Το σημερινό πολιτικό τοπίο είναι ασταθές μέσα από την φαινομενική ευστάθειά του. Γιατί είναι ασταθές; Διότι το ενδεχόμενο μιας εννεακομματικής βουλής μόνον την πολιτική αβεβαιότητα μπορεί να φέρει. Επί πλέον το γεγονός πως το πρώτο κόμμα, περί το 30%, απέχει 15 μονάδες από το δεύτερο και αυτό δίνει τροφή για σκέψεις για την επόμενη μέρα, αν συνυπολογίσουμε πως μεταξύ αυτών των δύο κομμάτων όλες οι γέφυρες έχουν ανατιναχθεί.
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα - και μέχρι τον αντιμνημονιακό παραλογισμό που αποτυπώθηκε, σε όλο του το μεγαλείο, στις εκλογές του Μαΐου 2012 - στην πολιτική σκηνή κυριαρχούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα, με την Αριστερά, ορθόδοξη και ανανεωτική σε ρόλο κοινοβουλευτικού ντεκόρ, με σημαντική όμως παρουσία σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους. Έτσι πορεύθηκε η πατρίδα μας από το 1974 ως και το 2023, με μια πρόσκαιρη στάση τον Μάιο του 2012.
Οι εκλογές - τομή ήταν αυτές του 2023, καθώς ουδέποτε μέχρι τότε είχε καταγραφεί τέτοια διαφορά μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος, αν δεχτούμε πως οι εκλογές του 1974 ήταν εκλογές ειδικών συνθηκών. Τα όσα επακολούθησαν το 17.5% μας έφεραν στο σημερινό σημείο της ευσταθούς αστάθειας. Συνεπώς, για να υπερβούμε τον παρατηρούμενο κατακερματισμό θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τις συγκλίσεις συγκοινωνούντων πολιτικών χώρων, ώστε να αρχίσουν να ξαναδημιουργούνται τα μεγάλα αφηγήματα που συνείχαν ιστορικά την πολιτική ζωή του τόπου.
Είναι οφθαλμοφανές πως το πλειοψηφικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ με τα αντι-δεξιά χαρακτηριστικά του βλέπει με καλό μάτι μια συνεργασία με ένα τμήμα της Αριστεράς. Αν συνυπολογίσουμε και την επανεμφάνιση του Α. Τσίπρα, έχουμε μπροστά μας τη δυνατότητα να συγκροτηθεί ένας αξιόπιστος πόλος που θα διεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές. Αυτό το ενδεχόμενο θα λειτουργήσει συσπειρωτικά και για τον άλλον πόλο, τη Νέα Δημοκρατία, η οποία παρουσιάζει μια φυσιολογική δημοσκοπική χαλαρότητα. Έτσι, το πολιτικό μας σύστημα θα σταθεροποιηθεί, καθώς από τη μια μεριά θα συγκλίνει το πλειοψηφικό κομμάτι της Κεντροαριστεράς με ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς και από την άλλη θα συσπειρωθεί η Κεντροδεξιά υποδεχόμενη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και εκείνο το κομμάτι της Κεντροαριστεράς που δεν συμφωνεί με τη συμπόρευση με την Αριστερά.
Σε αυτό το τοπίο είναι εύλογο να υπάρχουν διεργασίες και στην ακραιφνή Δεξιά, πάντα όμως με περιθωριακή πολιτική έκφραση. Το μεγάλο αφήγημα του Κεντρώου και Δεξιού χώρου θα έχει ένα μόνο συλλογικό υποκείμενο, αυτό που ηγεμονεύει στην Κεντροδεξιά, στο μεταρρυθμιστικό Κέντρο και στις παρυφές της Κεντροαριστεράς.
Συνεπώς, δεν κατανοώ αυτούς που μέμφονται μια πιθανή συνεργασία μεγάλου μέρους της Κεντροαριστεράς με ένα κομμάτι της Αριστεράς. Αυτό που υποστηρίζει εμμέσως ο Χ. Δούκας, βλέποντας πάντα τη μεγάλη εικόνα, κινείται προς τη σταθεροποίηση ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης πάντα συγκρούονται δύο μεγάλα αφηγήματα. Σήμερα υπάρχει συγκροτημένο μόνον αυτό της Κεντροδεξιάς και αυτό με αρκετές ρωγμές. Είναι καιρός να συγκροτηθεί και το άλλο μεγάλο αφήγημα για να ισορροπήσει το σύστημα και να μην αφεθεί στο έλεος των γελοίων και των παρανοϊκών.
