και το 2000 δεν έφερε, επ΄αυτού του θέματος, ρωγμές. Αποδυναμώθηκε στη συνέχεια, διότι δεν έδωσε τη μάχη του εκσυγχρονισμού του Ασφαλιστικού συστήματος. Εκεί ράγισε η εικόνα του.
Σήμερα, ο Ν. Ανδρουλάκης με τον Δούκα από τη μια μεριά, την Άννα και τον Γερουλάνο από την άλλη και τον Γιώργο κάπου στο…Πεκίνο, τι άλμα προς την εξουσία να κάνει; Πώς να εκμεταλλευθεί τα σοβαρά προβλήματα της Νέας Δημοκρατίας και της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Και πολύ σύντομα θα κληθεί να πάρει θέση στην πρόκληση της συναίνεσης επάνω στην Αναθεώρηση του Συντάγματος που έχει προγραμματίσει η κυβέρνηση. Εδώ, ό,τι στάση και να κρατήσει θα έχει κόστος.
Όταν τα προβλήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξίσου σημαντικά με αυτά της κυβέρνησης, τότε δικαιολογείται πλήρως το σκηνικό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις.
