Διορθώνω αυτό που γράφεται από χθες: δεν επιτέθηκαν οι ερυθροτραμπούκοι στον Μάκη Βορίδη. Δεν ήταν μόνος του. Επιτέθηκαν σε αυτόν και στην οικογένειά του, κάτι που καθιστά την πράξη τους ακόμα πιο αποκρουστική. Θα μου πείτε ποσώς τους ενδιαφέρει. Αυτή είναι η δουλειά ενός τραμπούκου. Να τραμπουκίζει. Δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα, ιδίως αν η πράξη του έχει ιδεολογικό πρόσημο. Αυτοί οι τριάντα ερυθροτραμπούκοι γνώριζαν πως ο Μ. Βορίδης συνόδευε την οικογένειά του, αλλά πιστεύουν με το φανατισμένο μυαλό τους, πως η ευθύνη είναι μια οικογενειακή υπόθεση. Αυτά έλεγαν και έκαναν και οι ιδεολογικοί πρόγονοί τους.
Αν θελήσουμε να μεγαλώσουμε το πλάνο θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν πολιτικά κέντρα που επιθυμούν να επιστρέψουμε στις μέρες του 2011, τότε που προπηλακίζονταν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ σε δημόσιους χώρους, τότε που οι παρελάσεις και οι εορταστικές εκδηλώσεις είχαν μετατραπεί από τον όχλο σε παρελάσεις αγανακτισμένων. Θυμούμαστε τον έφηβο που, παρελαύνοντας, μούτζωσε τους επισήμους, ατιμωρητί. Αποκορύφωμα του μπάχαλου ήταν τα έκτροπα στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου το 2011 στη Θεσσαλονίκη, τότε που αποδοκιμάστηκε μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο μακαρίτης Κάρολος Παπούλιας. Δεν έχει ξανασυμβεί να ματαιωθεί στρατιωτική παρέλαση, λόγω εισβολής στον χώρο «αγανακτισμένων» πολιτών. Το εξαγριωμένο πλήθος το αποτελούσε ένα ετερόκλητο σύνολο από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ — υπάρχουν οι σχετικές φωτογραφίες —Χρυσαυγίτες και οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων.
Υπάρχει περίπτωση σήμερα να αναβιώσει αυτό το κλίμα στις παρελάσεις; Ήδη στέλνονται προειδοποιητικά μηνύματα, με παραλήπτη την κυβέρνηση. Ελπίζω να τα έχει λάβει, να τα έχει αξιολογήσει και να πράξει τα δέοντα ώστε όλα να κυλήσουν ομαλά. Πάντως οι πολεμικές ιαχές για νεκρούς έχουν ακουστεί, μένει να φανεί αν αποτελούν φραστικές υπερβολές ή κρύβουν κάτι άλλο πιο οργανωμένο.
Φαίνεται ότι η ένταση και η αποσταθεροποίηση είναι ένα χαρτί που ήδη παίζεται από συγκεκριμένα κέντρα που ανήκουν στα δύο άκρα. Είπαμε η ομαλότητα, η πολιτική σταθερότητα και η οικονομική ανάπτυξη δε συμφέρουν τόσο στην Αριστερά όσο και στην άκρα Δεξιά. Η τελευταία μάλιστα, που αυτοαποκαλείται και «πατριωτική Δεξιά», φαντασιώνεται συνεχώς τουρκικές επιτυχίες και ελληνικές ήττες και επάνω σε αυτήν την αντεστραμμένη εικόνα χτίζει τα διάφορα αντικυβερνητικά της αφηγήματα.
Πιθανόν κατά τη μαθητική παρέλαση στην Αθήνα να δοκιμαστεί στην πράξη, δηλαδή στους δρόμους, το σενάριο της έντασης. Βέβαια, οι συνθήκες δεν είναι ίδιες με αυτές του 2011, το ακροατήριο πολύ πιο περιορισμένο και έχει μεσολαβήσει και η τραυματική διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το «επαναστατικό» κοινό γνωρίζει πως μόνο με την τραγωδία των Τεμπών δεν μπορεί να στηθεί σκηνικό πολιτικής εκτροπής, όμως μπορεί να διατηρηθεί σε σταθερή βάση η εικόνα ενός γενικευμένου μπάχαλου. Στόχος όλων αυτών η πορεία προς τις εκλογές να μην είναι ομαλή.
Η επίθεση κατά της οικογένειας Μάκη Βορίδη ήταν το αποτέλεσμα αυτού ακριβώς του κλίματος. Η κυβέρνηση οφείλει να βγει μπροστά με το χαρτί της διαφύλαξης της δημοκρατικής ομαλότητας και κυρίως τηρώντας απαρέγκλιτα την τάξη.
