Θα συναντηθεί ο Τραμπ με τον Πούτιν στην Αλάσκα και οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνουν εκκλήσεις υπέρ της Ουκρανίας. Με δεδομένο τον χαρακτήρα του Τραμπ ουδείς γνωρίζει αν το ματς είναι στημένο ή αν μπορεί να έχουμε απρόοπτες καταστάσεις. Για να μην πω ότι η συνάντηση μπορεί την τελευταία στιγμή να χαλάσει, αν και ο πλανητάρχης θέλει αυτή η συμφωνία να κοσμεί το βιογραφικό του για το Νόμπελ Ειρήνης.
Οι τρεις εκπρόσωποι της «συμμαχίας των προθύμων», οι Μερτς, Στάρμερ και Μακρόν, δήλωσαν την Τετάρτη 13 Αυγούστου πως η Ρωσία δεν μπορεί να βάλει βέτο στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Βαθιά νυχτωμένοι δεν έχουν αντιληφθεί πως αρχίζει πλέον να επικρατεί το δίκιο του ισχυροτέρου. Φυσικά και η Ρωσία δε νομιμοποιείται να βάλει βέτο, όμως όπως έχουν διαμορφωθεί οι συσχετισμοί δυνάμεων στα πολεμικά μέτωπα, θα το θέσει. Αν τελικά υπάρξει συμφωνία υποθέτω πως αυτός θα είναι ένας από τους βασικούς όρους του Πούτιν. Και δε νομίζω αυτό να ενοχλήσει τον Τραμπ. Άλλωστε, για τις πρόσφατες επιτυχίες των ρωσικών στρατευμάτων, σημαντική ήταν η συμβολή του Αμερικανού προέδρου ο οποίος πάγωσε την προμήθεια κρίσιμου στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Για τον λόγο αυτόν έγραψα ότι το παιχνίδι μπορεί να είναι στημένο στην Αλάσκα.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες – ηγέτες ουσιαστικά μιας μεγάλης κοινής αγοράς και τίποτα παραπάνω – αναλύουν την πραγματικότητα με εργαλεία που δεν ισχύουν πλέον. Σε πολλά μέτωπα κυοφορούνται συγκρούσεις οι οποίες θα αλλάξουν τις παγκόσμιες ισορροπίες και αυτοί ακόμα θα μιλάνε για το Διεθνές Δίκαιο και θα αποφασίζουν κάθε φορά με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό των κρατών τους όπου φιλοξενούν εκατομμύρια μουσουλμάνους.
Η Κίνα καραδοκεί για την Ταϊβάν και η Τουρκία απειλεί με επέμβαση τους Κούρδους της Συρίας. Μέσω του Χ. Φιντάν τους έστειλε τελεσίγραφο μέσα σε ένα μήνα ο στρατός τους (SDF) να ενσωματωθεί στον επίσημο συριακό στρατό του τζιχαντιστή Τζολάνι. Το Ισραήλ σχεδιάζει την εισβολή στη Γάζα, αλλά έχει το βλέμμα του στραμμένο και στη Συρία, ενώ η Λευκορωσία δοκιμάζει τον νέο ρωσικό «ορέσνικ» στα σύνορα με τις βαλτικές χώρες.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον οι εκκλήσεις δε συνιστούν πολιτική παρέμβαση. Είναι λόγια του αέρα τα οποία κανένας μεγάλος παίκτης δεν τα λαμβάνει υπ΄όψη. Μια κοινή αγορά, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν αποτελεί στρατηγικό παίκτη σε έναν κόσμο που διαμορφώνεται με βάση την ισχύ. Οι οικονομικές κυρώσεις έχει αποδειχθεί πως ακυρώνονται σε σημαντικό βαθμό στην πράξη και για αυτό ουδείς τις υπολογίζει στη λήψη στρατηγικών αποφάσεων. Τις θεωρεί ένας μέρος του συνολικού κόστους.
Η Ελλάδα μέσα σε αυτό το περιβάλλον δείχνει να «ψάχνεται». Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πως το παιχνίδι παίζεται με νέους κανόνες, αλλά δε γνωρίζει αν ο πλανητάρχης θα την καλέσει να συμμετάσχει.
