Η Ελλάδα, αποτελεί μία από τις χώρες στις οποίες η παραγωγή κρασιού χρονολογείται από τους προϊστορικούς χρόνους. Η καλλιέργεια του αμπελιού, τελείται στον τόπο μας εδώ και αιώνες και είναι ένα από τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν από αρχαιοτάτων χρόνων. Τότε, θεωρούνταν ιερό ποτό και συνόδευε Έλληνες και ξένους σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Μια συγκεκριμένη ποικιλία μάλιστα, διατηρεί σταθερά την αέναη πορεία της και εμφανίζεται τόσο στα αρχαία όσο και στα σύγχρονα (ελληνικά και μη) τραπέζια.
Ας περπατήσουμε ανάμεσα στους αρχαίους αμπελώνες της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, στην περιοχή της πόλης της Νεμέας, της οποίας οι ιστορίες μπλέκονται με τον παράλληλο κόσμο της μυθολογίας.
Πολλούς αιώνες πριν, σε αυτήν την περιοχή εγκαταστάθηκε ο Φλίας, γιος του θεού Διονύσου. Εκεί, αποφάσισε να ιδρύσει μια πόλη, η οποία είχε το όνομά του. Έτσι, έγινε ο βασιλιάς της Φλιασίας.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν, ότι η δημιουργία του κρασιού, ήταν μια θεϊκή διαδικασία. Έλεγαν, ότι ο Διόνυσος ταξίδευε σε διάφορα μέρη σε όλη την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, για να διδάξει στους θνητούς την επεξεργασία των πολύτιμων καρπών του αμπελιού.
Υπάρχουν πολλές και διάφορες υποθέσεις και ισχυρισμοί για το που μπορεί να ξεκίνησε η παραγωγή κρασιού. Μία από αυτές, αφορά την περιοχή της Φλιασίας. Ο Φλίας, ως γιος του κατεξοχήν θεού του κρασιού, του γλεντιού και της διασκέδασης, ίσως ήταν απ’ τους πρώτους που έμαθαν τα μυστικά παραγωγής του αγαπητού αυτού ποτού. Το ίδιο το κλήμα, θεωρείται ότι του προσφέρθηκε ως δώρο, από τον πατέρα του. Γι’ αυτό τότε, αυτό που παρήγαγαν στην περιοχή, ονομαζόταν «φλιάσιος οίνος».
Μεταφερόμενοι στους επόμενους αιώνες, την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, βλέπουμε να χτίζεται μια εκκλησία, ο Άγιος Γεώργιος. Η εκκλησία αυτή, έδωσε το όνομά της στην περιοχή, αλλά και στην ποικιλία του σταφυλιού της, η οποία ακόμα συνέχιζε να αποδίδει το εξαίρετο κρασί που ξεκίνησε ο Φλίας. Γνωστό μέχρι σήμερα με την ονομασία που του δόθηκε από τον 13ο αιώνα, το κρασί αυτό ήταν το «Αγιωργίτικο». Εμφανίζεται σε βυζαντινές πηγές και αναφέρεται ως ένα μαύρο δυνατό κρασί, το οποίο κατείχε την πρώτη θέση ανάμεσα στα υπόλοιπα κρασιά που παρήγαγε τότε η Πελοπόννησος.
Ο Άγιος Γεώργιος, το 1923, μετονομάστηκε σε «Νεμέα», αλλά η ποικιλία κράτησε τη βυζαντινή ονομασία της. Καθώς, όμως, περνούσαν τα χρόνια, απέκτησε παράλληλα διάφορα «παρατσούκλια». Ακούγεται γενικά και ως «Μαυρούδι», «Μαυροστάφυλο», «Μαυράκι», «Μαύρο», ακόμα και ως «Καρβουνιάρης». Αποκαλείται, επίσης, και «αίμα του Ηρακλή», χαρακτηρισμός ίσως εμπνευσμένος από τον πρώτο άθλο του ξακουστού ήρωα, όταν κλήθηκε να σκοτώσει το φοβερό λιοντάρι της Νεμέας, σε συνδυασμό με το βαθυκόκκινο χρώμα του.
Το Αγιωργίτικο, είναι ένα πασίγνωστο κρασί. Ανάλογα με το υψόμετρο στο οποίο καλλιεργείται, μπορεί να προσφέρει διάφορα είδη κρασιού και λειτουργεί και ως βάση για την δημιουργία άλλων. Μέχρι το 2000, η καλλιέργειά του πραγματοποιούνταν αποκλειστικά στην Νεμέα. Μέχρι σήμερα, έχει διαδοθεί και συναντάται στην υπόλοιπη Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα και τις πόλεις της Δράμας και της Καβάλας.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα επισκεφθείτε την Νεμέα και θα αγοράσετε για αναμνηστικό μία φιάλη Αγιωργίτικο κρασί, σκεφτείτε ότι τη στιγμή που θα αγγίζει τα χείλη σας, θα γευτείτε μία από τις σημαντικότερες και πιο διαδεδομένες ελληνικές ποικιλίες ερυθρού οίνου. Μια ποικιλία οίνου, που επιβιώνει εδώ και 4.000 χρόνια…
Βιβλιογραφία:
