Αυτό είναι το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουν όλοι αυτοί οι οποίοι διακατέχονται από το γνωστό σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στην Τουρκία. Από χθες, όταν έγινε γνωστό πως ενδέχεται η Τουρκία να εμπλακεί στις μελλοντικές εξελίξεις στην Ουκρανία, άρχισαν τη γνωστή γκρίνια διότι, όπως υποστηρίζουν, η Ελλάδα βρίσκεται στο περιθώριο παρόμοιων σημαντικών γεγονότων.
Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν είμαστε «ίσα κι όμοια» με την Τουρκία. Αυτή έχει μια τεράστια έκταση, πληθυσμό κοντά στα 90 εκατομμύρια και ΑΕΠ περίπου τέσσερις φορές μεγαλύτερο από το δικό μας. Έχει ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, απεργίες δεν γίνονται, η λογοδοσία είναι ανύπαρκτη και οι περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες είναι μια πολυτέλεια. Συνεπώς, βρίσκεται σε μια άλλη κατηγορία από την Ελλάδα. Σε αυτή την κατηγορία η ανθρώπινη ζωή ελάχιστη αξία έχει μπροστά στην υπηρέτηση οραμάτων και αυτοκρατορικών συνδρόμων. Θυμάμαι, όταν πριν από μερικά χρόνια το υπουργείο Άμυνας της Τουρκίας άνοιξε σελίδα εθελοντών στο Διαδίκτυο, αυτή η σελίδα έπεσε μετά από λίγα λεπτά. Δεν άντεξε στις εγγραφές.
Η ελληνική κοινωνία δεν είναι σαν την τουρκική. Ούτε σαν την ισραηλινή που είναι κοινωνία εν όπλοις και εν πολέμω. Και υποθέτω ότι και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν θα ήθελε ένα παρόμοιο πρότυπο οργάνωσης της κοινωνίας μας. Με απλά λόγια δεν ανήκουμε τυχαία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη. Αυτή η επιλογή του ανήκειν δεν είναι μόνον το αποτέλεσμα ήδη διαμορφωμένων συνειδήσεων, αλλά συμβάλλει και αυτή στην αναπαραγωγή συγκεκριμένων προτύπων με ποικιλόμορφες ευαισθησίες οι οποίες δύνανται να εκδηλώνονται παντοιοτρόπως. Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, ο υπουργός Αμύνης Γιάννης Βαρβιτσιώτης θέλησε να στείλει εκεί κάτω ένα πολεμικό πλοίο για λόγους εκπαιδευτικούς. Ξεσηκώθηκαν οι γονείς των ναυτών και διαδήλωσαν έξω από τον ναύσταθμο. Φυσικά η αποστολή ματαιώθηκε.
Σκεφτείτε τώρα να στείλουμε στρατιώτες στην Ουκρανία, σε μια ειρηνευτική αποστολή, και κάποιοι εξ αυτών να επιστρέψουν μέσα σε φέρετρα. Από τη στιγμή που δεν θέλουμε να αναλάβουμε αυτό το ενδεχόμενο κόστος, να μην περιμένουμε να μας υπολογίζουν ως βασικούς παίκτες σε παρόμοιες καταστάσεις. Αυτό το γεγονός δεν επηρεάζει το διεθνές status της πατρίδας μας, καθώς κινούμαστε σε άλλο επίπεδο. Η Τουρκία μπορεί να σηκώσει αυτό το κόστος και έχει απλωμένα στρατεύματά της σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Άλλης τάξης ζήτημα είναι τι κερδίζει από αυτήν την υπερέκθεση ή να το θέσω αλλιώς, το ισοζύγιο κέρδη/ζημίες προς τα πού κλίνει. Διότι ακόμα η σούμα δεν έγινε και όπως φαίνεται αργεί να γίνει.
Τελικά ο μικρομεγαλισμός είναι η άλλη όψη του συμπλέγματος κατωτερότητας απέναντι στην Τουρκία. Δηλαδή δεν γίνεται κάθε γεγονός να το προσεγγίζουμε με βάση το τι κάνει η Τουρκία και γιατί αυτό που κάνει η Τουρκία δεν το κάναμε εμείς. Δεν το κάναμε για έναν απλό λόγο: διότι δεν είμαστε Τουρκία.
